ငါ႔ေဒါသမ်ား

( အ )

ဒီေန႔ အလုပ္လုပ္ရတာ အဆင္မေျပျဖစ္သည္။ အထက္လူႀကီးမ်ားသည္ ငါ႔စကားကို အရာမသြင္းသကဲ့သို႔ ေအာက္လူမ်ားကလည္း ငါ႔စကားကို နားမေထာင္ၾက..။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါသည္ စိတ္ပ်က္ျခင္းမ်ားျဖစ္ေပၚကာ ေဒါသမ်ား အလိုလိုထြက္ေနသည္။ ေဒါသ ထြက္ျခင္းသည္ မေကာင္းဟု ငါ႔စိတ္ကနားလည္ေသာ္လည္း တကယ့္တကယ္တမ္းတြင္ ငါ႔စိတ္ကိုငါ ေကာင္းစြာထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ျခင္းမရွိေသးေပ..။

အလုပ္မွေန၍ ကားမွတ္တိုင္ကို လမ္းေလွ်ာက္ရေသာခရီးသည္ ခါတိုင္းထက္ပိုရွည္လ်ားသည္ဟု ထင္သည္။ အကယ္၍ ဘူးခြံအလြတ္တစ္ခုခု သို႔မဟုတ္ ကန္၍ေကာင္းေသာ အရာတစ္ခုခုကိုေတြ႔လွ်င္ ရုပ္ရွင္မ်ားထဲမွ ဇာတ္လိုက္မ်ားကဲ့ ငါကန္မိမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း လမ္းေဘးတြင္အုတ္ခဲမ်ားသာေတြ႔ေသာေၾကာင့္ ဘာကိုမကန္ျဖစ္ခဲ့...။


ငါစီးခ်င္ေသာ ဘတ္စကားက ေစာင့္ရတာေတာ္ေတာ္ၾကာသည္။ ထိုမွ်ရွားပါးလွေသာ ဘတ္စ္ကားလိုင္းအား မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ဆက္ထားေနရသလဲဆိုတာ ငါစဥ္းစားလို႔မရ...။

ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔ဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ေစာင့္ဆိုင္းၿပီးေနာက္ လိပ္၏လွ်င္ျမန္ျခင္းမ်ိဳးရွိေသာ ဘတ္စ္ကားသည္ ငါေစာင့္ေနေသာမွတ္တိုင္သို႔ တျဖည္းျဖည္းခ်ည္းကပ္လာေလသည္။ ကားေပၚငါတက္ေတာ့ ခရီးသည္က ခုံအျပည့္ပါလာသည္။ ပင္ပန္းလာေသာ ငါသည္ထိုင္ခုံမရေသာေၾကာင့္ အလြန္ပင္စိတ္ပ်က္လွသည္။ ခါတိုင္းဆိုလွ်င္ ငါစီးေသာမွတ္တိုင္မွတက္ပါက ခုံတစ္ခုံေလာက္ေတာ့ ငါ႔အတြက္ရမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဒီေန႔တြင္ လူေတြအားယားေနၾကသည္ထင္သည္။ အားအားယားယား အျပင္ထြက္ၾကေသာ သူမ်ားတြင္ မည္သည့္အေရးႀကီးကိစၥမ်ားရွိေနမလဲဟု ငါေတြးမိသည္။

လိုခ်င္သေလာက္ ခရီးသည္မရေသာေၾကာင့္ ကားကမွတ္တိုင္တစ္ခုခ်င္းစီမွာ အၾကာႀကီးရပ္သည္။ ခရီးသည္ရရမရရ ကားကို ျမန္ျမန္သာထြက္ေစခ်င္သည္..။ ငါပင္ပန္းလွၿပီ။ အိမ္သို႔သာ ျမန္ျမန္ျပန္ေရာက္ခ်င္ေနသည္။ ကားတစ္စီး မွတ္တိုင္တြင္ ၾကာျခင္းမၾကာျခင္းမွာ စပါယ္ယာေပၚမွာ မ်ားစြာ မူတည္သည္။ လိုက္ရင္လာ... လိုက္ရင္လာဟု အာေပါက္မတတ္ေအာ္ေနေသာ စပါယ္ယာကို ငါမုန္းတီးသည္။ လိုက္ပါစီးနင္းလိုေသာ ခရီးသည္မ်ားအားလုံး ကားေပၚေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း အႏွီစပါယ္ယာေကာင္သည္ ကားကြက္ခ်သည္ဟုဆိုကာ လိုက္စရာမလိုေသာသူမ်ားကိုပါ ကားေပၚဆြဲတင္ခ်င္ေနသည့္ ပုံေပါက္ေနေလသည္..။ ငါအလြန္မုန္းလာေသာေၾကာင့္ ငါသိသမွ်ဆဲနည္းေပါင္းစုံျဖင့္ ထိုစပါယ္ယာအား စိတ္ထဲမွေန၍ ဆဲဆိုေလသည္။

ကားသည္ဆက္လက္ထြက္ခြာလာၿပီး မီးပြိဳင့္မိသြားသည္။ ငါစိတ္ရွည္မွ ျဖစ္မည္..။ ဒါက စည္းကမ္းအရျဖစ္သည္..။ မီးပြိဳင့္ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာနီမလဲဟု သိရန္ငါ့စိတ္ထဲကေရတြက္သည္။
တစ္စကၠန္႔ ...............
ႏွစ္စကၠန္႔ .............
သုံးစကၠန္႔ ............
ငါး ဆယ့္ေလး ......
တစ္မိနစ္ ......
ႏွစ္မိနစ္ ......
သုံးမိနစ္ .......
ေလးမိနစ္ ......
ရွစ္မိနစ္ .....

တစ္ဖက္ယာဥ္ေၾကာကို မ်က္ႏွာလိုက္လြန္းသည္ဟု ထင္လာသည္။ ေဟ့..... ဒီမွာ ငါလာတဲ့လမ္းဖက္က မီးကို စိမ္းေပးဖို႔ သတိရၾကေသးရဲ႔လား...။ ကမာၻေျမႀကီးကို ေဖါက္ခြဲပစ္ခ်င္ေနသူ တစ္ေယာက္ေတာ့ဒီကားေပၚမွာ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ေစာင့္စားေနေလရဲ႔..........။

မီးပြိဳင့္က ငါလာတဲ့ယာဥ္ေၾကာဖက္ကို သြားခြင့္ျပဳလိုက္သည္။ ေနာက္တစ္မွတ္တိုင္ရပ္..... ခရီးသည္ခ် ....ခရီးသည္တင္....ကားကြက္ခ်.... စပါယ္ယာကို အရင္အတိုင္းက်ိန္ဆဲ...ကားကဆက္လက္ထြက္ခြာ........။ မွတ္တိုင္က ထြက္ခြာ၍ အရွိန္ရရုံရွိေသး ကားကရုတ္တရက္ရပ္လိုက္ျပန္သည္...။မိန္းမအိုႀကီးတစ္ေယာက္ တားသည္ကိုမျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္သည့္ ဒရိုင္ဗာသည္ စကဒ္တိုတိုေကာင္မေလးတစ္ေယာက္တားသည္ကို
ရုတ္ခ်ည္းပင္ရပ္တန္႔ေပးသည္။ အလြန္ပင္ငမ္းေၾကာထလွသည့္ ထိုဒရိုင္ဗာအား ႏွာဗူးႀကီးဟု စိတ္ထဲမွေန၍ ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ က်ိန္ဆဲလိုက္သည္။ မွတ္တိုင္မဟုတ္ပဲ ခရီးသည္တင္သည့္ ထိုဒရိုင္ဗာႏွင့္စပါယ္ယာ ဆရာတပည့္ေတြအား ရဲဖမ္းေစခ်င္သည္။ မွတ္တိုင္မဟုတ္ပဲ ကားတားစီးသည့္ ထိုစည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ေကာင္မေလးအားလည္း သက္ဆိုင္ရာက အေရးယူေစခ်င္သည္။ ဘာအမူမွ ေခါင္းစဥ္တပ္မရရင္ စကဒ္တိုတို၀တ္မူ႔ႏွင့္ အေရးယူသင့္သည္။ ကားေတြအတြက္ အႏာၱရယ္ရွိလွေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ကားကငါဆင္းရမည့္မွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ့ လမ္းမီးမ်ားပင္လင္းစျပဳေနၿပီ။ ပတ္၀န္းက်င္အား အေမွာင္ထုကႀကီးစိုးေနေလၿပီ။ ငါေနထိုင္ရာတစ္ဖက္ျခမ္းသို႔ ကားလမ္းကူးရေပဦးမည္။ ဒီေန႔မွ ကားေတြကရႈတ္ေထြးလြန္းလွသည္ ထင္သည္..။ ဘတ္စ္ကားတစ္စင္းကြယ္ေနသည္ကိုငါဂရုမစိုက္ေတာ့ အိမ္ကိုျမန္ျမန္ျပန္ေရာက္ရန္သာ စိတ္ကေစာေနသည္။ ဘတ္စ္ကားအကြယ္မွေနၿပီး ငါကားလမ္းျဖတ္ကူးလိုက္ခ်ိန္တြင္..................။

တီ...တီ..တီ................တီ...............................................................

အသံရွည္တစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရသည္...။

မ်က္လုံးမ်ားက်ိန္းစပ္သြားေသာေၾကာင့္ ဘာမွျပင္ဆင္ခ်ိန္မရေတာ့ .....။ ငါ႔ရင္ဘတ္တစ္ခုလုံးလစ္ဟာသြားသည္။ ေနာက္ဆုံးငါျမင္လိုက္ရသည္က အလင္းေရာင္စူးစူးႀကီးျဖစ္သည္။ ဟုတ္သည္.....။ အလင္းေရာင္ကို ငါျမင္လိုက္ရသည္...။ အ...လင္း..ေရာင္..ကို...ငါ..ျမင္လိုက္ရသည္။
အ............လ.........င္း........ေ....ရ.....ာ....င္......ကို....ငါ.......ျမင္လိုက္ရသည္..........။

................................................................. ။ .......................................................................

( က )

ထိုမွ်မိုက္မဲ၍ အသုံးမက်ေသာ ဒရိုင္ဘာကို ငါအလြန္မုန္းတီးသည္။ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ လမ္းမီးထိန္ထိန္မ်ားၾကားထဲတြင္ ကားကိုမီးမခ်ပဲ မီးထိုးေမာင္းလာေသာ ထိုဒရိုင္ဘာ၏ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ ဘာေတြရွိႏိုင္မလဲဟု ငါသိခ်င္လွသည္...။ သူ႕ကားမွထိုးေသာ မီးအလင္းေရာင္သည္ငါ႔ကိုေတြေ၀ေစခဲ့သည္။

အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္မွ မလိုပါ။ လူတစ္ေယာက္အိမ္ျပန္မေရာက္ရန္အတြက္ တစ္မိနစ္သို႔မဟုတ္ ထို႔ထက္အနည္းငယ္မွ်သာပိုေသာအခ်ိန္က ဆုံးျဖတ္ေပးလိုက္သည္။ အိမ္သို႔မေရာက္ပဲ ဘယ္ဆီမွန္းမသိသည့္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးနက္ႀကီးထဲ ငါေရာက္သြားသည္။ ထိုေသာက္သုံးမက်ေသာ ဒရိုင္ဘာႏွင့္ သံသရာမွာငါေနာက္ထပ္မေတြ႔လိုေတာ့.......။ တိတိက်က်ေျပာရလွ်င္ ထိုဒရိုင္ဘာထက္ ပိုမိုက္မဲ၍ ေဒါသႀကီးတတ္ေသာလူ႔အႏၶငါကိုယ္တိုင္ႏွင့္လည္း ထပ္မံမႀကဳံေတြ႔ခ်င္ေတာ့။ ေဒါသေၾကာင့္ အိမ္အျပန္လမ္းနဲ႔ ငါေ၀းခဲ့ရၿပီမဟုတ္လား..............။