ငရဲစက္၀န္း(၁)

(၁)
"ေမာင္ရင့္ကို လူ႔ျပည္ျပန္လႊတ္ရင္ ေကာင္းမလားလို႔ ကိုယ္တို႔လူႀကီးေတြဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီကြ"
"ဟာ... မင္းႀကီးကလည္း ကြ်န္ေတာ္ဒီမွာေနရတာ အဆင္ေျပေနတာပဲကို"
"ေအး ဒါေပမယ့္ ငရဲျပည္ဆိုတာကလည္း အၿမဲေနလို႔ေကာင္းတဲ့ေနရာမွ မဟုတ္တာ"
"ဒါျဖင့္မင္းႀကီးလည္း ဘာျဖစ္လို႔ေနေနေသးတာလည္း"
"ငါက တာ၀န္ေတြမကုန္ေသးလို႔ကြ။ ေနခ်င္လွလို႔ေတာ့မဟုတ္ဘူး။"
"ဒါေပမယ့္ မင္းႀကီးရယ္ ငရဲျပည္ျဖစ္ျဖစ္၊နတ္ျပည္ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္အဆင္ေျပတဲ႔ေနရာ မွာေနရရင္ ၿပီးတာပဲကို"
"ေအးေလ ဒါေတာ့ေမာင့္ရင့္သေဘာပဲ က်ဳပ္ကေတာ့ ေမာင့္ရင္ကို ဒီထက္ေကာင္းတဲ႔ေနရာမွာေနၿပီး ကုသိုလ္ေကာင္းမူ႔ေတြ လုပ္ေစခ်င္ေသးတာပဲ။"
"ဟုတ္ကဲ႔ ကြ်န္ေတာ္မွတ္ထားပါမယ္"
"မွတ္ထားရုံနဲ႔မရဘူး ေမာင္ရင္ဒီမွာေနရမယ့္ အခ်ိန္ကလည္းျပည့္ေတာ့မယ္ တကယ္လို႔မသြားခ်င္ေသးဘူးဆိုရင္လည္းမနက္ျဖန္က်င္းပမယ့္ ပြဲမွာ အျပာေရာင္ ယမကာကို မေသာက္မိေစေနနဲ႔ အဲ့ဒီယမကာက ေမာင္ရင့္ကို သေႏၶစိတ္အသစ္ျပန္ျဖစ္ေစလိမ္႔မယ္။ ဟုတ္ၿပီလား"
"ဟုတ္ကဲ႔"

ယမမင္းစီမွ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ထြက္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ငရဲျပည္ေရာက္ေနသည္မွာ ၾကာၿပီ။ အျပစ္နည္းေသာကြ်န္ေတာ့္အား ယမမင္းႀကီးက သူ႔စာေရးအျဖစ္ဆြဲခန္႔ထားသည္။ စာေရးအျဖစ္လုပ္ရသည္မွာ တကယ္ေတာ့လြယ္ကူသည္။ မင္းႀကီးခ်မွတ္ေသာအျပစ္ဒါဏ္မ်ားအား စာရင္းမွတ္၊ ျပစ္ဒါဏ္စမည့္ရက္ ႏွင့္ လြတ္ရက္မ်ားအား မွတ္တမ္းတင္ေပးျခင္းတို႔သာ လုပ္ရသည္။

နည္းနည္းပါးပါးအကင္းပါးေသာ ကြ်န္ေတာ့္အား ယမမင္းက အပါးေတာ္ၿမဲခန္႔ကာ သူ႔အနားမွာထားသည္။ အနိဌာရုံမ်ားသည္ငရဲျပည္တြင္ ျပည့္ေနေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ေနထုိင္ရာ ယမမင္းနန္းေတာ္နားတြင္ ဘာသံမွမၾကားရ။ တစ္ခါတစ္ရံ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲမ်ားရွိလ်င္ ကြ်န္ေတာ္က အထူးပုဂၢဳိလ္အျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳခံရေသးသည္။ ငရဲျပည္တြင္ အႏွစ္သုံးဆယ္တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ပြဲေတာ္မ်ား က်င္းပေပးသည္။ ဒါမွလည္း ငရဲခံရေသာသူမ်ား စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ေလးရွိမည္ကို လူႀကီးေတြကေတြးမိသည္။

ထို႔ေၾကာင့္မနက္ျဖန္တြင္လည္း ငရဲျပည္တစ္ခုလုံး၏ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲအား က်င္းပေပလိမ္႔မည္။ ထုိပြဲတြင္ထုံးစံအတုိင္း ယမမင္းနားမွာ ထုိင္၍ အထူးပုဂၢိဳလ္အျဖစ္ ျပပြဲ၊ၿပိဳင္ပြဲမ်ားအား ရူ႕စားရေပဦးမည္။ လူ႔ျပည္ျပန္မည့္သူမ်ားအတြက္ ေဖၚစပ္ထားေသာ အျပာေရာင္လဲ့လဲ့ ယမကာကိုေတာ့ မေသာက္မိေအာင္ သတိထားမည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ဆုံးျဖတ္ထားသည္။ လူ႔ျပည္ကို ကြ်န္ေတာ္မသြားခ်င္ေသးပါ။ ဒီမွာ အစစအရာရာ အဆင္ေျပေနေသာေၾကာင္႔လည္း ျဖစ္သည္။

ပြဲေတာ္သည္ ထင္ထားသည္ထက္ပိုမိုခမ္းနားသည္။ ပြဲေတာ္ျဖစ္ေျမာက္ေရး ေကာ္မတီ၀င္မ်ားကလည္း ဒီႏွစ္ကိုေတာ္ေတာ္အားခဲထားသည္။ ငရဲၿပည္တြင္ ပြဲေတာ္မ်ားမက်င္းပရသည္မွာလည္း ႏွစ္သုံးဆယ္ကိုေတာ္ေတာ္စြန္းသြားၿပီျဖစ္သည္။ နီညိဳေရာင္ကားခ်ပ္ေနာက္ခံတြင္ အနက္ေရာင္စာလုံးမ်ားႏွင့္ ငရဲျပည္ ပြဲေတာ္ဆုိေသာ စာတန္းက တမ်ိဳးတက္ႁကြဖို႔ ေကာင္းသည္။ ယမကာသုံးေဆာင္သူမ်ား၊ ကိုယ့္အသား ကိုယ္ျပန္ကင္၍ စားေသာက္ေနသူမ်ား၊ လူ႔ျပည္ျပန္ခြင့္ရသျဖင့္ အျပာေရာင္ယမကာအား သုံးေဆာင္၍ ေပ်ာ္ေနၾကသူမ်ားျဖင့္ ပြဲေတာ္သည္ စည္ကားခ်င္တိုင္း စည္ကားေနေတာ့သည္။

အျပာေရာင္ယမကာသည္ ကိုယ့္ခြက္ႏွင့္ကိုယ္သတ္မွတ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ သူမ်ားခြက္ကို သြားေသာက္၍မရ။ အက်ိဳးမထူးသည့္အျပင္ အျပစ္ဒါဏ္ပါပိုတိုးလာႏိုင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္႔ေ႔ရွတြင္ရွိေသာ ခြက္ကိုမေသာက္ဟုဆုံးျဖတ္ထားသည္။ ပြဲေတာ္က တျဖည္းျဖည္းအရွိန္ျမင့္လာသည္ ငရဲပ်ိဳေလးမ်ား၏ ကကြက္မ်ားကလည္း ဒီစၾကာ၀ဠာ အတြင္းရွိကကြက္မ်ားတြင္ အေကာင္းဆုံးဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္လာသည္။

ယမကာအရွိန္ႏွင့္ ျမဴးထူးလာေသာကြ်န္ေတာ္သည္ ငရဲပ်ိဳ စပီးယား၏ ကကြက္ကို ဂုဏ္ျပဳခ်င္ေသာေၾကာင့္ ယမကာေသာက္ရန္ ပုလင္းယူလိုက္ရာ ပုလင္းထဲတြင္ တစက္မွမရွိေတာ႔။ အနီး
၀န္းက်င္တြင္လည္း ကိုယ့္ခြက္မ်ားသာကိုယ္ကိုင္ထားၿပီး ပုလင္းမ်ားထဲတြင္ ဘာမွ်မရွိေတာ့သည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ အျပာေရာင္ ယမကာခြက္ကို ကြ်န္ေတာ္ၾကည့္မိသည္။ မူးေနေသာအရွိန္ႏွင့္ ဘာမွ်မစဥ္းစားခ်င္ေတာ။ ထိုခြက္ကိုေသာက္ျခင္းျဖင့္ စပီးယား၏ ကႀကိဳးမ်ားကို ဂုဏ္ျပဳလိုစိတ္လည္း ေပါက္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေတြးေနရင္းက မဆိုင္းမတြပင္ေကာက္ေမာ့လိုက္သည္။ အျပာလဲ့လဲ့ အရည္မ်ားသည္ ခ်ိဳအီသင္းပ်ံ႔ေသာရနံ႔မ်ားႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္လည္ေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္ စီးဆင္းသြားသည္။

ယမမင္းႀကီးက ကြ်န္ေတာ့္ကိုၿပဳံးၿပီးၾကည့္ေနရင္းကေျပာသည္။

"ေကာင္းမူ႔ေတြမ်ားမ်ားလုပ္ေနာ္ ေမာင္ရင့္ကို က်ဳပ္ဒီမွာ ထပ္မျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဘာမွ မပူပါနဲ႔ အျပာေရာင္ယမကာရဲ႕ တန္ခိုးနဲ႔ေမာင္ရင္ ဘယ္ကလာခဲ့လဲဆိုတာ ေမ့သြားမွာပါ။ ကဲကဲ သြားေပေတာ့ ေမာင္မင္းႀကီးသား"

ပြဲေတာ္မွ အသံမ်ားသည္ နိမ္႔လိုက္ေ၀းလိုက္ႏွင့္ ဘာမွမသဲကြဲေတာ့။ အာရုံငါးပါးကို အလိုလိုက္မိေသာေၾကာင့္ လူ႔ျပည္သို႔ တစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္ေတာ့ေပမည္။ ထုိ႔ေနာက္ အရာရာသည္..............။

(၂)
ဒီေနရာမွာ ေနရတာ ေလွာင္ပိတ္မြန္းက်ပ္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္မေနႏိုင္ေတာ့ အသက္ရူရသည္မွာလည္း မြန္းက်ပ္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္တိုးထြက္ရန္ျပင္တုန္း လက္တစ္စုံက ကြ်န္ေတာ့္ကိုလာစမ္းသည္။ ရုန္းသည္...။ တိုးသည္.....။ ထုိးထြက္သည္....။
အလင္းေရာင္ကို ရုတ္တရက္ျမင္ရေသာအခါ မခံႏိုင္ေသာေၾကာင့္ မ်က္လုံးမ်ားကို ပိတ္ထားမိသည္။

ရုတ္တရက္ အားရပါးရ ကြ်န္ေတာ္ငိုခ်မိလုိက္သည္။

(၂-က)
ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက အလြန္အငုိသန္ေသာေၾကာင့္ ငရဲကလာေသာကေလးဟု အမ်ိဳးေတြက ေျပာၾကသည္။ ငရဲဆိုတာဘာမွန္းကြ်န္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာမသိပါ။ သိတတ္ေသာအရြယ္ေရာက္ေတာ့ ငရဲဆိုတာ အလြန္ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာေနရာ ဟုလူႀကီးေတြက ေျပာၾကသည္။ ေက်ာင္းေနေသာ အရြယ္
ေရာက္ေသာအခါ သမိုင္းကိုကြ်န္ေတာ္သင္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္းကေန အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေဖ့ကို
ေမးႀကည့္သည္။

"အေဖငရဲက လူ႔ျပည္ထက္ဆုိးတယ္ဆို"
"ေအးေလ သားရဲ႔ဆိုးတာေပါ႔"
"ငရဲျပည္က လူတိုင္းကို အျပစ္ေပးတာပဲလား"
"ဘယ္ဟုတ္မလဲကြ ငရဲျပည္က ယမမင္းႀကီးက"
"အင္း"
"အျပစ္ရွိတဲ႔လူကိုပဲ ေသခ်ာစီစစ္ၿပီးအျပစ္ေပးတာကြ"
"ေအာ္"
"ေအး ဒါေတာင္ယမမင္းႀကီး ငဲ့ညွာတဲ႔အေနနဲ႔ ဒီလူလုပ္ခဲ့တဲ႔
ကုသိုလ္ေကာင္းမူ႔ရွိမရွိကို အစေဖၚေမးတယ္လို႔ က်မ္းစာအုပ္ေတြမွာ ေျပာထားတာပဲကြ"
"ဒါျဖင့္ ငရဲျပည္ကလူ႔ျပည္ေလာက္ေတာင္မဆိုးဘူးလို႔ ကြ်န္ေတာ္ထင္တာပဲ"
"ေဟ... ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ဒီေန႔ေက်ာင္းမွာ နာဇီပါတီအေၾကာင္းသင္ရတယ္အေဖ"
"အင္း ...ဒီေတာ့"
"သူတို႔က ဂ်ဴးေျခာက္သန္းေလာက္ကို အျပစ္မရွိပဲ အရွင္လတ္လတ္ အဆိပ္ေငြ႔ခန္းထဲ
ထည့္သတ္ျပစ္လုိက္တာတဲ႔"

"ေအး... ဟုတ္တယ္ေလ"
"ဒါျဖင့္ ငရဲျပည္ထက္ လူ႔ျပည္ကပုိဆုိးတာေပါ႔အေဖ။ ဘာမွအစစ္အေဆးလည္းမရွိဘူး။
မေက်နပ္ရင္ သတ္ဆိုေတာ့ သူတို႔ကယမမင္းႀကီးလိုစိတ္မ်ိဳး တစ္စက္ေလးေတာင္
မရွိဘူး ထင္တာပဲ။ "
"မင္းငယ္ပါေသးတယ္ သားရယ္။ ေနာက္ဒီထက္ဆိုးတာေတြေတာင္ မင္းအသက္ႀကီး
ရင္ ေတြ႔လာရမွာပါ။"

အေဖဘာကို ဆိုလိုခ်င္မွန္း ကြ်န္ေတာ္ထပ္ၿပီး မေတြးတတ္ေတာ့။ ဟစ္တလာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကိုလြန္သည္ ဟုသာ မွတ္ထားလိုက္သည္။

(၂-ခ)
ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားမ်ားအတိုင္းဆိုလ်င္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ခန္႔ၾကာေသာ္ဟု စာတန္းထိုးလိုက္ရုံႏွင့္ သကၠရာဇ္မ်ားကို ခ်ဳံ႕လိုက္ႏိုင္ေသာ္လည္း ထုိႏွစ္ေပါင္း ၂၀ သည္ကြ်န္ေတာ့္ကို လူတစ္ေယာက္ဟူေသာ ဘ၀ကိုပိုင္ဆုိင္ရန္ သင္ၾကားေပးေသာကာလမ်ားဟု ေျပာႏိုင္ေပသည္။ ထိုႏွစ္ေပါင္း ၂၀ အတြင္း ကြ်န္ေတာ္သည္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့သည္၊ အသဲကြဲတတ္ခဲ့သည္၊ ထိုမွတဆင့္အရက္ေသာက္တတ္ခဲ့သည္၊ ပိုကာဆြဲတတ္ခဲ့သည္၊ ကာရာအိုေကဆိုင္ သြားတတ္ခဲ့သည္။
ဗုဒၶကိုသိခဲ့သည္။ ခ်ိဳပင္၏ ဂီတကိုနားေထာင္ခဲ့ဖူးသည္။ ဟစ္ေဟာ့ဂီတႏွင့္ ေလာကႀကီးကို သေရာ္ခဲ့ဖူးသည္။ ေရာ႔ခ္ဂီတႏွင့္အမွန္တရားကိုရွာခဲ့ဖူးသည္။ ဗန္ဂုိးကို နားလည္ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ ေျပာရရင္ေတာ့ အေမွာင္တလွည့္၊ အလင္းတလွည့္ ေန႔ေတြထဲမွာ စနစ္တက်ျဖစ္ေအာင္ အသက္ရွင္ေနထိုင္ခဲ့သည္။