ငရဲစက္၀န္း(၂)

(၂-ခ-၁)
ကြ်န္ေတာ္ကန္တင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ စကားေျပာေနသည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ကိုေမးသည္။

"မင္း ေယာကၡမေလာင္းႀကီးနဲ႔ အဆင္ေျပရဲ႕လား"
"မေျပပါဘူးကြာ"
"ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲ"
"ဟာငါ႔ကိုဆိုရင္ ကေလကေခ်ေကာင္လို႔ပဲျမင္ေနတာကြ"
"အင္း လင္းစမ္းပါဦး"
"ဒီလိုကြာ ... သူ႔သမီးကိုဆိုရင္လည္း ငါဟာ ေတာ္ေတာ္ဆုိးတဲ့ေကာင္ ငါနဲ႔ယူရင္ ဒူးနဲ႔မ်က္ရည္ပဲ
သုတ္ေနရမယ္ဆိုတာမ်ိဳး အၿမဲလိုလိုေျပာတယ္ကြာ"
"ေအး မင္းကလည္း အဲ့လိုပုံေပါက္ေနလို႔ေနမွာေပါ႔"
"ဟာ မင္းတို႔ကလည္း မေဖါက္စမ္းပါနဲ႔ ငါသူနဲ႔ရည္းစားျဖစ္ၿပီးကတည္းက ေျပာင္းလဲသြားတာပဲကို"
"ေအး ဒါလည္းဟုတ္တာပဲ"
"ေနဦးကြ ရွိေသးတယ္ ငါ ဖုန္းဆက္လို႔ သူနဲ႔တိုးရင္လည္း ဘာလုပ္ဖို႔လဲ၊ ဘာကိစၥလဲေမးတယ္"
"အင္း....."
"တစ္ခါတစ္ေလငါဆက္တာက ေက်ာင္းကိစၥအေရးႀကီးလို႔ကြာ အဲ့ဒါကို ေမးခြန္းေတြေလွ်ာက္ထုတ္
ၿပီး ေနာက္ဆုံးက်ရင္အေျဖက မရွိဘူးဆုိတာခ်ည္းပဲ"
"ေအး ဒါကေတာ့ လြန္တာေပါ႔"
"တကယ္ပါကြာ ငါ႔အတြက္ေတာ့ ဒီဘြားေတာ္ႀကီးက ငရဲမင္းပဲ"

"နင္ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ ငါ႔အေမကို"

သူ႔အသံကိုၾကားေသာေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ကြ်န္ေတာ္လွည့္ၾကည္လိုက္သည္။ ဗီးနပ္စ္ထံမွ သရဖူကိုၿပိဳင္ဖက္မရွိယူထားေသာ သူ႔မ်က္လုံးထဲတြင္ အနီေဆြးေဆြး အေရာင္မ်ားျဖာလဲ့ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္လြန္သြားၿပီမွန္း သိလိုက္သည္။

"မဟုတ္ပါဘူးဟာ ငါဒီေကာင္ေတြကို ဟာသေျမာက္ေအာင္ ေျပာလိုက္တာပါ"
"ငါ႔အေမဘယ္လိုပဲလြန္လြန္ ငါ႔ကိုပဲေျပာပါ။ နင့္သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာစရာမလိုဘူးလို႔
ငါနင့္ကိုေျပာခဲ့တယ္ေနာ္"
"မဟုတ္ဘူးဟ... ငါက ဒီလိုပါဟာ အေျခအေနကို ရင္ဖြင့္ရုံေလးပါ"
"ေတာ္ပါေတာ့ဟာ ရွင္းျပမေနနဲ႔ေတာ့ နင့္လို ေယာက်ာၤးတန္မဲ့ အတင္းေျပာတတ္တဲ႔သူကိုလည္း
ငါဒီ့ထက္ပိုၿပီး သည္းမခံ ႏိုင္ေတာ့ဘူး"
"ငါ....မဟုတ္ဘူးဟ..ဒီလုိပါ...."

ကြ်န္ေတာ္ဘာစကား ဆက္ေျပာရမွန္းမသိေတာ့။ သူမခ်က္ခ်င္း လွည့္ထြက္သြားသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ကြ်န္ေတာ့္ကိုအားနာ ေနပုံႏွင့္ၾကည့္သည္။ ေနာက္ပိုင္းကြ်န္ေတာ္႔ကို မေတြ႔ေအာင္ေရွာင္ေနသည္။ အခ်ိန္ေတြကုန္သြားၿပီး ေက်ာင္းၿပီးသြားသည္အထိ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဇာတ္လမ္းသည္ မထူးဆန္းေသာ ေက်ာင္းပုံျပင္ တစ္ပုဒ္အျဖစ္သာ က်န္ရွိခဲ့ေလသည္။ သူ႔ကိုလြမ္းေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္အရက္ မေသာက္ခဲ့ေသာ္လည္း၊ အရက္ေသာက္ျဖစ္သည့္ အခ်ိန္တိုင္း သူ႔ကို လြမ္းသည္မွာ ဘာေၾကာင့္မွန္း ကြ်န္ေတာ္မသိခဲ့ပါ။

ေက်ာင္းၿပီး၍ ႏွစ္ ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူလက္ထပ္သြားသည္ဟု သတင္းၾကားရသည္။ သူႏွင့္ ယူေသာ သူသည္ ငရဲသား တစ္ေယာက္မျဖစ္ေစပါနဲ႔ဟုသာ ကြ်န္ေတာ္ဆုေတာင္းေပးခဲ့သည္။

(၃-က)
အခုတေလာ က်န္းမာေရးက သိပ္မေကာင္းေတာ႔ပါ။ ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းသည္ က်န္းမာေရးကို ဆိုးရြားစြာ ထိခိုက္ေစႏိုင္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ့္ ႏွလုံးသားေရာ ဦးေႏွာက္ကပါ လက္ခံထားေသာ္လည္း လူသည္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္ေသတတ္သည့္ တစ္မ်ိဳးတည္းေသာ သတၱ၀ါျဖစ္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္မွားယြင္းစြာ နားလည္ထားပါသည္။ အဆုတ္က ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက မေကာင္းရသည့္ၾကားထဲ ေဆးလိပ္သည္ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ဘတ္ထဲတြင္ ကတၱရာလမ္းကို ကိုယ္ထူကိုယ္ထစနစ္ျဖင့္ ခင္းေပးေနခဲ့သည္။

ဒီေန႔ေတာ့ ေဟာလီး၀ုဒ္ရုပ္ရွင္ကား တစ္ကားျဖစ္သည့္ Hell Boy ကိုၾကည့္ၿပီး အိပ္ယာ၀င္ခဲ့သည္။ ငရဲကလာေသာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးကေတာ့ ေဆးျပင္းလိပ္ႀကီး တခဲခဲႏွင့္ အဆုတ္မရွိသည့္အတိုင္း ေသာက္ျပသြားသည္။ အင္းငရဲသား ဆိုေတာ့ အဆုတ္ကင္ဆာတုိ႔ ဘာတို႔လည္း ေၾကာက္စရာမလိုဘူး ထင္သည္။

အိပ္ေနရင္းက တံခါးေခါက္သံၾကားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ လန္႔ႏိုးလာသည္။ နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေနၿပီ။ တစ္နာရီ ေတာ့မထိုးေသး။

"ဘယ္သူလဲ"

ဘာသံမွမၾကားရေသာေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ေမးလိုက္သည္။ အသံေတာ့မၾကားရ။ မထူးပါဘူးဆိုၿပီး အခန္းတံခါး ထဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ ေအးစက္ေသာ အေငြ႔မ်ား တစ္ခန္းလုံးလႊမ္းၿခံဳသြားသည္။ လူတစ္ေယာက္ သုိ႔မဟုတ္ လူတစ္ေယာက္ဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္ေသာ အရာတစ္ခု ကြ်န္ေတာ္စီေမ်ာလြင့္လာသည္။

"ခင္ဗ်ား... ခင္ဗ်ား ဘယ္သူလဲ။ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္ထဲ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ၀င္လာတာလဲ။ ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ။"
"ေမးခြန္းေတြက မ်ားလွခ်ည္လားကြ။ ငါ ေသမင္းပါ။ ငါအလိုရွိရင္ ဘယ္ေနရာကိုမဆို ငါသြားလာႏိုင္တယ္။ ကိစၥကေတာ့ မင္းလူ႔ျပည္မွာ ေနတာအခ်ိန္ေစ့ေနၿပီ ေကာင္ေလး ဒါေၾကာင့္မင္းကို ငါလာေခၚတာကြ။"

ေသမင္းဆိုေသာ သူကိုျပတင္းေပါက္မွ ၀င္လာေသာအလင္းေရာင္ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္အကဲခတ္လိုက္သည္။ ရုပ္ရွင္ကားမ်ား၊ ပန္းခ်ီကားမ်ားထဲတြင္ ျမင္ရေသာ ေခါင္းေဆာင္ခြ်န္ခြ်န္ဖုံးထားေသာ ဂါ၀န္အနက္ႀကီးျဖင့္ မဟုတ္ေပ။ သူလိုကိုယ္လိုပင္ ၀တ္စားထားသည္။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထင္ adidas ထြတ္ဆု ကို၀တ္ထားသည္ဟုပင္ထင္သည္။

"ခင္ဗ်ားပုံႀကီးက ေသမင္းနဲ႔လည္း မတူပါဘူး"
"ေသမင္းက ဘယ္လိုပုံစံနဲ႔တူရမွာလဲကြ"
"ကြ်န္ေတာ္ျမင္ဘူးတဲ႔ ေသမင္းပုံေတြက ေခါင္းေဆာင္းနက္ႀကီးေတြနဲ႔ ေၾကာက္စရာႀကီးေတြ"
"အဲ့ဒါေတြက စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး မွန္းဆဆြဲထားတာပါကြာ။ တကယ္ေတာ့ ငါလည္း ေခတ္အလိုက္၊ရာသီဥတုအလိုက္အ၀တ္အစား ပုံစံေျပာင္းေနရတာပဲ လူကေလးရဲ႔ "

ကြ်န္ေတာ့္ကို လူကေလးဟုေခၚကာ သူကႏွစ္လိုဖြယ္ၿပံဳးျပသည္။ သူ႔အၿပဳံးတြင္ ခင္မင္ခ်င္စရာေကာင္းေသာ သေဘာမ်ားကို ေတြ႔ေနရသည္။ အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ သူကခင္ဖို႔ေကာင္းတဲ႔ သူတစ္ေယာက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သူကြ်န္ေတာ့္အခန္းထဲကို ၀င္လာတာကို ကြ်န္ေတာ္နည္းနည္းမွ သေဘာမက်ျဖစ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ သူကကြ်န္ေတာ့္ကို လူ႔ျပည္ကေနလာေခၚ တာဟုေျပာသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို မရဏတိုင္းျပည္သို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးမည့္ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္လာေရာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

"ကြ်န္ေတာ္ခင္ဗ်ားနဲ႔ မလိုက္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတယ္။"
"ေအး... မင္းမလိုက္ခ်င္ေပမယ့္လည္း အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ မသြားမျဖစ္သြားရမွာပဲ"
"ကြ်န္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ။ အခ်ိန္နည္းနည္းေပးလို႔မရဘူးလား။ ကြ်န္ေတာ္လုပ္ခ်င္တာေတြ
က်န္ေသးတယ္"
"မင္းငါ႔ကို ေတာင္းပန္လို႔လည္းမထူးဘူး။ ငါက မင္းကိုသတ္မလို႔လာတဲ့ သူမဟုတ္ဘူးကြ
မင္းေရးတဲ႔ကဗ်ာေတြထဲကလို နမိတ္ပုံတစ္ခုပဲ။ ဒါေပမယ့္ မင္းေသေၾကာင္းအသိအမွတ္ျပဳဖုိ႔
ငါ႔အသားနဲ႔ ထိဖိုေတာ့လိုတယ္ကြ။"
"ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ားကို မထိရင္ကြ်န္ေတာ္မေသႏိုင္ဘူးေပါ႔"

ေသမင္းက ရယ္သည္။ သူရယ္သည္မွာ အားရပါးရ ရွိလွသည္။ သူကဆက္ေျပာသည္။

"မင္းကို ငါေျပာၿပီးၿပီပဲ။ မင္းေသတာကို အဆုံးအျဖတ္ေပးတာငါမဟုတ္ဘူး။ မင္းလုပ္ခဲ့တဲ႔ကံအတိုင္းပဲ
မင္းဘ၀မွာ အစီအစဥ္ေတြရွိၿပီးသား။ အဲ့ဒါကို ဘယ္သူမွလည္းျပင္လို႔မရဘူး။"
"ဒါျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ႀကိဳးစားပိုင္ခြင့္တို႔ဘာတို႔ မရွိေတာ့ဘူးလား"
"ရွိတာေပါ႔ကြ။ ဒါေပမယ့္ အရာရာတုိင္းဟာ ႀကိဳးစားတုိင္းျဖစ္မလာဘူးဆုိတာ
မင္းဘ၀အေတြ႔အႀကဳံအရ မင္းေကာင္းေကာင္းနားလည္ပါတယ္။"

သူေျပာတာလည္းဟုတ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ဘာေျပာရမွန္း မသိျဖစ္သြားသည္။ ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာဖုိ႔ ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားမိသည္။

"ဒီလိုရွိတယ္ ကိုေသမင္းရဲ႕။ ကြ်န္ေတာ္က ငယ္ေသးတယ္ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္သင္ၾကားခဲ့တဲ့ ပညာေတြနဲ႔လည္း ဒီေလာကႀကီး ေကာင္းက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ခ်င္ေသးတယ္။ လုပ္ပါဗ်ာ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္
အဲ... အဲ သုံးဆယ္ ေလးဆယ္ေလာက္ဗ်ာ အဲ့ဒီေလာက္ဆိုမွ လာေခၚလို႔မရဘူးလား။"

"ငါေျပာၿပီးၿပီေလ။ ငါ႔သေဘာမဟုတ္ပါဘူးလုိ႔။ မင္းဘ၀ရဲ႕ကံအတိုင္းျဖစ္လာတာ။ မင္းငါ႔အသားကို မထိဘူးလို႔ဆုံးျဖတ္ထားလည္းမင္းဘာသာမင္း ထိလိုက္ဖို႔အခ်ိန္ကို ေရာက္ေတာ့မွာ။
ကုသိုလ္ေကာင္းမူ႔ေတြကို စဥ္းစားထား။ ဟုတ္ၿပီလား။"
"ဟာ ခင္ဗ်ားဘာပဲေျပာေျပာက်ဳပ္အသားကို လာမထိနဲ႔ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားေခၚတဲ႔လမ္း မလိုက္ႏိုင္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ဒါကလည္း ကြ်န္ေတာ္အိမ္မက္ မက္ေနတာျဖစ္မယ္။"

"အိပ္မက္မဟုတ္ဘူး တကယ္အခ်ိန္က်ေနၿပီ ငါ႔လက္ကိုဆုပ္ကိုင္လုိက္၊ မင္းဟုိဘက္ကိုေရာက္တာနဲ႔
အားလုံးကို ေမ့သြားလိမ္႔မယ္"
"ကြ်န္ေတာ္မလိုက္ခ်င္ဘူးဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္လူ႔ျပည္မွာပဲေပ်ာ္တယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကို မေမ့လိုက္ခ်င္ဘူး"
"ဒါနဲ႔ မင္းငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ငရဲျပည္ကမွ လူ႔ျပည္ထက္စာရင္ပိုေကာင္းဦးမယ္လို႔ မင္းအေဖကိုေျပာဖူးတယ္ေနာ္"
"အို...ဒါက ငယ္ေသးလို႔ဗ်။ တကယ္ေတာ့ လူ႔ျပည္က ငရဲျပည္ထက္ဆိုးေနရင္ေတာင္
ကြ်န္ေတာ္ဒီလူ႔ဘုံမွာပဲ ေပ်ာ္တယ္ဗ်ာ"
"ေအာင္မယ္ တယ္လာတဲ့ေကာင္ပါလား"
"ဟုတ္တယ္ ဒီကအခ်စ္ေတြ၊အမုန္းေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြ၊ နာက်င္မူ႔ေတြ အကုန္လုံးကို
ကြ်န္ေတာ္ႀကိဳက္တယ္ဗ်ာ"

ေသမင္းမ်က္ႏွာေျပာင္စပ္စပ္ျဖစ္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို သေရာ္သလိုၾကည့္ၿပီးေမးသည္။

"ဒါနဲ႔... ေယာက်ာၤးရသြားတဲ့ မင္းေကာင္မေလးေကာ အဆင္ေျပရဲ႕လားကြ။"
"ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုလုပ္သိရတာလဲ"
"ဒါေတြထားပါ မင္းဆုေတာင္းျပည့္တယ္ကြ ေကာင္မေလးက ငရဲသားနဲ႔မရပဲ။ မင္းထက္အမ်ားႀကီး
သာတဲ႔ေကာင္နဲ႔ရလို႔ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းစားေနၿပီ"
"ေအးဗ်ာ ကြ်န္ေတာ္၀မ္းသာပါတယ္"
"မင္းက၀မ္းသာရုံနဲ႔ၿပီးေရာလားကြ.. တကယ္ေတာ့ ငါဒီလိုေျပာလိုက္ေတာ့ မင္းဟာ ေတာ္ေတာ္
ေသာက္သုံးမက်တဲ႔ေကာင္လို႔ မေတြးမိဘူးလား"
"ဒါက က်ဳပ္အလုပ္ပါ"
"ေအး....မင္းက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ငါေတာ္ေတာ္အသုံးမက်ပါလားလို႔ ေတြးရုံနဲ႔ အရာရာကို အရူံးေပး
တတ္တဲ႔ေကာင္ ဆိုတာငါသိတယ္၊ အဲ့လိုေကာင္မ်ိဳးက ေလာကႀကီးကို အက်ိဳးျပဳခ်င္တယ္ေလး
ဘာေလးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ရယ္ရတဲ႔ေကာင္"
"ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို အဲ့လိုမေျပာနဲ႔"
"ဘာလဲ မင္းေကာင္မေလးအေၾကာင္း ျပန္ေျပာလို႔ အနာေပၚတုတ္က်သြားၿပီလား"
"ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ့ဗ်ာ လြန္လာၿပီ"
"ဟင္... မင္းက အမွန္ေျပာေတာ့လည္း မႀကိဳက္ဘူးေပါ႔"

သူ႔မ်က္ႏွာႀကီးက ေျပာင္စပ္စပ္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆက္လက္ေလွာင္ေျပာင္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ ေဒါသထြက္လာသည္။ သူဘာေကာင္ႀကီးဆိုတာလည္း မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့။ ကြ်န္ေတာ့္ကို အလကားသက္သက္ သေရာ္ေမာ္ကား ျပဳေနသည္ဟုခံစားလာရသည္။

"ခင္ဗ်ား..... ဆက္မရယ္နဲ႔ေတာ့လို႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာေနတယ္ေနာ္"
"ဟား...ဟား...ဟား မင္းကရယ္ရလို႔ ရယ္တာ မတားပါနဲ႔ကြာ"
"ခင္ဗ်ား..ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား"

ရုတ္တရက္စိတ္လြတ္သြားသည္။ သူ႔လက္ေမာင္းႏွစ္ဘက္ကို ဆြဲကိုင္၍ ေစာင့္တြန္းရန္ျပင္လိုက္သည္။ ရယ္ေမာေနရာမွ ရပ္ကာ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္လုံးကိုၾကည့္ၿပီးသူေျပာသည္။

"အခ်ိန္ကိုက္ပဲေကာင္ေလး၊ လာ သြားၾကစို႔"

ေနာက္က်သြားၿပီမွန္းသိလိုက္ရသည္။ ေအးစက္ေသာ အထိအေတြ႔က ကြ်န္ေတာ့္လက္မ်ားမွတဆင့္ ႏွလုံးေသြးထဲသို႔ တိုး၀င္လာသည္ဟုထင္သည္။ ေဒါသကို မထိန္းႏိုင္ေသာေၾကာင့္ လူ႔ျပည္ကို စြန္႔ခြာရေတာ့ေပမည္။

အေမွာင္ကို တျဖည္းျဖည္းျမင္လာရသည္။ သူတို႔ အားရပါးရ ငုိၾကေပလိမ့္မည္။

(၄-က)
မ်က္စိတစ္မွိတ္သည္ ၾကာခ်င္ၾကာေပဦးမည္ ရုတ္တရက္ ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တာက ငရဲျပည္မွႀကိဳဆိုပါသည္ ဆိုေသာ စာတန္းအား ျမန္မာ၊အဂၤလိပ္ အစရွိသည္ျဖင့္ ဘာသာစကားမ်ိဳးစုံႏွင့္ေရးထားသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ေ႔ရွတြင္ ခန္႔ျငားေသာ လူႀကီးတစ္ေယာက္က ၿပဳံးၿပီးၾကည့္ေနသည္။ သူက စကားစေျပာသည္။

"ဒီမွာမျမင္ခ်င္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ဒီပဲ ျပန္ေရာက္လာပါလားဟ"
"ခင္ဗ်ားဘာေတြေျပာေနတာလဲ ကြ်န္ေတာ္နားမလည္ဘူး၊ ဒါငရဲျပည္ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားက
ယမမင္းႀကီးေပါ႔"
"ေအး... ဟုတ္တယ္၊ မင္းလူ႔ျပည္မေရာက္ခင္တုန္းက ငါ႔စီမွာ အမူ႔ထမ္းခဲ့ရေသးတယ္
မွတ္မိလား"
"ဟင့္အင္း မမွတ္မိေတာ့ဘူးဗ်"
"ကဲဒါျဖင့္"

သူလက္ခုပ္တစ္ခ်က္တီးလိုက္သည္။ လူ႔ျပည္မွ ပရုိဂ်က္တာကဲ့သို႔ ပိတ္ကားတစ္ခုေပၚလာၿပီး ကြ်န္ေတာ္ဟုေျပာေသာငရဲသား တစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ဟုဆိုေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ နည္းနည္းမွမတူ။

"... ကြ်န္ေတာ္နဲ႔လည္းမတူပါဘူး"
"ေအး မင္းက ဒီခႏၶာ ဒီရုပ္ကိုပဲ စြဲေနတာကိုးကြ။ အခု မွန္ထဲက ရုပ္ကိုလည္း ၾကည့္လိုက္ပါဦး"

ေျပာရင္းႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို မွန္တစ္ခ်ပ္ထိုးေပးလိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္မဟုတ္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ နဖူးမွာဂ်ိဳဟုထင္ေသာ အရာေယာင္ေယာင္ေလးကို ေတြ႔ရသည္။

"ဟင္...ဒါလည္း ကြ်န္ေတာ္မဟုတ္ပါဘူး"
"မင္းက လူ႔ျပည္ကိုအစြဲႀကီးေနေတာ့ လူ႔ဘ၀က အေၾကာင္းေတြကို မေမ့ေသးဘူးျဖစ္ေနတာကိုး၊
မပူပါနဲ႔ကြာ မၾကာခင္မင္းေမ့သြားမွာပါ။"
"ဒါနဲ႔ မင္းကုသိုလ္ေကာင္းမူ႔ေတြ ႀကီးႀကီးမားမား လုပ္ခဲ့လား"
"ဘယ္လိုလုပ္ လုပ္ခ်ိန္ရမွာလဲဗ်... ခင္ဗ်ား တပည့္လား၊ဘာလား ေသမင္းဆိုတဲ့ေကာင္က
ေစာေစာစီးစီး လာေခၚတာကို"

ကြ်န္ေတာ္ ညစ္တြန္းတြန္းႏွင့္ ေျပာလိုက္သည္။ ယမမင္းႀကီးကေတာ့ စိတ္မဆိုးသည့္အျပင္ ၿပဳံးေနသည္။

"တယ္ခက္တဲ့ေကာင္ပဲ... ကုသိုလ္ဆိုတာ ငယ္ရင္ မလုပ္ရဘူးလို႔ မင္းဘယ္သူေျပာလိုက္သလဲ၊
အင္း... ကုသိုလ္နဲ႔အကုသိုလ္က မွ်ေနတဲ့ေကာင္ဆုိေတာ့ ေလာေလာဆယ္ငါ႔စီမွာပဲ ေနဦးကြာ အရင္လိုစာရင္းမွတ္ပဲ လုပ္ေပါ႔"
"ကြ်န္ေတာ္ဘာ အကုသိုလ္ေတြလုပ္မိလို႔ ဒီလိုငရဲကို ေရာက္လာရတာလဲဗ်"
"အကုသိုလ္ကေတာ့ သိပ္အမ်ားႀကီးမရွိဘူးကြ၊ ဒါနဲ႔ မင္းေသမယ့္ညက ဘာလုပ္မိေသးလဲ"
"ကြ်န္ေတာ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး"
"ေသခ်ာ စဥ္းစားပါဦးကြ၊ ငါတို႔ ငရဲနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ႔အေၾကာင္းေတြဘာေတြ မင္းေတြးမိေသးလား"
"ဟာ... ဟုတ္တယ္ အဲ့ဒီညက ကြ်န္ေတာ္ Hellboy ဆိုတဲ့ရုပ္ရွင္ၾကည့္ၿပီး ငရဲအေၾကာင္းေတြး
မိေသးတယ္"

"ေအး မင္းကႀကံႀကံဖန္ဖန္ငရဲကို စြဲလန္းလို႔ ဒီမွာလာျဖစ္ရတာ၊ စိတ္မပူပါနဲ႔ကြာ မင္းအရင္အခန္းမွာပဲ
ေအးေအးေဆးေဆးေန ေနာက္တစ္ပတ္အစည္းအေ၀းေရာက္ရင္ ငါမင္းအေၾကာင္းကို တင္ျပေပးေတာ့
ဒီ့ထက္ေကာင္းတဲ့ေနရာသြားေပါ႔ ... ဟုတ္ၿပီလား"

ျငင္းစရာလည္း အေၾကာင္းမရွိေတာ့သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ေစာဒက ေလးေတာ့ တက္ခ်င္ေသးသည္။

"ငရဲက ပူေလာင္၊ ဆူညံၿပီးေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတဲ႔ေနရာဆို"
"ေအးေလ အဲ့ဒါက တကယ္ကြ၊ ဒါေပမယ့္ အျပစ္ဒါဏ္ေပးတဲ့ေနရာက ဒီရုံးေတြနဲ႔ ေ၀းပါတယ္၊
ဒီမွာကေတာ့ မင္းျမင္တဲ့အတုိင္း ေအးေအးေဆးေဆးပဲ"
"အင္း အဲ့ဒါေတာ့ ဟုတ္တယ္"
"ကဲကဲ.... မင္းလည္း ပင္ပန္းေနေလာက္ၿပီ မင္းအခန္းသြားၿပီးနားေပေတာ့၊ အစည္းအေ၀းက
မင္းသြားသင့္တဲ့ဘုံကိုဆုံးျဖတ္ေပးလိမ့္မယ္ ဟုတ္ၿပီလား။ တစ္ေယာက္ေလာက္ သူ႔အခန္းကို လိုက္ျပေပးလိုက္ပါေဟ့"

ငရဲသားတစ္ေကာင္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုအခန္းလိုက္ျပေပးသည္။ ေသာ့ကိုလည္း ကြ်န္ေတာ့္လက္ထဲအပ္သြားသည္။ အခန္းထဲကြ်န္ေတာ္၀င္လိုက္သည္။ တီဗြီကိုေတြ႔သည္။ အဲယားကြန္းရွိသည္။ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာလည္း သူ႔ဟာႏွင့္သူပါသည္။
ေရခဲသတၱာထဲမွာလည္း စားစရာေသာက္စရာက အျပည့္၊ အေကာင္းဆုံးကေတာ့ အင္တာနက္ခ်ိတ္ထားေသာ ကြန္ျပဴတာတစ္လုံးပါေတြ႔ရသည္။ blogger.com ဟုရုိက္လိုက္ရာ access has been denied ေတြဘာေတြမေတြ႔ရ။ ဒါဆိုမဆိုး၊ ကြ်န္ေတာ္လူ႔ျပည္မွာ မရွိေတာ့ေပမယ့္ blog ေတာ့ဆက္ေရးလို႔ရေသးသည္။

ရုပ္ျမင္သံၾကားကလည္း ၂၄ နာရီ ေဘာလုံးပြဲမ်ား၊ရုပ္ရွင္မ်ား၊ ftv လိုလိုင္းမ်ား ဖမ္းယူၾကည့္ရူ႕ႏိုင္သည္။ ဟုိဒီ စူးစမ္းၿပီးေနာက္ပင္ပန္းလာသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ခုတင္ေပၚေက်ာခင္းလိုက္သည္။ အိစက္ေသာ ေမြ႔ယာ၏ အေတြ႔အထိက ကြ်န္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္မွ အေၾကာမ်ားကို ေျပေလ်ာ့သြားေစသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း ဆိတ္ၿငိမ္ေသာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္ မ်က္ေတာင္မ်ား စင္းလာသည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း ငရဲျပည္ေရာက္ေနရာတာ မဆိုးဟု ေတြးမိသည္။ ဒီအတိုင္းသာ ဆက္ေနရမယ္ဆိုလ်င္
အစည္းအေ၀းမွာ ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္းမတင္ျပဖို႔ ငရဲမင္းႀကီးကို ေျပာရမည္။ တကယ္ေတာ့
ဘယ္ေနရာမွာမွာပဲ ေနေန ကိုယ္ႏွင့္အဆင္ေျပေနဖို႔သာ အေရးႀကီးသည္ဟုထင္သည္။

ထို႔ထက္အေရးႀကီးဆုံးမွာ ေအးခ်မ္းစြာအိပ္စက္ႏိုင္ေသာ ဘ၀ကိုရရွိေနဖို႔လည္းျဖစ္သည္။ အေတြးမ်ားႏွင့္ စိတ္ကူးေနရင္းပင္ပန္းလာေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့ေလသည္။