ေၾကာက ္တတ္ တဲ ့စိတ္

ပုထုဇဥ္ လူသားမွန္ရင္ ေၾကာက္စိတ္ရွိၾကပါတယ္။ သတၱ၀ါတိုင္း ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ မကင္းႏိုင္လို႔ အျပစ္ေတာ့
မဟုတ္ပါဘူး ။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာက္လြန္အားႀကီးရင္လည္း ဆင္ျခင္ဥာဏ္ ကင္းမဲ့သြားတတ္ပါတယ္။
စိတ္ပညာမွာေတာ့ အေၾကာက္လြန္တတ္တာကို ေရာဂါတစ္ခု လို႔သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ေၾကာက္တတ္
တဲ့ ေရာဂါေတြကို phobia နဲ႔ဆုံးတဲ့ နာမည္မ်ိဳးေတြ ေပးတတ္ပါတယ္။ စိတၱဇ ေရာဂါအႏုစားတစ္မ်ိဳးပဲလို႔
ထင္ပါတယ္။

သိသေလာက္ phobia ေတြကိုေျပာရရင္ေတာ့ ဒီလိုပါ ။ ကေလာ္စထရုိ ဖိုဘီးယား (Claustrophobia) ဆိုတာ
လုံေနတဲ့ ေနရာမ်ိဳးေတြကိုေၾကာက္တာပါ။ ဥပမာ က်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္က်ပ္နဲ႔ လုံေနတဲ့ ဓါတ္ေလွကားမ်ိဳးေတြေပါ့။
အဲ့ဒီ လိုလူမ်ိဳးေတြ အထပ္ျမင့္အေဆာက္အဦး ေတြမွာ ေနရလို႔ကေတာ့ မသက္သာေလာက္ဘူးေနာ္။

အဂိုယာ ဖိုဘီးယား (Agoraphobia) ဆိုတာကေတာ့ ခုနက ေျပာသြားတဲ့ ကေလာ္စထရုိ ဖိုဘီးယားနဲ႔ ဆန္႔က်င္
ဖက္ေပါ႔။ ဟင္းလင္းျဖစ္ေနတဲ့ သေဘာကို ေၾကာက္တဲ့စိတ္ပါ။ တံခါးေတြပိတ္ထား လည္းဂ်က္မွထုိးမိရဲ႕ လား
ဆိုၿပီး ခဏခဏ ထၾကည့္ေနတဲ့ အေၾကာက္မ်ိဳးေပါ႔ ။ ဥစၥာေျခာက္ေနတာ လည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။

အယ္(လ္)ရို ဖိုဘီးယား (Ailourophobia) ဆိုတာက အေမႊးပြ အိမ္ေမြးတိရစ ၧာန္ ေတြကိုေၾကာက္တာမ်ိဳးကို
ေျပာတာပါ ။ ၿဗိတိလွ်ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ႀကီးတစ္ေယာက္ဆို ေၾကာင္မေျပာနဲ႔ ေၾကာင္ရုပ္ေတာင္ ရဲရဲ မၾကည့္ ရဲဘူးတဲ့။
အဲဒီ့ လိုလူမ်ိဳးကိုေတာ့ စသလိုေနာက္သလိုနဲ႔ တိရစ ၧာန္တစ္ေကာင္ေလာက္ လက္ထဲသြားမထည့္လိုက္နဲ႕။
ေတာ္ၾကာ စကားေမးေတာင္မရေတာ့မွ ရွင္းမရျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။

ေလျပင္းေတြ တိုက္ရင္ သစ္ပင္ေတြလဲမွာ၊ ဓါတ္တိုင္ေတြလဲမွာ ေၾကာက္ၿပီး အျပင္ေတြဘာေတြ မထြက္ရဲ
တာကို အက္(စ)ထရာ ဖိုဘီးယား (Astraphobia) လို႔ေခၚပါတယ္ ။ နာဂစ္တုိက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းဒီေရာဂါ
ရသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားလာပါတယ္။

ေသြးျမင္ရင္လန္႔တာမ်ဳိးကိုေတာ့ ဟီမတို ဖိုဘီးယား (Hematophobia) လို႔ေျပာပါတယ္။ ဒါမ်ဳိးကေတာ့
မိန္းကေလးေတြ ပိုသိမွာပါ ။ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ သူမ်ားေၾကာက္လို႔ မွကိုယ္လိုက္မေၾကာက္ရင္
မိန္းမၾကမ္းႀကီး လို႔ျမင္သြားမွာစိုးလို႔ ထင္ပါတယ္။

တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အျမင့္တက္ရမွာကို ေတာ္ေတာ္ေလးေၾကာက္ၾကပါတယ္။ ေတာ္ရုံတန္ရုံ အျမင့္မဟုတ္ဘူးေနာ္။
ကုလားထိုင္ေလာက္ အျမင့္ေပၚမွာကို မတ္တပ္မရပ္ရဲတာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေရာဂါစာရင္းထဲမွာ ထည့္လိုက္တာ
ထင္ပါတယ္။ ဒီလိုအေၾကာက္မ်ိဳးကိုေတာ့ အက္ခရို ဖိုဘီးယား( Acrophobia) လို႔ေခၚပါတယ္။

ေရကိုေၾကာက္တာမ်ိဳးၾကေတာ့ ဟိုက္ဒရိုဖိုဘီးယား (Hydrophobia) လို႔ေခၚတယ္။ သာမန္ ေရေၾကာက္တာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ေရထဲက တစ္စုံတစ္ခုက ဆဲြေခၚသြားမလား၊ ေခၚသံနဲ႔ အတူ ေရနက္ထဲဆင္းခဲ့ ဖို႔ဖိတ္ေခၚသံမ်ိဳး ၾကားရမလားဆိုၿပီး ေတြးေၾကာက္ေနတာမ်ိဳးပါ ။ ကမ္းေျခေတြ ဘာေတြ သြားအပန္းမေျဖရဲတာ သနားစရာေပါ႔။

အေမွာင္ကိုေၾကာက္တာကိုေတာ့ နစ္တို ဖိုဘီးယား(Nyctophobia) လုိ႔ေျပာၾကပါတယ္။ အေမွာင္ထဲမွာ
မေန၀ံ့ၾကတဲ့ လူမ်ိဳးေတြပါ။ အေနာက္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ရွိေနလား ဆိုၿပီး သံသယ ေတြမ်ားေနတတ္ပါတယ္။

ဒီအေၾကာက္တရားေတြက အေျခအေနကို လိုက္ၿပီးလူတိုင္းမွာ အနည္းနဲ႔အမ်ား ရွိတတ္ပါတယ္။
ထူးထူးျခားျခား အသားလြတ္ေၾကာက္ေနရင္ေတာ့ ဒါဟာ ဖုိဘီးယား ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ဆိုရင္ ငယ္ငယ္
တုန္းက အေမွာင္ကိုေၾကာက္ခဲ့တယ္။ ကူးတတ္ရုံပဲလို႔ေတာင္ ေျပာမရလို႔ ေရဆိုရင္လည္းေၾကာက္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ သေဘာၤစီးရရင္ေတာ့ ေပ်ာ္တယ္။
နာဂစ္ခံ ရၿပီးေတာ့ ေလသံၾကားရင္ သတိထားတက္လာပါတယ္။ ေခြးကိုက္ခံရဖူးေတာ့ ေခြးေတြနဲ႔ဆိုရင္
သတိထား ဆက္ဆံပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက သတၱ၀ါ ဆိုေတာ့ ေၾကာက္သင့္တဲ့ေနရာမွာ ေၾကာက္ရမွာပါပဲ။ သူမ်ားထက္
ထူးထူးျခားျခား သဘာ၀က ကင္းၿပီးေၾကာက္ေနရင္ေတာ့ စိတ္ေရာဂါကုတဲ့ ဆရာ၀န္နဲ႔ သြားျပသင့္ပါတယ္။
တခ်ဳိ႕ ေတြက ကေလးဘ၀တုန္းက အေၾကာက္တရားကို ပိုစြဲၿမဲၿပီး အရိပ္မည္းႀကီး လိုတစ္သက္လုံး
ေျခာက္လွန္႔ေနတတ္လို႔ပါ။

ဒါနဲ႔ ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြကို သူမ်ားသိမွာ ေၾကာက္ၿပီး ၊ ကိုယ္တိုင္လည္းမၾကည့္ရဲ သူမ်ားကိုလည္း မျမင္ေစ
မၾကည့္ေစခ်င္တဲ့ အေၾကာက္တရားမ်ိဳးလည္းရွိပါတယ္။
အဲ့ဒါကိုေတာ့ ဘလိုဂို ဖိုဘးီယား(Bloggophobia) လို႔ေခၚပါတယ္။ လိုက္မမွတ္ၾကနဲ႔ဦး ။ ဘယ္က်မ္းမွာ မွ
မပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ ဘာသာအေတြးေပါက္ၿပီးေပးလိုက္တာ ။

ေပါက္ကရာေတြသာ ေလွ်ာက္ေရးရတာ ကြ်န္ေတာ္လည္းတစ္ခါတစ္ေလ ေၾကာက္တတ္တယ္ဗ်။
သိတယ္မဟုတ္လား
ကေလာ္စထရုိ ဖိုဘီးယား ေရာဂါေလ။ ဟုတ္တယ္ ...... တကယ္ေျပာတာဗ် ။
အလုံပိတ္ထားတဲ့ အခန္းေတြဆို ကြ်န္ေတာ္တအား ေၾကာက္တာပဲ။