ျပခန္းထဲက အိပ္မက္မ်ား

2 September 2009


အလင္းရွာျခင္း

မီးအိမ္ငယ္ကို ကိုင္စြဲကာ အေမွာင္ထုထဲသို႔ ကြ်န္ေတာ္တိုး၀င္လာခဲ့သည္။ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ျမဴခိုးမ်ားက်ဆင္းေနေၾကာင္းကို မီးအိမ္ငယ္ေလး၏ အလင္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မွေန၍ ေတြ႕ေနရသည္ ။ ညေလေအးကလည္း သစ္ေတာအုပ္မ်ားကိုျဖတ္ကာ တစိမ့္စိမ့္ႏွင့္တိုက္ခတ္ေနသည္ ။ သစ္ေတာအုပ္ထဲျဖတ္ေလွ်ာက္လာရင္း သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္တြင္ လူရိပ္တစ္ခုကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္နီးကပ္လာေသာအခါမီးေရာင္မွိန္မွိန္မွတဆင့္ ထိုလူရိပ္၏ပုံသ႑န္ကို ကြဲျပားစြာျမင္လိုက္ရေလ၏ ။

လူစိမ္းသည္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုႏွစ္လိုဖြယ္ၿပဳံးျပေလသည္။ သူ႔အၿပဳံးသည္ တည္ၿငိမ္ေသာ္လည္း ခင္မင္ေႏြးေထြးမူ႔ရွိသည္ဟု ခံစားလိုက္ရသည္။

"ဘယ္သြားမလို႔လဲ မိတ္ေဆြ"

သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို စေမးလိုက္သည္ ။ ကြ်န္ေတာ္က သူ႔အေမးကိုေျဖလိုက္သည္။

"ကြ်န္ေတာ္လား ... အလင္းကိုရွာေဖြဖို႔ထြက္လာတာပါ ... ဒီမွာက သိပ္ေမွာင္လြန္းတယ္မဟုတ္လား ... ဒါနဲ႔ ....ခင္ဗ်ားေရာ ဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ .."

"ကြ်န္ေတာ္လဲ ... ခရီးသြားတစ္ေယာက္ပါပဲ ... ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ခဏနားေနတာပါ ... ဒါနဲ႔ခင္ဗ်ားက အလင္းကိုရွာေနတာလား"

"ဟုတ္ကဲ့ ... အလင္းကိုရွာေနတာပါ... ေျပာရရင္ေတာ့ အလင္းေတြေကာင္းကင္မွာ အျပည့္ေတာက္ပေနတဲ့ အရပ္ကိုပဲ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ"

"ေၾသာ္ ... ခင္ဗ်ားက အလင္းကိုရွာေနတာကိုး ..."

သူေရရြတ္လိုက္ေသာ အသံတြင္ကြ်န္ေတာ့္ကို ဂရုဏာသက္ျခင္း သို႔မဟုတ္ နားမလည္ျခင္း စသည့္အသံမ်ားပါေနသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ခံစားလိုက္ရသည္ ။ တဆက္တည္းပင္ သူကဆက္ေျပာသည္ ။

"ခင္ဗ်ား အလင္းကိုရွာတာေကာင္းပါတယ္ ... ဒါေပမယ့္ ေရွ႕ေရာက္ရင္ေတာ့ သတိထားဗ်ာ .. ခင္ဗ်ားသြားမယ့္လမ္းဘက္မွာက ေလေတြတအားၾကမ္းေနတယ္ေလ ။ မိုးေတြလည္း အရမ္းရြာေနတယ္ ... ခင္ဗ်ားမီးအိမ္ေလးကိုလည္း သတိထားဦး ..."

သူက ေစတနာပါေသာအသံျဖင့္သတိေပးလိုက္သည္။

"ဟုတ္ကဲ့ ... ေက်းဇူးပါပဲဗ်ာ... ကြ်န္ေတာ့္ကိုသြားခြင့္ျပဳပါဦး"

မီးအိမ္ငယ္ကိုဆြဲကိုင္ကာ ေမွာင္မဲေသာေတာအုပ္ထဲသို႔ ကြ်န္ေတာ္ဆက္လက္ထြက္ခြာလာခဲ့သည္ ။ မုန္တုိင္းမ်ားရွိေနလည္း ျဖတ္ေက်ာ္ရေပဦးမည္ ။ အလင္းကိုရွာေဖြဖို႔ အတြက္ေပါ႔ ..................။

+ + + + + + ။ + + + + + +

ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္

လူတစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ကိုလာေျပာသည္။

"ခင္ဗ်ားဟာ စကားေျပာရင္ ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္တအားၾကည့္တာပဲ ... ခင္ဗ်ားဟာလိပ္ပဲဗ်"

"ဗ်ာ... ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ လိပ္ျဖစ္ရတာလဲ"

"ဟုတ္တယ္ေလ ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္ပဲ ယက္တတ္လို႔"

"ဟင့္အင္း ကြ်န္ေတာ္ဟာ လိပ္မဟုတ္ပါဘူး"

"ေၾသာ္ ခင္ဗ်ားက ျငင္းခ်င္တယ္ေပါ႔"

"မဟုတ္ဘူးဗ် ကြ်န္ေတာ္က လိပ္ထက္ဆိုးတယ္"

"ဟုတ္လား ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ားက ဘာလဲ"

"ကြ်န္ေတာ္က ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းသုံးတဲ့ Backhoe ႀကီးေလ"

"ဗ်ာ"

"ဟုတ္တယ္ဗ် ကြ်န္ေတာ္က ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္ယက္ရင္ လိပ္ေလာက္မကဘူး backhoe ႀကီးလို အားရပါးရကို ယက္တာဗ်"

"ေၾသာ္ ... ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာပဲေနာ္"

"ဒါေပမယ့္ဗ်ာ ... တစ္ခါေတာ့လိပ္ေလးတစ္ေကာင္နဲ႔ ၿပိဳင္ယက္တာ ကြ်န္ေတာ္ရႈံးသြားဖူးတယ္ဗ်"

"ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲ"

"ဒီလိုေလဗ်ာ သူကကြ်န္ေတာ့္ေရွ႕က ေနလာယက္တဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ္လည္းသူ႔ေလာက္ေတာ့ေအးေဆးေပါ႔ဆိုၿပီး ျပန္ယက္မယ္လုပ္လိုက္တာ... အား ......လား .......လား ကြ်န္ေတာ္က စက္ပဲဗ် ... ဆီလည္းမရွိ...ေမာင္းတဲ့သူလည္း မရွိေရာ ကြ်န္ေတာ္ခံလိုက္ရေတာ့တာေပါ႔"

"ေၾသာ္ ... ခင္ဗ်ားလို Backhoe ႀကီးလည္း ခံလိုက္ရေသးတယ္ေနာ္"

+ + + + + + ။ + + + + + +
ဟိုးေရွးေရွးကလို ပုံျပင္


ေနသာေသာ တစ္ေန႔တြင္ ေတာအုပ္ထဲသို႔ ကြ်န္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာသည္။ ေတာအုပ္အလယ္တြင္ ထိုင္ကာငိုင္ေနေသာ က်ားတစ္ေကာင္ကို ေတြ႔လိုက္ရေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္သူ႔အနားသို႔ခ်ည္းကပ္သြားသည္ ။ ကြ်န္ေတာ္က က်ားကိုလွမ္းေျပာလိုက္သည္။

"ခင္ဗ်ား ... ဘာျဖစ္လို႔ငိုင္ေနရတာလဲဗ် ..."

"ေရႊယုန္ဗ်ာ ကြ်န္ေတာ့္အေပၚလူလည္ အဲ ယုန္လည္ က်လြန္းလို႔ပါ"

"ေၾသာ္ခင္ဗ်ားက ကိုေရႊက်ားႀကီးလား"

"ဟုတ္ကဲ့"

"ခင္ဗ်ားဗ်ာ ဒီပုံျပင္ထဲမွာပဲ ႏုံအအနဲ႔ ခံလိုက္ရတာပါ ... တျခားပုံျပင္ေတြမွာေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ ငစဥ္းလဲႀကီးေတြဆိုပဲဗ်"

"ဟုတ္ပါတယ္ေလ ... ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီပုံျပင္ေတြကိုလည္း ခင္ဗ်ားေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာၾကည့္ပါဗ်ာ .. ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲပါေစဦး ေနာက္ဆုံးေတာ့ ယုန္ပညာရွိေလးေတြကပဲ အႏိုင္ယူသြားၾကတာပါ ..."

"ေၾသာ္ ... ခင္ဗ်ားက အခုပုံျပင္မွာေတာ့ႏိုင္ခ်င္တာေပါ႔ ေလ ... ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားမႏိုင္ေပမယ့္ လူေတြကခင္ဗ်ားကို သနားၾကတယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္"

"သနားတယ္ဟုတ္လား ... အလကားပါဗ်ာ..ကြ်န္ေတာ့္ကိုငတုံးႀကီးခံရတာေတာင္ နည္းေသးတယ္ဆိုၿပီး ရယ္ခ်င္ေနၾကတာပါ .. သူတို႔တကယ္သေဘာက်တာက ေရႊယုန္ကိုပါ .. တကယ္ေတာ့ဗ်ာ .. ေလာကႀကီးဟာ ...."

ကြ်န္ေတာ္ေရႊက်ားကို ဘာမွဆက္မေျပာခ်င္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။ ေရႊက်ားကေတာ့ ေလာကႀကီးဟာ ... ဘယ္လိုဘယ္၀ါ ဆိုၿပီး ဒႆနတစ္ခု ထုတ္ေနေပလိမ့္မည္ ။

+ + + + + + ။ + + + + + +

တစ္ခန္းရပ္မဟုတ္ေသာ

ပိတ္ကားခ်သြားၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ကားထိုင္ခုံတြင္ပင္ဆက္လက္ ထိုင္ေနသည္ ။ ရုံအေစာင့္ေရာက္လာသည္ ။

"ေဟ့လူ မျပန္ေသးဘူးလား ... ျပဇာတ္ၿပီးသြားၿပီေလ"

"ဗ်ာ .. ဟုတ္လား ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ၿပီးသြားၿပီလို႔မထင္ပါဘူး ... ဒါဟာ ခဏတာပိတ္ကားခ်လိုက္တာမဟုတ္လား"

"မဟုတ္ေသးဘူးေလဗ်ာ ... ခင္ဗ်ားဘာေတြေၾကာင္ေနတာလဲ ... မင္းသားနဲ႔မင္းသမီးနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေပါင္းစည္းသြားလို႔ ပရိတ္သတ္ေတြေတာင္ လက္ခုပ္တီးလိုက္ၾကေသးတယ္ေလ"

"ေၾသာ္... ခင္ဗ်ားက အဲ့ဒါကို ဇာတ္သိမ္းလို႔ဆိုလိုခ်င္တာလား .. ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အဲ့လိုမယူဆဘူး .. ဒါဟာ တမင္သက္သက္လုပ္လိုက္တဲ့ ဇာတ္သိမ္းပဲဗ် ... တကယ့္ဇာတ္သိမ္းဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေသမွပဲရွိမယ္ထင္တယ္ေလ .."

"ခင္ဗ်ားက အရူးပဲ .. ဒါဆိုလည္း အဲ့ဒီပိတ္ကားေနာက္တစ္ခါ ျပန္ဖြင့္မယ့္အခ်ိန္ခင္ဗ်ားဘာသာ ခင္ဗ်ားေစာင့္ေပေတာ့ အျပင္မွာေတာ့ႏွင္းေတြက်ေနၿပီ ... က်ဳပ္လည္း ျပန္ေတာ့မယ္..."

"ေၾသာ္ႏွင္းေတြေတာင္ က်ေနၿပီလား ... ဒါဆိုေဆာင္းေရာက္ၿပီေပါ႔ ... ေအးဗ်ာ ကြ်န္ေတာ္တကယ့္ဇာတ္သိမ္းေရာက္တဲ့အထိ ၾကည့္ခ်င္လို႔ ဆက္ေစာင့္လိုက္ဦးမယ္ ... ေဆာင္းဆိုတာ အိပ္မက္ေတြ တေက်ာ့ျပန္ေရာက္တတ္တဲ့အခ်ိန္ပဲဗ် ... မၾကာခင္ပိတ္ကား ျပန္တက္လာၿပီး ျပဇာတ္ကို ကြ်န္ေတာ္ၾကည့္ရဦးမယ္ထင္တယ္ ... ခင္ဗ်ား ျပန္ရင္လည္းျပန္ေတာ့ေလ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ေစာင့္လိုက္ဦးမယ္ ..."

ကြ်န္ေတာ့္ကိုၾကည့္၍ ေခါင္းခါကာ ရုံအေစာင့္သည္ထြက္ခြာသြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဇာတ္လမ္းမ်ားၿပီးဆုံးသည္ဟု ဘယ္ေတာ့မွမထင္ ... ပိတ္ကားျပန္ပြင့္မည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ရဦးမည္ ။ ႏွင္းေတြက်ေနၿပီဟု ဆိုသည္။ ေဆာင္းရာသီကို ေရာက္ၿပီေပါ႔ ...။
ေဆာင္းဆိုတာ အိပ္မက္ေတြတစ္ေက်ာ့ျပန္လာ တတ္တဲ့ရာသီမဟုတ္လား ............။

Photo credits; flickr.com, wordpress.com, excavators101.com, lawnjock.com, saskschools.com, madehow.com