အသုံးလုံး ပုံျပင္

18 July 2009

ေရွးသေရာအခါက ဗာလာဏသီျပည္တြင္ မဟာဗာလာနံမင္း မင္းျပဳ၏ ။ ထိုမင္းတြင္ ၀န္မင္း ၃၃ ပါးရွိသည္။ ထို၀န္မင္းမ်ားထဲမွာ တစ္ပါးျဖစ္ေသာစက္မူ႔ပါလ၀န္မင္းသည္ တစ္ေန႔ေသာအခါတိုင္းျပည္အတြင္း လွည့္လွည့္ကာ မိမိလက္ေအာက္တြင္ရွိေသာအရာရွိ၊အရာခံမ်ားအား စစ္ေဆးေတာ္မူ၏ ။ ထို၀န္မင္းယူရေသာတာ၀န္မွာကား တိုင္းျပည္တြင္ ဗိသုကာမ်ား၊ စေကၠာမပညာရွင္မ်ား၊ လက္သမားမ်ား၊ ေလာကဓါတ္ပညာရွင္မ်ား ၊ အစရွိသည့္ ပညာရွင္မ်ားေပၚထြန္းေစရန္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျပဳရသည့္ တကၠသီလာမ်ားအား အုပ္ခ်ဳပ္ရျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ( ထိုေခတ္ကအဂၤလိပ္စာသည္ ယခုေခတ္ေလာက္မတြင္က်ယ္ေသးသျဖင့္ အင္ဂ်င္နီယာဟူေသာ အသုံးအႏႈံးမေပၚေသးေၾကာင္း သမိုင္းအေထာက္အထားမ်ားအရသိရွိရေလသည္။ ဤကားစကားခ်ပ္ )

၀န္မင္းသည္ယခုေခတ္ေပၚတူဂီလူမ်ိဳးဖီလစ္တိုဒီဘရစ္တိုအုပ္စိုးခဲ့ေသာပါဒတိုင္းအရပ္ရွိတကၠသုိလ္ေက်ာင္းတစ္ခု သို႔ ေရာက္ရွိေလသည္။ ထိုေက်ာင္းသို႔ေရာက္လတ္ေသာ္ ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူမ်ားသည္ သတင္းစာလည္းမဖတ္၊ရုပ္ျမင္သံၾကားလည္း ခ်ိဳဆင္ျပည္မွကားမ်ားကလြဲ၍မၾကည့္ၾကသျဖင့္ ၀န္မင္းအား ၀န္မင္းမွန္းမသိပဲ ဘယ္ကဘဲႀကီးလဲဟုပုခုံးခ်င္းတိုက္သြားသည္ကတစ္မ်ိဳး ၊ အတြဲေလးမ်ားသည္လည္း လက္တြဲမပ်က္၊ပုခုံးဖက္မပ်က္ ၀န္မင္းေရွ႕ကျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၾကသည္ကတစ္ဖုံရွိေသာ္ ၀န္မင္းသည္ အလြန္ပင္ေဒါသအမ်က္ထြက္ရွိေတာ္မူ၏ ။ ထို႔ထက္ပို၍ဆိုးသည္ကား ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္သည္ ၀န္မင္းအား

"ဦးေလး မီးျခစ္ပါရင္ တစ္တို႔ေလာက္"

ဟုဆိုေလလွ်င္ ၀န္မင္းသည္အေယာင္ေယာင္အမွားမွားျဖင့္ ထုတ္ေပးမည္ျပဳၿပီးမွမိမိအျဖစ္ကိုသတိရၿပီး

ေၾသာ္ ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူမ်ားကား ငါ႔ကိုပင္ေသာက္ဂရုမစိုက္ၾကပါလား ဟုဆင္ျခင္မိေလသည္။

ဤသည္မွာလည္း အျပစ္မဆိုသာေခ် ။ ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူမ်ားသည္ ၀န္မင္းအား၀န္မင္းဟု
မသိျခင္းေၾကာင့္သာျဖစ္ၿပီး ၀န္မင္းဟုသာသိပါက ေတာေကာင္ငယ္ေလးမ်ားသည္ ေကသရာဇျခေသၤ့မင္းကိုျမင္ေသာအခါထြက္ေျပးၾကသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ အေမွာင္တိုက္သည္ ဘာဏုရာဇာေနမင္းႀကီးထြက္ေပၚလာပါက စၾက၀ဠာမဟာတံတိုင္းမွေ၀းရာသို႔ေျပးသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ လူေကာင္းတို႔သည္ေခြးရူးလာေသာအခါ ခ်က္ကို ၁၄ လုံးထိုးေဆးထိုးရမွာစိုး၍ ေ၀းရာသို႔ေျပးသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ လမ္းေဘးေစ်းသည္တို႔သည္ စည္ပင္သာယာရဲလာပါက ကိုယ္လြတ္ရုန္း၍ေျပးၾကသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ေရွာင္ရွားၾကမည္မွာမလြဲတည္း ။ ( က်န္ေသာ ဥပမာအမ်ားအျပားေပးႏိုင္ေသးေသာ္လည္း ဘေလာ့ဂ္စာမ်က္ႏွာမီဂါဗိုက္ကို ငဲ့ကြက္ေသာအားျဖင့္ ဤမွ်သာေဖၚျပထားေပသည္ )

၀န္မင္းသည္သူ၏ ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူမ်ားအား လြန္စြာခ်စ္ျမတ္ႏိုးေတာ္မူေသာေၾကာင့္ စာမွစာသာသင္ေစလိုေလသည္။ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ား၏ရွိသမွ်အခ်ိန္မ်ား အားလည္း စာသာပထမ၊ စာသာဒုတိယ၊ စာသာလွ်င္ထာ၀ရစသည္ျဖင့္ကုန္ဆုံးေစလိုသည္။ထိုအခါ၀န္မင္းသည္ အဘယ္အတြက္ေၾကာင့္ ဤေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူမ်ားသည္ စာသင္ခ်ိန္အတြင္း အျပင္၌လတ္လ်ားလတ္လ်ားျဖစ္ေနၾကသနည္းဟု သူ၏တပည့္အရာရွိ၊အရာခံ ပါေမာကၡမ်ားအား ေမးျမန္းစုံစမ္းေလသည္။

၀န္မင္းကအမိန္႔ေတာ္ရွိေလလွ်င္ ခ်ိဳလိမ္ေလးပါးစပ္မွာငုံလွ်က္သားရွိေသာ ၀န္မင္း၏တပည့္ေက်ာ္ မဟာပါရဂူဒိသာပါေမာကၡခ်ဳပ္ႀကီးသည္ ျပင္းစြာေသာတုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားျခင္းျဖင့္

"မွန္..မွန္ရာ႔ပါ ၀န္မင္းဖုလား..."

"ေဟ့ မယ္မင္း နင့္ခ်ိဳလိမ္ႀကီးခြ်တ္ၿပီး ကိုယ္ေတာ့္ကိုမွန္ရာျမန္ျမန္ေလွ်ာက္တင္စမ္း"

ထိုအခါမွ မဟာပါရဂူဒိသာပါေမာကၡခ်ဳပ္ႀကီးသည္ မိမိအျဖစ္ကိုသတိရၿပီး ခ်ိဳလိမ္ကိုခြ်တ္ကာစိတ္ကိုတင္း၍ ၀န္မင္းအားေလွ်ာက္တင္ေလသည္ ။

"မွန္လွပါ႔ ဘုရား... အရွင့္တပည့္ေက်ာ္မ်ားဟာ မဟာစာခ်ဳပ္ေတာ္ႀကီးမ်ားကို ေဖါက္ဖ်က္၍ စမ လမ္းကိုထြက္သြားၾကေၾကာင္းပါဘုရား"

"ေဟ ထြက္ရပ္လမ္းကို ျမန္းၾကတာလားကြယ့္ ဒါျဖင့္ရင္ေတာ့သူေတာ္ေကာင္းႀကီးမ်ားေပပဲ"

"မဟုတ္ရေၾကာင္းပါဘုရား.......... စမလမ္းဆိုတာ တကယ္ေတာ့ စလုံးျပည္၊ မေလးျပည္ အစရွိတဲ့အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားမွာ သြားေရာက္အလုပ္လုပ္ကိုင္ၾကတာကို ေျပာတာပါဘုရား..."

"ေဟ... ဒါဆိုငါ႔ရဲ႔သား၊ သမီးကဲ့သို႔ ခ်စ္ရေသာတပည့္ေက်ာ္မ်ားဟာ ငါ႔ရင္ကိုစုံကန္ထြက္ခြာသြားခဲ့ၾကတာေပါ႔... ဒါဆိုလည္း ဒီေကာင္ေတြျပန္လာတာနဲ႔ ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်ေစ၊ ေက်ာတစ္ရာ၊ရင္တစ္ရာ ႀကိမ္ဒဏ္ခတ္ေစ၊ ယခုပင္လွ်င္အမိန္႔ေတာ္ထုတ္၍ မတရားစာရင္းသြင္းေစ"

ဟုလူႀကီးပီသစြာဆုံးျဖတ္ေတာ္မူေလသည္။

ထိုသို႔ ဆရာ၊ဆရာမမ်ားလိုအပ္ေနေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူမ်ား လတ္လ်ားလတ္လ်ားျဖစ္ရျခင္း အေၾကာင္းကို သိေတာ္မူေလလွ်င္၀န္မင္းသည္ ဤကဲ့သို႔အမွတ္တမဲ့မိန္႔ၾကားေတာ္မူေလသည္။

"အလို ... ဒီလိုဆိုလွ်င္ျဖင့္ မဟာသစ္စည္း လုပ္ၾကမဲ့ ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူေတြက အငယ္တန္းေတြကို လုပ္အားေပးသေဘာနဲ႔သင္ၾကားေပးရင္ျဖင့္ ေကာင္းၾကေပလိမ့္မယ္ ေမာင္မင္း၊ မယ္မင္းတို႔ရဲ႔"

(သစ္စည္းဆိုသည္မွာ ယခုေခတ္အေခၚ သီးဆစ္(Thesis ) ႏွင့္ အဓိပၸါယ္တူမတူအား ဘာသာေဗဒပညာရွင္မ်ား သုေတသနျပဳလုပ္သင့္ေပသည္။ ဤကား... စကားျပား......)

၀န္မင္းကထိုကဲ့သို႔ မိန္႔ေတာ္မူလိုက္သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ တစ္ထြာျပလွ်င္ တစ္လံ၊တစ္မိုင္မွ်မက တစ္ဆုံးထိပင္ျမင္ၾကေသာေနာက္လိုက္၊ေနာက္ပါ ပါခ်ဳပ္၊ ဘာခ်ဳပ္တို႔သည္လည္း

"သင့္ျမတ္လွေၾကာင္းပါ ဘုရာ့...၊ မွန္ကန္လွေၾကာင္းပါ ၀န္မင္းဘုရာ့၊ ၀န္မင္းအေတြးက လန္းတယ္ဗ်ာ"

အစရွိသျဖင့္ အဆင္းဘီးတပ္လုပ္ၾကေလသည္။

၀န္မင္း၏ကိုယ္ေရးအရာရွိေတာ္မင္းကလည္း ၀န္မင္းျပန္လည္ႁကြခါနီးတြင္ တကၠသီလာမွတာ၀န္ရွိသူမ်ားအား

"လုပ္အားမေပးရင္ဘာျဖစ္မယ္၊ ညာျဖစ္မယ္... သစ္စည္းေပးမလုပ္ဘူးလို႔ ေျခာက္လုံးေလးလွန္႔လိုက္ဦးေနာ္ ပါခ်ဳပ္ႀကီးတို႔"

ဟုလက္ေတာ္တို႔ၿပီးေျပာခဲ့ေလရာ..... ေနာက္လိုက္၊ေနာက္ပါတို႔သည္လည္း ၀န္မင္းသေဘာ ေနာေၾကေနၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ေျပာစရာမလိုပါဟု ျပန္လည္ပဏၰာလုပ္ၾကေလသည္။

ထိုေခတ္သည္ယခုေခတ္ကဲ့သို႔ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္၊ ဒီမိုကေရစီစနစ္ အစရွိေသာစနစ္မ်ား၊ နီယိုကြန္၊ဘာကြန္ညာကြန္မ်ား၊ လစ္ဘရယ္၊ ဘာဘရယ္ညာဘရယ္အစရွိေသာ ဂိုဏ္းဂဏမ်ားလည္း မကြဲျပားေသးပဲ ပေဒသရာဇ္စနစ္သာလွ်င္ထြန္းကားေပရာ ၀န္မင္းႏႈတ္ထြက္စကားတစ္လုံးသည္ စာရြက္မ်ားေပၚတြင္ေရးထားေသာ ဥပေဒတစ္ရာထက္ပင္လြန္စြာအရာေရာက္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀န္မင္းအမိန္႔ေတာ္ရွိေတာ္မူသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ဒါရိုက္တာေတာ္ခ်ဳပ္ႀကီးသည္ အမိန္႔စာတစ္ေစာင္ကိုသက္ဆိုင္ရာတကၠသီလာ အသီးသီးသို႔ျဖန္႔ခ်ီေတာ္မူေလသည္။

စာရြက္ေပၚမွအမိန္႔ေတာ္တို႔သည္ ဖတ္လို႔ေကာင္းေအာင္စကားအလွတန္ဆာဆင္ထားေသာ္လည္း လိုရင္းမွာကား စာသင္ရမည္၊ လုပ္အားေပးဆိုေသာ္လည္း အၿမဲတမ္းဆရာမ်ားလိုပင္စာသင္ရမည္၊ အျပင္မွာ က်ိတ္၀ိုင္း၊ဘာ၀ိုင္း မလုပ္ရ၊ အၿမဲတမ္းသင္ရေသာဆရာမ်ားကဲ့သို႔ပင္ ၀န္မင္းထုတ္သမွ် အမိန္႔ေတာ္တို႔ကိုလိုက္နာရမည္ဟု ပါရွိေလသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုကဲ့သို႔သင္ၾကားေပးေသာေၾကာင့္တကၠသီလာသို႔ လာရေသာျမင္းရထားစရိတ္တို႔ကို ျပန္ေပးမည္ဟူ၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လုပ္အားေပးကာလအတြင္း သုံးစြဲရန္အႆျပာေငြခ်ီးျမွင့္မည္ဟူ၍ လည္းေကာင္း တစ္စိုးတစ္စိမွ်မပါလာခဲ့ေပ...။

သက္ဆိုင္ရာတကၠသီလာမ်ားမွပါခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားသည္လည္း အမိန္႔ေတာ္ျပန္တမ္းကိုရေလလွ်င္ လုပ္အားေပးဟု အမည္ခံေသာ္လည္း သက္ဆိုင္သူမ်ားအားသေဘာထားကိုမွ်မေမးပဲ သစ္စည္းလုပ္ရမည့့္သင္တန္းသား မ်ားအား တစ္ေယာက္လွ်င္တစ္ေစာင္ျဖန္႔ေ၀ကာလက္မွတ္မ်ားထိုးခိုင္းေလေတာ့သည္။

............................................. ။ .............................................

ထိုအခါ သင္တန္းသား၊သင္တန္းသူ၊ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားသည္ စိတ္ညစ္ညဴးၾကၿပီးလွ်င္ ဘာလုပ္ရမည္မွန္းမသိသျဖင့္ မဟာဘေလာ့ဂ္ဂါအေက်ာ္ ပညာရွိဆရာက၀ိဖားႀကီးအား ဤသို႔ျမည္တြန္တိုင္ပင္ၾကေလ၏ ။

"အို... ဆရာဖား ငါတုိ႔ကား သစ္စည္းလုပ္ရင္း တစ္ဖက္ကလည္းလုပ္ငန္းခြင္၀င္မည္ဟု အားခဲထားၾက၏ ။ အခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ အလုပ္ပင္ရေနႀကၿပီျဖစ္သည္..။ ယခု၀န္မင္းက ဤသို႔အမိန္႔ထုတ္ေသာ္ ငါတို႔ဘာလုပ္ရမည္မွန္းမသိေတာ့"

ဟု ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကေျပာေလသည္။ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ကလည္း

"ဟုတ္ေပသည္ဆရာဖား ... ငါတို႔သည္လည္း သစ္စည္းလုပ္ရင္းအျခား အတ္တိုေကာ္၊ အတ္စတီမိတ္ စေသာသင္တန္းမ်ားတက္ေနၾကသည္..။ ၀န္မင္းခိုင္းသလို စာသင္ရလွ်င္ ငါတို႔အဖို႔သင္တန္းမ်ားပ်က္လွ်က္အႆျပာေငြမ်ားစြာ ဆုံးရႈံးေပေတာ့မည္။"

ဟုတစ္ေယာက္တစ္ေပါက္တိုင္ၾကားၾကေလသည္။

နည္းနည္းထက္ျမက္ေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကမူ

"ဆရာဖား ထိုကိစၥသည္အဓမၼမူ႔ႏွင့္ဆင္တူ၏ ကာလသမၼဂု သို႔တင္ျပလိုက္လွ်င္အသို႔ျဖစ္မည္နည္း"

ထိုအခါ မ်က္စိမွိတ္၍ ေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္ေနေသာဆရာဖားသည္လည္း မ်က္လုံးကိုဖြင့္ကာထိုေက်ာင္းသားအား

"ထို႔သို႔မလုပ္လင့္ အေမာင္... ၀န္မင္းကားငါ႔ထက္ပင္ဥာဏ္အရာ၌မ်ားစြာသာေလသည္... သင္ကထိုသို႔တိုင္ၾကား၍ ကာလသမၼဂု ကစုံစမ္းေလသည္ႏွင့္ ၀န္မင္းမဆိုထားဘိ၊ ၀န္မင္း၏ေနာက္လိုက္မ်ားကပင္ ငါတို႔ဗာလာဏသီသည္ ေရွးအခါကတည္းကတစ္ဦးကိုတစ္ဦးကူညီျခင္း၊ ရိုင္းပင္းျခင္းကို မဂၤလာတရားအျဖစ္သတ္မွတ္ေသာေၾကာင့္ ေစတနာအေလွ်ာက္သာ လုပ္အားေပးၾကျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေရွးကလိုပင္ေျပာၾကေပလိမ့္မည္။ ထိုအခါသင့္အတြက္ပင္လွ်င္ လြန္စြာအႏာၱရာယ္မ်ားလွေပသည္။"

"သို႔ဆိုလွ်င္... ငါတုိ႔အဘယ္အမူ႔ျပဳရေပမည္နည္း"

ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူမ်ားက တစ္ညီတစ္ညြတ္တည္းေမးလ်က္သည္ရွိေသာ္ ပညာရွိဆရာဖားလည္းဤသို႔မြက္ၾကားေလသည္။

"အေမာင္တို႔၊မယ္တို႔ သင္တုိ႔သည္ အ သုံးလုံးကိုက်င့္ၾကေပေတာ့"

"အ သုံးလုံးဆိုသည္မွာဘာကိုဆိုလိုသနည္း ဆရာဖား"

"အေမာင္တို႔သင္တို႔သည္ သစ္စည္းကိစၥျပတ္မွသာ အတန္းေအာင္ျမင္ၾကမည္ မဟုတ္ေလာ"

"ဟုတ္ေပသည္ဆရာဖား"

"သင္တုိ႔အားလုံး ေအာင္ျမင္လိုၾကသည္မဟုတ္ေလာ"

"ေအာင္ျမင္လိုေပသည္ ဆရာဖား"

"ဒါျဖင့္လွ်င္ယခုလိုအခ်ိန္အခါ၌ သင္တုိ႔စြဲစြဲၿမဲၿမဲမွတ္ထားရမွာကား အ သုံးလုံးျဖစ္သည့္
ေအာင္ ခ်င္လွ်င္ ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး အင္း ဟုသာေခါင္းၿငိတ္လိုက္ၾကေပေတာ့"

ဟုမိန္႔ၾကားေတာ္မူေလလွ်င္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားသည္လည္း ဟုတ္ပါေပသည္၊ ပညာရွိေခၚဆိုထိုက္ပါေပသည္ဟု ၀ိုင္း၀န္းခ်ီးမြမ္းခြ်န္တြန္းလုပ္ၾကေလေတာ့သည္..။

ထို႔ေနာက္ သစ္စည္းလုပ္ရမည့္ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူမ်ားသည္လည္း ဆရာဖားစကားကိုနားေထာင္ကာ မိမိထက္အတန္းငယ္ေသာသူမ်ားအား စာသင္ၾကားေပးေလေတာ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ခ်ိဳလိမ္မျပတ္ေသးေသာ ပါရဂူမ်ားကလမ္းေလွ်ာက္တတ္စ မဟာေက်ာင္းသားမ်ားကိုစာသင္၊ လမ္းေလွ်ာက္တတ္စမဟာေက်ာင္းသားမ်ားက ေလးဘက္ေထာက္ေက်ာင္းသားမ်ားကိုစာသင္၊ ေလးဘက္ထက္ေက်ာင္းသားမ်ားက ၀မ္းလ်ားေမွာက္ေက်ာင္းသားမ်ားကို စာသင္၊
၀မ္းေလ်ာက္ေမွာက္ေက်ာင္းသားမ်ားက အမိ၀မ္းတြင္းမွသေႏၶသားမ်ားကို စာသင္ေလလွ်င္ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားလည္း အမိ၀မ္းမွမကြ်တ္မွီပင္ ပညာတတ္မ်ားျဖစ္လွ်က္ တိုင္းကားျပည္ရြာမွာအရင္ကထက္ပင္ ေအးခ်မ္းသာယာၿပီးေခတ္မွီဖြ႔ံၿဖိဳးတိုးတက္ကုန္ေလသတည္း...........။ သာဓု... သာဓု...သာဓု..
............................................. ။ .............................................

တစ္ေလာက ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ျဖစ္တဲ့စာအုပ္က ဆရာေမာင္ထင္ရဲ႔ လူႀကီးမ်ားဖတ္ဖို႔ပုံျပင္ ဆိုတဲ့စာအုပ္ပါ... ဆရာ့စာက သေရာ္စာေတြဆိုေတာ့ေလာကကို ကိုးလန္႔ကန္႔လန္႔ျမင္တတ္တဲ့ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးႀကိဳက္သြားခဲ့ပါတယ္..။ ဒီၾကားထဲ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကလည္းၾကားလိုက္ရေတာ့ စိတ္ကူးရၿပီး ဆရာႀကီးေမာင္ထင္ပုံစံလိုက္ေရးၾကည့္တာပါ..။ အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔ပတ္သတ္လို႔ကေတာ့ လြန္တာရွိလွ်င္၀ႏၵာမိပါ အာစရိအေပါင္းတို႔................။

ငါ႔ေဒါသမ်ား

13 July 2009


( အ )

ဒီေန႔ အလုပ္လုပ္ရတာ အဆင္မေျပျဖစ္သည္။ အထက္လူႀကီးမ်ားသည္ ငါ႔စကားကို အရာမသြင္းသကဲ့သို႔ ေအာက္လူမ်ားကလည္း ငါ႔စကားကို နားမေထာင္ၾက..။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါသည္ စိတ္ပ်က္ျခင္းမ်ားျဖစ္ေပၚကာ ေဒါသမ်ား အလိုလိုထြက္ေနသည္။ ေဒါသ ထြက္ျခင္းသည္ မေကာင္းဟု ငါ႔စိတ္ကနားလည္ေသာ္လည္း တကယ့္တကယ္တမ္းတြင္ ငါ႔စိတ္ကိုငါ ေကာင္းစြာထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ျခင္းမရွိေသးေပ..။

အလုပ္မွေန၍ ကားမွတ္တိုင္ကို လမ္းေလွ်ာက္ရေသာခရီးသည္ ခါတိုင္းထက္ပိုရွည္လ်ားသည္ဟု ထင္သည္။ အကယ္၍ ဘူးခြံအလြတ္တစ္ခုခု သို႔မဟုတ္ ကန္၍ေကာင္းေသာ အရာတစ္ခုခုကိုေတြ႔လွ်င္ ရုပ္ရွင္မ်ားထဲမွ ဇာတ္လိုက္မ်ားကဲ့ ငါကန္မိမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း လမ္းေဘးတြင္အုတ္ခဲမ်ားသာေတြ႔ေသာေၾကာင့္ ဘာကိုမကန္ျဖစ္ခဲ့...။


ငါစီးခ်င္ေသာ ဘတ္စကားက ေစာင့္ရတာေတာ္ေတာ္ၾကာသည္။ ထိုမွ်ရွားပါးလွေသာ ဘတ္စ္ကားလိုင္းအား မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ဆက္ထားေနရသလဲဆိုတာ ငါစဥ္းစားလို႔မရ...။

ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔ဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ေစာင့္ဆိုင္းၿပီးေနာက္ လိပ္၏လွ်င္ျမန္ျခင္းမ်ိဳးရွိေသာ ဘတ္စ္ကားသည္ ငါေစာင့္ေနေသာမွတ္တိုင္သို႔ တျဖည္းျဖည္းခ်ည္းကပ္လာေလသည္။ ကားေပၚငါတက္ေတာ့ ခရီးသည္က ခုံအျပည့္ပါလာသည္။ ပင္ပန္းလာေသာ ငါသည္ထိုင္ခုံမရေသာေၾကာင့္ အလြန္ပင္စိတ္ပ်က္လွသည္။ ခါတိုင္းဆိုလွ်င္ ငါစီးေသာမွတ္တိုင္မွတက္ပါက ခုံတစ္ခုံေလာက္ေတာ့ ငါ႔အတြက္ရမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဒီေန႔တြင္ လူေတြအားယားေနၾကသည္ထင္သည္။ အားအားယားယား အျပင္ထြက္ၾကေသာ သူမ်ားတြင္ မည္သည့္အေရးႀကီးကိစၥမ်ားရွိေနမလဲဟု ငါေတြးမိသည္။

လိုခ်င္သေလာက္ ခရီးသည္မရေသာေၾကာင့္ ကားကမွတ္တိုင္တစ္ခုခ်င္းစီမွာ အၾကာႀကီးရပ္သည္။ ခရီးသည္ရရမရရ ကားကို ျမန္ျမန္သာထြက္ေစခ်င္သည္..။ ငါပင္ပန္းလွၿပီ။ အိမ္သို႔သာ ျမန္ျမန္ျပန္ေရာက္ခ်င္ေနသည္။ ကားတစ္စီး မွတ္တိုင္တြင္ ၾကာျခင္းမၾကာျခင္းမွာ စပါယ္ယာေပၚမွာ မ်ားစြာ မူတည္သည္။ လိုက္ရင္လာ... လိုက္ရင္လာဟု အာေပါက္မတတ္ေအာ္ေနေသာ စပါယ္ယာကို ငါမုန္းတီးသည္။ လိုက္ပါစီးနင္းလိုေသာ ခရီးသည္မ်ားအားလုံး ကားေပၚေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း အႏွီစပါယ္ယာေကာင္သည္ ကားကြက္ခ်သည္ဟုဆိုကာ လိုက္စရာမလိုေသာသူမ်ားကိုပါ ကားေပၚဆြဲတင္ခ်င္ေနသည့္ ပုံေပါက္ေနေလသည္..။ ငါအလြန္မုန္းလာေသာေၾကာင့္ ငါသိသမွ်ဆဲနည္းေပါင္းစုံျဖင့္ ထိုစပါယ္ယာအား စိတ္ထဲမွေန၍ ဆဲဆိုေလသည္။

ကားသည္ဆက္လက္ထြက္ခြာလာၿပီး မီးပြိဳင့္မိသြားသည္။ ငါစိတ္ရွည္မွ ျဖစ္မည္..။ ဒါက စည္းကမ္းအရျဖစ္သည္..။ မီးပြိဳင့္ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာနီမလဲဟု သိရန္ငါ့စိတ္ထဲကေရတြက္သည္။
တစ္စကၠန္႔ ...............
ႏွစ္စကၠန္႔ .............
သုံးစကၠန္႔ ............
ငါး ဆယ့္ေလး ......
တစ္မိနစ္ ......
ႏွစ္မိနစ္ ......
သုံးမိနစ္ .......
ေလးမိနစ္ ......
ရွစ္မိနစ္ .....

တစ္ဖက္ယာဥ္ေၾကာကို မ်က္ႏွာလိုက္လြန္းသည္ဟု ထင္လာသည္။ ေဟ့..... ဒီမွာ ငါလာတဲ့လမ္းဖက္က မီးကို စိမ္းေပးဖို႔ သတိရၾကေသးရဲ႔လား...။ ကမာၻေျမႀကီးကို ေဖါက္ခြဲပစ္ခ်င္ေနသူ တစ္ေယာက္ေတာ့ဒီကားေပၚမွာ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ေစာင့္စားေနေလရဲ႔..........။

မီးပြိဳင့္က ငါလာတဲ့ယာဥ္ေၾကာဖက္ကို သြားခြင့္ျပဳလိုက္သည္။ ေနာက္တစ္မွတ္တိုင္ရပ္..... ခရီးသည္ခ် ....ခရီးသည္တင္....ကားကြက္ခ်.... စပါယ္ယာကို အရင္အတိုင္းက်ိန္ဆဲ...ကားကဆက္လက္ထြက္ခြာ........။ မွတ္တိုင္က ထြက္ခြာ၍ အရွိန္ရရုံရွိေသး ကားကရုတ္တရက္ရပ္လိုက္ျပန္သည္...။မိန္းမအိုႀကီးတစ္ေယာက္ တားသည္ကိုမျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္သည့္ ဒရိုင္ဗာသည္ စကဒ္တိုတိုေကာင္မေလးတစ္ေယာက္တားသည္ကို
ရုတ္ခ်ည္းပင္ရပ္တန္႔ေပးသည္။ အလြန္ပင္ငမ္းေၾကာထလွသည့္ ထိုဒရိုင္ဗာအား ႏွာဗူးႀကီးဟု စိတ္ထဲမွေန၍ ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ က်ိန္ဆဲလိုက္သည္။ မွတ္တိုင္မဟုတ္ပဲ ခရီးသည္တင္သည့္ ထိုဒရိုင္ဗာႏွင့္စပါယ္ယာ ဆရာတပည့္ေတြအား ရဲဖမ္းေစခ်င္သည္။ မွတ္တိုင္မဟုတ္ပဲ ကားတားစီးသည့္ ထိုစည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ေကာင္မေလးအားလည္း သက္ဆိုင္ရာက အေရးယူေစခ်င္သည္။ ဘာအမူမွ ေခါင္းစဥ္တပ္မရရင္ စကဒ္တိုတို၀တ္မူ႔ႏွင့္ အေရးယူသင့္သည္။ ကားေတြအတြက္ အႏာၱရယ္ရွိလွေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ကားကငါဆင္းရမည့္မွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ့ လမ္းမီးမ်ားပင္လင္းစျပဳေနၿပီ။ ပတ္၀န္းက်င္အား အေမွာင္ထုကႀကီးစိုးေနေလၿပီ။ ငါေနထိုင္ရာတစ္ဖက္ျခမ္းသို႔ ကားလမ္းကူးရေပဦးမည္။ ဒီေန႔မွ ကားေတြကရႈတ္ေထြးလြန္းလွသည္ ထင္သည္..။ ဘတ္စ္ကားတစ္စင္းကြယ္ေနသည္ကိုငါဂရုမစိုက္ေတာ့ အိမ္ကိုျမန္ျမန္ျပန္ေရာက္ရန္သာ စိတ္ကေစာေနသည္။ ဘတ္စ္ကားအကြယ္မွေနၿပီး ငါကားလမ္းျဖတ္ကူးလိုက္ခ်ိန္တြင္..................။

တီ...တီ..တီ................တီ...............................................................

အသံရွည္တစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရသည္...။

မ်က္လုံးမ်ားက်ိန္းစပ္သြားေသာေၾကာင့္ ဘာမွျပင္ဆင္ခ်ိန္မရေတာ့ .....။ ငါ႔ရင္ဘတ္တစ္ခုလုံးလစ္ဟာသြားသည္။ ေနာက္ဆုံးငါျမင္လိုက္ရသည္က အလင္းေရာင္စူးစူးႀကီးျဖစ္သည္။ ဟုတ္သည္.....။ အလင္းေရာင္ကို ငါျမင္လိုက္ရသည္...။ အ...လင္း..ေရာင္..ကို...ငါ..ျမင္လိုက္ရသည္။
အ............လ.........င္း........ေ....ရ.....ာ....င္......ကို....ငါ.......ျမင္လိုက္ရသည္..........။

................................................................. ။ .......................................................................

( က )

ထိုမွ်မိုက္မဲ၍ အသုံးမက်ေသာ ဒရိုင္ဘာကို ငါအလြန္မုန္းတီးသည္။ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ လမ္းမီးထိန္ထိန္မ်ားၾကားထဲတြင္ ကားကိုမီးမခ်ပဲ မီးထိုးေမာင္းလာေသာ ထိုဒရိုင္ဘာ၏ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ ဘာေတြရွိႏိုင္မလဲဟု ငါသိခ်င္လွသည္...။ သူ႕ကားမွထိုးေသာ မီးအလင္းေရာင္သည္ငါ႔ကိုေတြေ၀ေစခဲ့သည္။

အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္မွ မလိုပါ။ လူတစ္ေယာက္အိမ္ျပန္မေရာက္ရန္အတြက္ တစ္မိနစ္သို႔မဟုတ္ ထို႔ထက္အနည္းငယ္မွ်သာပိုေသာအခ်ိန္က ဆုံးျဖတ္ေပးလိုက္သည္။ အိမ္သို႔မေရာက္ပဲ ဘယ္ဆီမွန္းမသိသည့္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးနက္ႀကီးထဲ ငါေရာက္သြားသည္။ ထိုေသာက္သုံးမက်ေသာ ဒရိုင္ဘာႏွင့္ သံသရာမွာငါေနာက္ထပ္မေတြ႔လိုေတာ့.......။ တိတိက်က်ေျပာရလွ်င္ ထိုဒရိုင္ဘာထက္ ပိုမိုက္မဲ၍ ေဒါသႀကီးတတ္ေသာလူ႔အႏၶငါကိုယ္တိုင္ႏွင့္လည္း ထပ္မံမႀကဳံေတြ႔ခ်င္ေတာ့။ ေဒါသေၾကာင့္ အိမ္အျပန္လမ္းနဲ႔ ငါေ၀းခဲ့ရၿပီမဟုတ္လား..............။