ပေလြအိပ္မက္

"ေရာ့၊ ဒီမွာ" ကြ်န္ေတာ့္အေဖက ဆင္စြယ္ပေလြငယ္တစ္ေခ်ာင္းကို ေပးရင္းေျပာပါသည္။

"ဒီဟာကိုယူ ဒီပေလြကိုမႈတ္ၿပီးရပ္ေ၀းေျမျခားက လူေတြကိုေဖ်ာ္ေျဖတဲ့အခါမွာေတာ့ အေဖအိုႀကီးကို မေမ့နဲ႔ေပါ႔ကြာ။ မင္းကမ ၻာေလာကႀကီးကို ထြက္ၾကည့္ၿပီး အသိပညာရရွိဖို႔အခ်ိန္တန္ၿပီကြယ္။ ငါဟာမင္းအတြက္ ဒီပေလြကို ျပဳလုပ္ထားတာျဖစ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ မင္းကတျခားဘယ္အလုပ္ကိုမွ မႀကိဳက္ႏွစ္သက္ဘူး။ အၿမဲတမ္းသီခ်င္းေတြကို ေရြးခ်ယ္ဖို႔သာ ေသခ်ာပါေစ။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ဘုရားသခင္က မင္းကိုေပးလိုက္တဲ့လက္ေဆာင္မြန္ဟာ ၀မ္းနည္းစရာျဖစ္သြားလိမ့္မယ္"

ကြ်န္ေတာ့္အေဖသည္ ဂီတအေၾကာင္းကို သိပ္နားမလည္ပါ။ သူသည္ ပညာရွင္တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ပါ၏ ။ သူကကြ်န္ေတာ္လုပ္စရာရွိသမွ်မွာ လွပေသာဤပေလြငယ္ကို မႈတ္ရန္ႏွင့္ ဒါဆိုလွ်င္ပင္ အားလုံးၿပီးဆုံးသြားၿပီ ဟု ထင္ျမင္ယူဆထားေလသည္။ကြ်န္ေတာ္သည္ သူ႔ကိုလွည့္ျဖားလိုစိတ္မရွိပါေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ေက်းဇူးတင္စကားမ်ားေျပာဆိုၿပီးေနာက္ ပေလြငယ္ကိုအိတ္ထဲ ထည့္ကာ ခရီးထြက္လာခဲ့ပါေတာ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ေတာင္ၾကားရပ္၀န္းေဒသထဲမွာ လယ္ေတာစက္ရုံႀကီးအထိသာလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ကြ်မ္း၀င္မူ႔ ရွိခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ဤမွအလြန္၌ ကမ ၻာေလာက စတင္ပါေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္အႀကီးအက်ယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ပါ၏ ။ ပ်ားငယ္ေလး တစ္ေကာင္သည္ ပ်ံသန္းလာရာမွ ေညာင္းညာလာသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္အကၤ် ီလက္ေပၚမွာလာနားသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း သူ႔ကိုေခၚလာခဲ့သည္။ ဤသို႔အားျဖင့္ ေနာင္အခါ ပထမ ဦးဆုံးရပ္ နားသည့္ ေနရာေရာက္ရွိလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားကို အိမ္သို႔ျပန္ပို႔ ေပးမည့္ သံေတာ္ဆင့္တစ္ဦး ရရွိမည္ျဖစ္ေလသည္။

ေတာအုပ္မ်ားႏွင့္ ျမက္ခင္းမ်ားက လမ္းခရီးတြင္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုအေဖၚျပဳၾကသည္။ ျမစ္ျပင္ကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ေဘးမွာရႊင္ျမဴးစြာ ေျပးလႊားေနေလသည္။ သစ္ပင္မ်ား ႏွင့္ ပန္းမ်ား၊ ေကာက္ႏွံမ်ား၊ သီးပင္ခ်ဳံပုတ္မ်ားက ကြ်န္ေတာ့္ကိုစကားဆိုၾကသည္။ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔ ေတးသီခ်င္းကိုပင္ သူတို႔ႏွင့္အတူ လိုက္ဆိုခဲ့ၾကသည္။ ဇာတိေျမမွာကဲ့သို႔ပင္ သူတို႔သည္ကြ်န္ေတာ့္ကိုနားလည္ၾကေပသည္။ သီခ်င္းဆိုမူ႔ေၾကာင့္ ပ်ားငယ္ႏိုးလာသည္။ သူသည္ ကြ်န္ေတာ့္ပုခုံးေပၚသို႔ ျဖည္းျဖည္းတြားတက္လာ၏ ။ထို႔ေနာက္ ပ်ံတက္ကာ နက္ရႈိင္းခ်ိဳျမေသာ တ၀ီ၀ီျမည္သံျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ႏွစ္ႀကိမ္တိုင္ပတ္ၿပီး၀ဲသည္။ ၿပီးမွ အိမ္ရွိရာဆီသို႔
ျမားတစ္စင္း ပမာ တန္းတန္းမတ္မတ္ဦးတည္သြားေလေတာ့သည္။

ဤအခ်ိန္မွာပင္ သစ္ေတာအတြင္းမွ မိန္းကေလးငယ္ တစ္ေယာက္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာသည္။ သူမ၏ လက္မွာ ျခင္းေတာင္းတစ္လုံး ကိုင္ထားၿပီး ဆံပင္နီနီ ဦးေခါင္းတြင္ ေကာက္ရိုးဦးထုပ္ အျပန္႔ႀကီး ေဆာင္းထားေလသည္။

"ဘုရားသခင္ေစာင့္ေရွာက္ပါေစ"

ကြ်န္ေတာ္က သူမကိုေျပာလိုက္သည္

"မင္းဘယ္ကိုသြားမလို႔လဲ"
"ကြ်န္မေကာက္ရိတ္သမားေတြအတြက္ ညေနစာယူလာတာပါ"

သူမကကြ်န္ေတာ့္ေဘးမွ ေလွ်ာက္ရင္းေျပာသည္။

"ရွင္ကေရာ ဒီေန႔ဘယ္ကို သြားမွာလဲ"

"ကိုယ္က ကမ ၻာေလာကထဲကို သြားေနတာပါ။ ကိုယ့္ရဲ႕အေဖက ေစလႊတ္လိုက္တာေပါ႔၊ ကိုယ္ဟာ ဒီပေလြနဲ႔ဂီတပြဲေတြကိုတင္ဆက္ေပးသင့္တယ္လို႔ သူကယူဆထားတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္း ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ကိုယ္မသိေသးဘူး၊ အရင္ဆုံးအားျဖင့္ေတာ့ ကိုယ္သင္ယူရဦးမွာေပါ႔ေလ"

"ေကာင္းပါၿပီ ရွင္ဘာကိုတကယ္လုပ္ႏိုင္သလဲ လူတိုင္းဟာ တစ္စုံတစ္ခုေတာ့ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ရမွာေပါ႔"

"အထူးအေထြေတာ့ ဘာမွမရွိပါဘူး၊ ကိုယ္ဟာ သီခ်င္းေတြေတာ့ ဆိုႏိုင္ပါတယ္"
"ရွင္ကဘယ္လို သီခ်င္းမ်ိဳးေတြ ဆိုတာလဲ"
"သိတဲ့ အတိုင္းသီခ်င္းက ေတာ့အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ၊ မနက္ခင္းနဲ႔ ညခင္းအတြက္ရယ္၊ သစ္ပင္ပန္းမန္ တိရစၧာန္ေတြအားလုံးအတြက္ရယ္၊ အခု ဥပမာ တစ္ခုအားျဖင့္ ေကာက္ရိတ္သမားမ်ားအတြက္ ညစာယူၿပီး သစ္ေတာထဲက ထြက္လာတဲ့ မိန္းမပ်ိဳေလး တစ္ေယာက္အေၾကာင္း သီခ်င္းလွလွပပေလး တစ္ပုဒ္ကိုယ္ဆိုျပႏိုင္ပါတယ္"
"ရွင္တကယ္ပဲ ဆိုႏိုင္သလား၊ ဒါျဖင့္ ဆိုျပစမ္းပါ"
"ေကာင္းၿပီေလ၊ ႏို႔ မင္းနာမည္က ဘာတဲ့လဲ"
"ဘရစ္ဂ်စ္"

ထို႔ေနာက္ကြ်န္ေတာ္သည္ ေကာက္ရိုးဦးထုပ္ေဆာင္းထားေသာ အလွပ်ိဳဘရစ္ဂ်စ္ အေၾကာင္းႏွင့္ ျခင္းေတာင္းထဲမွာပစၥည္းမ်ားယူေဆာင္လာပုံ၊ ပန္းပြင့္မ်ားအားလုံးက သူမကို ၀ိုင္းၿပီးၾကည့္ေနၾကပုံ၊ ဥယ်ာဥ္ၿခံစည္းရိုးမွာ အျပာေရာင္ကန္စြန္းပန္းႏြယ္မ်ားက သူမေနာက္သို႔ ကိုင္းညႊတ္လိုက္ၾကပုံႏွင့္ အျခားေထြေထြရာရာမ်ားကို သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဆိုျပလိုက္သည္။သူမက အလြန္မွပင္အာရုံစူးစိုက္ၿပီးေနာက္ ေကာင္းသည္ဟုဆိုေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္က ဆာေလာင္ေနေၾကာင္းေျပာျပသည့္အခါ သူမက ျခင္းေတာင္းအဖုံးကို လွပ္ၿပီး ေပါင္မုန္႔တစ္စ ထုတ္ေပးေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္က တစ္ဖဲ့ကိုက္စားၿပီး
လမ္းျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ေသာအခါ သူမကဤသို႔ဆိုသည္။

"ရွင္စားေနတုန္း ေျပးလို႔မျဖစ္ဘူးေလ။ တစ္ခုၿပီးမွ တစ္ခုေပါ႔"
သို႔ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမက္ခင္းေပၚမွာ ထိုင္ၾကၿပီး ကြ်န္ေတာ္က ေပါင္မုန္႔စားသည္။ သူမက အညိဳေရာင္ လက္မ်ားကို ဒူးႏွစ္ဘက္မွာ ပိုက္ထားကာ ကြ်န္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေန၏ ။

"ကြ်န္မအတြက္ ရွင္ အျခား တစ္ခုခု ဆိုျပဦးမလား" ကြ်န္ေတာ္စားအၿပီးတြင္ သူမကေျပာလိုက္သည္။

"ဆိုျပရမွာေပါ႔ေလ... ဒီတစ္ခါ ဘာအေၾကာင္းျဖစ္မလဲ"
"ခ်စ္သူအေ၀းကို ေျပးထြက္သြားလို႔ ပူေဆြးေနတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္အေၾကာင္း"
"ဟင့္အင္း၊ အဲ့ဒါေတာ့ မဆိုႏိုင္ဘူး။ အဲဒါ ဘယ္လိုေနမလဲ ဆိုတာကို မသိဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူတစ္ေယာက္ဟာ သိပ္ၿပီးပူေဆြးမေနသင့္ဘူး။ ကိုယ္ဟာ ေတာက္ပတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ သီခ်င္းေတြကိုသာ သီဆိုရမယ္။ ကိုယ့္အေဖက အဲဒီလိုမွာထားတယ္။ ကိုယ္ဟာ ဥၾသငွက္ေလးအေၾကာင္း ဒါမွမဟုတ္ လိပ္ျပာေလး အေၾကာင္း သီဆိုျပႏိုင္ပါတယ္"

"ဒါျဖင့္ ရွင္ဟာ အခ်စ္အေၾကာင္း ဘာမွမသိဘူးေပါ႔" သူမကေမးသည္။
"အခ်စ္အေၾကာင္း ဟုတ္စ၊ ကိုယ္သိပါတယ္။ အဲဒါဟာျဖင့္ အားလုံးထဲမွာ အလွပဆုံးအရာေပပဲ"

ကြ်န္ေတာ္က ေပၚပီ ပန္းနီနီမ်ားႏွင့္ ခ်စ္ကြ်မ္း၀င္ေနေသာ ေနေရာင္ျခည္တန္းမ်ားအေၾကာင္းႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ျပည့္လွ်မ္းလ်က္ကစားျမဴးတူးၾကပုံမ်ား အေၾကာင္း ေကာက္ကာငင္ကာ ဆိုျပလိုက္သည္။ ထို႔ျပင္ ငွက္ပုတီး မေလးတစ္ေကာင္က ငွက္ဖိုကိုေစာင့္ေနသည့္ အေၾကာင္းႏွင့္ ငွက္ဖိုေရာက္ရွိလာသည့္အခါ ငွက္မေလးက ထြက္ေျပးၿပီးေၾကာက္ဟန္ေဆာင္ေနသည့္ အေၾကာင္းထို႔ျပင္ ဆက္လက္၍ မ်က္၀န္းညိဳရွိေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္အေၾကာင္းႏွင့္ လူငယ္တစ္ဦးေရာက္ရွိလာၿပီး သီခ်င္းဆိုျပသည့္အခါ ေပါင္မုန္႔တစ္စ ဆုခ်ခံ ရသည့္အေၾကာင္း ယခုေတာ့ လူငယ္သည္ေပါင္မုန္႔မလိုခ်င္ေတာ့ဘဲ မိန္းကေလးထံမွအနမ္း တစ္ခုကိုသာ လိုခ်င္ေနၿပီး မ်က္၀န္းညိဳမ်ားကို စိုက္ၾကည့္ခ်င္ေနေၾကာင္း သူသည္သီခ်င္းကို ဆက္ၿပီးဆိုေနမည္ျဖစ္ကာ သူမကၿပဳံးလ်က္ သူ႔ပါးစပ္ကို သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းအစုံျဖင့္ ပိတ္မေပးမခ်င္း ဆက္ဆိုေနမည္ျဖစ္ေၾကာင္း။

ဤတြင္ ဘရစ္ဂ်စ္က ကြ်န္ေတာ့ပါးစပ္ကို သူမ၏ႏႈတ္ခမ္းလႊာျဖင့္ ပိတ္ေပးေလသည္။ သူမသည္ မ်က္လုံးကို မွိတ္ထားၿပီးေနာက္ဖြင့္ခဲ့ျပန္၏ ။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ေရႊညိဳေရာင္ၾကယ္ပြင့္မ်ားကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး ၎တို႔တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ပုံရိပ္ႏွင့္ ျမက္ပြင့္ျဖဴျဖဴမ်ားေရာင္ျပန္ဟပ္လွ်က္ ရွိျခင္းကို ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရပါၿပီ။

"ကမ ၻာႀကီးဟာ သိပ္ကိုလွပါတယ္ ။ ကြ်န္ေတာ္က ေျပာလိုက္သည္။ ကိုယ့္အေဖေျပာတာမွန္တယ္၊ အခုမင္းျခင္းေတာင္းကိုကိုယ္ကူသယ္ေပးမယ္၊ မင္းလူေတြဆီကို သြားၾကစို႔"

ကြ်န္ေတာ္သည္ ျခင္းေတာင္းကို ေကာက္ယူၿပီး လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့ၿပီး သူမ၏ ေျခလွမ္းမ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္ ႏွင္ ့ၿပိဳင္တူ ျဖစ္ကာ သူမ၏ရႊင္လန္းမူ႔သည္လည္း ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ လိုက္ဖက္ညီေနေပသည္။ ေတာင္တန္းျမင့္ ႀကီးဆီမွ သစ္ေတာမ်ားကလည္း ေအးခ်မ္းညင္သာစြာ တီးတိုးစကားမ်ားဆိုေနၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ဤမွ်မ်ားျပားေသာ ၾကည္ႏူးစရာမ်ားႏွင့္ခရီးမသြားခဲ့ဖူးေခ်။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ေပ်ာ္ရႊင္ေပါ႔ပါးစြာႏွင့္ အတန္ၾကာမွ် သီခ်င္းမ်ားဆိုေနခဲ့၏ ။ ေနာက္ေတာ့ အလြန္႔အလြန္ အလွ်ံပယ္ ျဖစ္လာျခင္းေၾကာင့္ ရပ္ပစ္လိုက္ရေတာ့သည္။ သစ္ပင္ေရေျမေတာေတာင္ ၾသကာသေလာကႀကီးမွ လာေနေသာ အလၤကာ ေတးသီခ်င္းေတြက မ်ားလြန္းေန၏ ။

ထို႔ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္ဆင္ျခင္ေတြးေတာၾကည့္မိ၏ ။ အကယ္၍သာ ကြ်န္ေတာ္သည္ ကမ ၻာေလာကႀကီး၏ ေတးသီခ်င္းေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာကို တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာ နားလည္သီဆိုႏိုင္ခဲ့ပါလွ်င္ ျမက္ခင္း၊ ပန္းပြင့္၊ လူ၊ တိမ္တိုက္ႏွင့္ အရာအားလုံးတို႔ ၏အေၾကာင္း အရြက္သိပ္သည္းေသာ သစ္ေတာမ်ား၊ ထင္းရူးေတာမ်ားႏွင့္ တိရစၧာန္အားလုံးတို႔၏ အေၾကာင္း၊ အေ၀းပင္လယ္ျပင္ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းမ်ားႏွင့္ လမင္း ၾကယ္စင္တို႔၏ အေၾကာင္းမ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္တြင္းမွာ ေတးသံမ်ား ျမည္လာ ႏိုင္မည္ဆိုပါလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ေစတစ္လုံးပိုင္ရွင္ျဖစ္လာပါလိမ့္မည္။ ေတးသီခ်င္း တစ္ပုဒ္တိုင္းသည္လည္း ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္တစ္စင္း အျဖစ္ေနရာ ယူလာပါလိမ့္မည္။

ဤအေၾကာင္းအရာကို စဥ္းစားေနစဥ္ ကြ်န္ေတာ္၏ အတြင္းပိုင္းထဲမွာ လုံး၀ပင္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနခဲ့၏ ။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ဤသုိ႔ ယခင္က တစ္ႀကိမ္မွ မျဖစ္ေပၚခဲ့ဖူးသျဖင့္ အံ့ၾသျခင္းလည္း ျပည့္လွ်မ္းေနခဲ့၏ ။ ဘရစ္ဂ်စ္က ရပ္ၿပီးျခင္းေတာင္းလက္ကိုင္ကို ဆြဲလ်က္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုတားသည္။

"ကြ်န္မ ဒီလမ္းက သြားရေတာ့မယ္" သူမကေျပာလိုက္သည္။ "ကြ်န္မလူေတြက ဟိုအထက္က လယ္ကြင္းထဲမွာ ရွင္ကေကာဘယ္ကိုသြားမွာလဲ၊ ကြ်န္မနဲ႔ အတူလိုက္ခဲ့မလား"

"ဟင့္ အင္း... ကိုယ္မင္းနဲ႔လိုက္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ကိုယ္ကမ ၻာႀကီးထဲကို သြားရမယ္၊ ဘရစ္ဂ်စ္ေရ ... ေပါင္မုန္႔အတြက္ေရာအနမ္းအတြက္ပါ သိပ္ၿပီးေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြယ္။ ကိုယ္ မင္းအေၾကာင္း စဥ္းစားေနမွာပါ။"

သူမက ညေနစာ ျခင္းေတာင္းကိုယူသည္။ ထို႔ေနာက္ ၎ကိုေက်ာ္၍ သူမ၏ မ်က္လုံးမ်ားက ညိဳေမွာင္ေသာ အရိပ္အာ၀ါသထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ့္အေပၚသို႔ ကိုင္းညြတ္လာၾကျပန္သည္။ သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ကြ်န္ေတာ့္ကို တြယ္ကပ္ထားၾကသည္။သူမ၏ အနမ္းမွာ အလြန္ခ်ိဳျမ ေကာင္းမြန္လြန္းလွသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ၀မ္းသာမူ႔ သက္သက္အတြက္ေၾကာင့္ပင္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ရပါ၏ ။ ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္သည္ ျမန္ျမန္ပင္ ခြဲခြာႏႈတ္ဆက္ၿပီး လမ္းအတိုင္း ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ခဲ့ေလသည္။

မိန္းကေလး ေတာင္ေစာင္းအတိုင္း ျဖည္းျဖည္းတက္သြားသည္။ ေတာအစပ္ရွိ သစ္ျဖဴပင္ႀကီး၏ အရိပ္ ေအာက္မွာ ရပ္ၿပီးကြ်န္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနေသး၏ ။ ကြ်န္ေတာ္က ဦးထုပ္ကို ေခါင္းေပၚရမ္းၿပီး အခ်က္ျပ သည့္အခါ သူမကေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ ျပၿပီး သစ္ပင္ရိပ္ထဲမွာ ကြယ္ေပ်ာက္သြားေလေတာ့သည္။ရုပ္ပုံကားခ်ပ္ တစ္ခုလို အသံတိတ္ပင္ျဖစ္ေလ၏ ။

ကြ်န္ေတာ္သည္ လမ္းအေကြ႔တစ္ခုေရာက္သည္အထိ ကိုယ့္အေတြးထဲမွာ နစ္ျမဳပ္ရင္းဆက္လာခဲ့သည္။ ထိုေနရာတြင္ စက္ရုံတစ္ရုံရွိေနသည္။ စက္ရုံနံေဘးတြင္ ေရထဲမွာ ေလွတစ္စင္းဆိုက္ကပ္ထားၿပီး လူတစ္ေယာက္ ရွိေနသည္။ ထိုလူသည္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေစာင့္ေနဟန္ရွိသည္။ အေၾကာင္းမူ ကြ်န္ေတာ္က ဦးထုပ္ကို ကိုင္လ်က္ ေလွေပၚတက္လိုက္လွ်င္ပင္ ေလွက ခ်က္ခ်င္း ထြက္ခြာၿပီး ေရစုန္အတိုင္း သြားေလေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ေလွအလယ္မွာထိုင္ၿပီး ထိုလူက ပဲ့ေနရာမွာထိုင္သည္။ကြ်န္ေတာ္က ဘယ္သြားၾကမလဲဟု ေမးေသာအခါ သူကရီေ၀ေသာ မ်က္လုံးျပာျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္ကို စိုက္ၾကည့္သည္။

"ခင္ဗ်ားႀကိဳက္တဲ့ ဘယ္ေနရာျဖစ္ျဖစ္ေပါ႔ သူကေလသံတိုးတိုးျဖင့္ ေျပာျပသည္။ ေရစုန္အတိုင္း သမုဒၵရာ ထဲကို သို႔မဟုတ္ၿမိဳ႔ျပႀကီးေတြဆီကို ခင္ဗ်ားေရြးခ်ယ္ေပါ႔။ အားလုံးကို က်ဳပ္ပိုင္ဆိုင္ပါတယ္။"

"အားလုံးကို ခင္ဗ်ားပိုင္တယ္ ဟုတ္လား။ ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ားဟာ ရွင္ဘုရင္ေပါ႔"

"ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္" သူကဆိုသည္။ "ခင္ဗ်ားကေတာ့ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ပဲ။ အဲသလိုထင္ရတယ္။ က်ဳပ္တို႔ခရီးသြားၾကရင္း သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေလာက္ ဆိုျပပါဦး"

ကြ်န္ေတာ္သည္ စိတ္ခံစားခ်က္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားရၿပီ။ တည္ၾကည္ခန္႔ညားေသာ ဤလူႀကီးေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ကြ်န္ေတာတို႔ေလွ ျမစ္အတြင္း တိတ္ဆိတ္စြာ အျမန္သြားေနျခင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း ကြ်န္ေတာ္ေၾကာက္ရြ႔ံလာသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ျမစ္အေၾကာင္းကို သီခ်င္းဆိုလိုက္၏ ။ ျမစ္သည္ ေလွနာ၀ါ မ်ားကို သယ္ေဆာင္လ်က္ ေနေရာင္ျခည္ကို ေၾကးမုံျပင္ ထင္ဟပ္ကာ ေက်ာက္ေဆာင္ဆိပ္ကမ္းတြင္ ပြက္ထေန၏ ။ ၎သည္ခရီးလွည့္လည္ ျခင္းမ်ားၿပီးဆုံးျခင္း ေရာက္ရွိသည့္အခါ ေပ်ာ္ရႊင္ ေနေလ၏ ။

ထိုလူ၏ မ်က္ႏွာမွာ အမူအရာ ကင္းမဲ့လ်က္ပင္ရွိေနေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္သီခ်င္း ဆိုၿပီးသြားေသာအခါသူက အိပ္မက္မက္ေနသူတစ္ေယာက္ပမာ တိတ္ဆိတ္စြာေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ထို႔ေနာက္ ရုတ္တရက္ပင္ ကြ်န္ေတာ္အံ့ၾသသြားရေအာင္ သူကိုယ္တိုင္ကစတင္သီခ်င္းဆိုေလေတာ့သည္။ သူသည္ ျမစ္အေၾကာင္းႏွင့္ ေတာင္ၾကားျမစ္၀ွမ္းအတြင္း ျမစ္၏ခရီးစဥ္အေၾကာင္းကိုပင္သီခ်င္းဆိုျခင္းျဖစ္၏ ။ သူ႔သီခ်င္းသည္ ကြ်န္ေတာ့္ ထက္ပိုၿပီးလွပ ပိုၿပီးအားမာန္ပါလွေပသည္။ သို႔ေသာ္သူ႔သီခ်င္းထဲမွာေတာ့ အရာရာတိုင္းသည္ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖုံ ျခားနားစြာ အသံထြက္ေနၾက၏ ။

သူဆိုေနပုံအရ ျမစ္သည္ရိုင္းစိုင္းၾကမ္းတမ္းဆူညံေသာ လက္သရမ္းသူ တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ေတာင္ကုန္းမ်ားေပၚမွ အျမန္ေျပးဆင္းလာေနသည္။ ထက္လွစြာေသာ သြားမ်ားျဖင့္ စက္ရုံမ်ား၊ တံတားခုံးမ်ားကို ဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္ ေနသည္။ ၎သည္သယ္ေဆာင္ရမည့္ ေလွမွန္သမွ်ကို ရြ႔ံရွာမုန္းတီးသည္။ ၎၏ လႈိင္းမ်ားႏွင့္ ရွည္လ်ားေသာ ေရေမွာ္ပင္ စိမ္းမ်ားထဲတြင္ ေရနစ္သူတို႔၏ အေလာင္းျဖဴျဖဴ ေဖြးေဖြးမ်ားကို ၿပံဳးလ်က္ ေထြးပိုက္ထားသည္။

ယင္းတို႔အားလုံးကို ကြ်န္ေတာ္မည္သို႔မွ မႏွစ္သက္ပါ။ သို႔ေသာ္ ၎၏ အသံက အလြန္လွပၿပီး အသိခက္ နက္နဲေနေလရာကြ်န္ေတာ့္မွာ အကုန္လုံးရႈပ္ေထြးေနၿပီး ကိုယ့္စိတ္ညစ္ညဴးမႈ႔တြင္ပင္ ၿငိမ္ၾကေနခဲ့ေလသည္။ သိမ္ေမြ႔ လိမၼာေသာ ဤသီခ်င္းသည္ႀကီး ဆိုေနတာေတြသာ အမွန္ေတြျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္သီခ်င္းမ်ား အားလုံးသည္ အဓိပၸါယ္မဲ့ၿပီး ရူးမိုက္ေသာ ကေလးကစားျခင္းမွ်သာ ျဖစ္သြားပါေတာ့မည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ကမ ၻာေလာကသည္ ေအာက္ေျခ၌ ေကာင္းမြန္ျခင္းမရွိ၊ ဘုရားသခင္၏ ႏွလုံးေတာ္ကဲ့သို႔ ေတာက္ပျခင္းမရွိ၊ ေမွာင္မိုက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ကာ မေကာင္းဆိုး၀ါး စိတ္အားငယ္စရာမွ်သာ ျဖစ္ပါေတာ့မည္။ သစ္ေတာမ်ား လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္ၾကျခင္းမ်ားသည္ ေပ်ာ္ရႊင္မူ႔ေၾကာင့္ မဟုတ္နာက်င္မူ႔ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါေတာ့မည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရလမ္းခရီးဆက္ခဲ့ၾကသည္။ အရိပ္မ်ား ရွည္လ်ားလာ၏ ။ ကြ်န္ေတာ္သီခ်င္းဆိုလိုက္သည့္ အခါတိုင္းပင္ေသခ်ာေရရာမူ႔ ေလ်ာ့နည္းလာသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အသံမွာလည္း တိမ္လာသည္။ အႀကိမ္တိုင္း မွာပင္ ဤထူးဆန္းေသာ သီခ်င္းသည္က တစ္ပုဒ္ျပန္လွန္ ဆိုျပသည္။ ထိုအခါမ်ား၌ ကမၻာေလာက သည္ ပို၍ပေဟဠိဆန္လာကာ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းလာ၏ ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာလည္း ယခင္ကထက္ ပိုၿပီးစိတ္ဖိစီးလ်က္ ေၾကကြဲလာေလ၏ ။

ကြ်န္ေတာ့္၀ိညာဥ္ နာက်င္လာ၏ ။ လွပေသာ ဘရစ္ဂ်စ္ႏွင့္ အတူ သို႔မဟုတ္ ပန္းပြင့္မ်ားႏွင့္အတူ ကမ္းေပၚမွာ မေနခဲ့မိသည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ေနာင္တရမိသည္။ ေမွာင္ရီပ်ိဳးလာေနခ်ိန္မွာ မိမိကိုယ္မိမိ ေျဖသိမ့္သည့္ အေနႏွင့္ အသံက်ယ္က်ယ္သီခ်င္းဆိုလိုက္ျပန္၏ ။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ညေန၏ နီရဲေသာ အလင္းမ်ားၾကားတြင္ ဘရစ္ဂ်စ္အေၾကာင္းႏွင့္ သူမ၏ အနမ္းမ်ား အေၾကာင္း သီဆိုခဲ့၏ ။

ထို႔ေနာက္ ဆည္းဆာအခ်ိန္ေရာက္ရွိလာကာ ကြ်န္ေတာ္ၿငိမ္က်သြားသည္။ ပဲ့ပိုင္းမွ လူကေတာ့ သီခ်င္းဆိုေန၏ ။ သူသည္လည္း အခ်စ္ႏွင့္ အခ်စ္၏ သာယာမူမ်ားအေၾကာင္းဆိုေနေလသည္။ မ်က္၀န္းညိဳႏွင့္ မ်က္၀န္းျပာမ်ားအေၾကာင္း စိုထိုင္းနီရဲေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားအေၾကာင္း ေမွာင္မဲေနေသာေရျပင္လႊာ၏အထက္မွ သူ၏လႈိက္လွဲေသာ သီဆိုမႈ႔သည္ လွပၿပီးလႈပ္ရွားဖြယ္ ျဖစ္ေနေလသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔သီခ်င္းထဲမွ အခ်စ္သည္ေမွာင္မိုက္ၿပီး ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေန၏ ။ အလြန္အမင္း လွ်ဳိ႕၀ွက္ဆန္းၾကယ္ၿပီး ၎ကိုပင္ လူတို႔က စမ္းတ၀ါး၀ါး ရွာေဖြေနၾက၏ ။ လူတို႔သည္ ရူးသြပ္ေနၾကၿပီး ဒုကၡထဲမွာ ေသြးယိုစီးေနၾက၏ ။ ၎ႏွင့္ပင္ သူတို႔သည္ညွင္းပန္းခံေနၾကကာ အခ်င္းခ်င္းသတ္ျဖတ္ေနၾက၏ ။

ကြ်န္ေတာ္သည္ နားေထာင္ရင္းႏွင့္ ပင္ပန္းႏြမ္းရိလာ၏ ။ ႏွစ္ကာလႏွင့္ခ်ီ၍ ၀မ္းနည္းမႈ႔ႏွင့္ ဒုကၡနယ္အတြင္း ခရီးႏွင္လာခဲ့ရသလိုျဖစ္ေနေလ၏ ။ လူစိမ္းထံမွ ၀မ္းနည္းျခင္းႏွင့္ နာက်င္ျခင္းေ၀ဒနာသည္ ႏြယ္ပင္သဖြယ္ ကြ်န္ေတာ့္ကို လာပတ္ၿပီးႏွလုံးသားအတြင္း ေဖာက္၀င္ေန၏ ။
"ဒီလိုဆိုေတာ့ ဘ၀ဟာ အျမင့္မားဆုံးနဲ႔ အေကာင္းဆုံးမဟုတ္ေပဘူးေပါ႔" ကြ်န္ေတာ္ကခါးသီးစြာ ေအာ္ေျပာလိုက္မိသည္။

"မရဏကသာ အျမင့္မားဆုံး ျဖစ္ေနသေပါ႔။ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါရေစ။ ၀မ္းနည္း ေနတဲ့ဘုရင္ႀကီး မရဏေတးတစ္ပုဒ္ေလာက္ ဆိုျပစမ္းပါ။"

ပဲ့ကိုင္ေနရာမွ ပုဂၢဳိလ္က မရဏအေၾကာင္း သီဆိုျပသည္။ သူဆိုျပပုံမွာ ကြ်န္ေတာ္ၾကားဖူးသမွ် တို႔ထက္ပို၍ လွပေန၏ ။သို႔ေသာ္ မရဏသည္ပင္လ်င္ အျမင့္မားဆုံးႏွင့္ အေကာင္းဆုံးမဟုတ္ေသး။ မရဏမွာ ပင္လွ်င္ သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္မူ႔မရွိေသး။ မရဏသည္ ဘ၀၊ ဘ၀သည္ မရဏ၊ သူတို႔သည္ ထာ၀ရျဖစ္ေသာ ရူးသြပ္ေသာ ေမတၱာတရားတိုက္ပြဲထဲတြင္အတူတကြ ပိတ္မိေနၾကသည္။ ဤသည္ကို အေၾကာင္းခံ၍ပင္ ဒုကၡအားလုံးကိုဂုဏ္တင္ေပးႏိုင္ေသာ အလင္းေရာင္ေပၚထြက္လာသည္။ ဤသည္မွပင္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ႔ႏွင့္ အလွတို႔ကိုဖ်က္စီးေသာ ၎တို႔ကို အေမွာင္ထဲတြင္ ဖုံးအုပ္ထားေသာအရိပ္မည္း ေပၚထြက္လာသည္။ သို႔ေသာ္ ဤအေမွာင္တိုက္ထဲမွပင္လွ်င္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ႔သည္ ပိုမိုကြ်မ္း၀င္စြာ ပိုမိုလွပစြာ ေလာင္ၿမိဳက္ေနသည္။ ဤညအတြင္းတြင္ ေမတၱာတရားသည္ ပို၍ နက္ရႈိင္းေသာ အလင္းကိုေဆာင္ ေနေလ၏ ။

ကြ်န္ေတာ္နားေထာင္သည္။ ထို႔ေနာက္ လုံး၀ပင္ တည္ၿငိမ္လာ၏ ။ ဤလူစိမ္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္မွာ ေနာက္ထပ္စိတ္ဆႏၵမ်ားမရွိေတာ့ပါ။ သူ႔အၾကည့္က ကြ်န္ေတာ့္အေပၚမွာ ေအးေဆးစြာ က်ေရာက္ေနသည္။ တစ္စုံတစ္ရာ ေၾကကြဲေသာၾကင္နာမႈ႔ပင္ ပါလိုက္ေသးသည္။ သူ၏ ျပာမႈိင္းေသာ မ်က္လုံးထဲမွာ ကမ ၻာေလာက ႀကီး အလွအပႏွင့္ ၀မ္းနည္းမႈ႔မ်ားအျပည့္ရွိေနသည္။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို ၿပဳံးျပသည္။ ဤတြင္ ကြ်န္ေတာ္က ဒုကၡထဲမွပင္ အားတင္းၿပီးေတာင္းပန္လိုက္သည္။

"ဒီမွာဗ်ာ၊ ကြ်န္ေတာ္ ဒီအေမွာင္ထဲမွာ ေၾကာက္လာၿပီဗ်။ ကြ်န္ေတာ္ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္ခ်င္တယ္။ ဘရစ္ဂ်စ္နဲ႔ေတြ႔ႏိုင္တဲ့ေနရာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ကြ်န္ေတာ့္အေဖ ရွိတဲ့အိမ္ကို ျပန္ခ်င္တယ္"

ထိုလူက မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ညထဲသို႔ ညႊန္ျပသည္။ မီးအိမ္၏ အလင္းက သူ၏ ေသးသြယ္ျပတ္သားေသာ မ်က္ႏွာအေပၚမွာ ၀င္းလက္ေန၏ ။

"ျပန္လမ္း မရွိဘူး " ထိုလူက တည္ၿငိမ္ညင္သာစြာ ေျပာလိုက္သည္။

"လူတစ္ေယာက္ဟာ ကမ ၻာေလာကကို ေထာက္မွီၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ေရွ႔ကိုပဲ ဆက္သြားရမယ္။ ခင္ဗ်ားမွာ မ်က္လုံးညိဳရွိတဲ့ မိန္းကေလးဆီက အေကာင္းဆုံးကို ရရွိခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ား သူနဲ႔ေ၀းေလ ေကာင္းေလပဲ။ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုပဲဆႏၵရွိရွိ ဆက္ၿပီးသာ ရြက္လႊင့္ေပေတာ့။ ခင္ဗ်ားကို ပဲ့ကိုင္ေနရာ က်ဳပ္ေပးမယ္"

ကြ်န္ေတာ္သည္ အလြန္ပင္ စိတ္ညစ္ညဴးေန၏ ။ သို႔တိုင္ သူမွန္ေၾကာင္းကိုလည္း သိေန၏ ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ တမ္းတျခင္းမ်ားျပည့္လွ်မ္းေနေလသည္။ ဘရစ္ဂ်စ္အေၾကာင္း၊ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္အေၾကာင္းႏွင့္ မၾကာေသးမီကမွ ကြ်န္ေတာ့္အနီးအနားမွာကြ်န္ေတာ္ပိုင္မ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကသည့္အရာအားလုံး အေၾကာင္းကို ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိသည္။ ယခုအခါ ၎တို႔ကို ကြ်န္ေတာ္ဆုံးရႈံးခဲ့ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ သူစိမ္း၏ေနရာမွာ ၀င္ၿပီး ပဲ့ကိုင္ရေတာ့မည္။ ဤအတိုင္းမုခ် ျဖစ္ရေတာ့မည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္သည္ တိတ္ဆိတ္စြာပင္ထၿပီး ပဲ့ကိုင္ေနရာသို႔လွမ္းခဲ့၏ ။ ထိုသူက ကြ်န္ေတာ့္ထံ ခပ္မဆိတ္ပင္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေရွာင္တိမ္းၾကခိုက္မွာ သူကကြ်န္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကိုစိုက္ၾကည့္ၿပီး မီးအိမ္ေပးသြားသည္။ ပဲ့ကိုင္ေနရာမွာ ကြ်န္ေတာ္ထိုင္၍ မီးအိမ္ကို ေဘးမွာခ်ၿပီးေသာအခါ ေလွထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းသာ ရွိေတာ့သည္။ ထိုလူ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေၾကာင္း နက္ရႈိင္းေသာ တုန္ခါမႈ႔ႏွင့္အတူ ကြ်န္ေတာ္သိလိုက္သည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ မအံ့ၾသ။ ႀကိဳတင္သိျခင္း က ရွိႏွင့္ၿပီးျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ခရီးလွည့္ေနခဲ့ေသာ လွပသည့္ေန႔ရက္၊ဘရစ္ဂ်စ္၊ ကြ်န္ေတာ့္အေဖႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ဇာတိေျမတို႔မွာ အိပ္မက္လိုျဖစ္ေနၾက၏ ။ ကြ်န္ေတာ္သည္ အိုမင္းကာ ၀မ္းနည္းပူေဆြးလ်က္ ဤည၏ ျမစ္ျပင္မွာ အစဥ္ထာ၀ရ ေရလမ္း ခရီးထြက္ေနခဲ့သလိုလည္း ျဖစ္ေန၏ ။

ထိုလူကို လွမ္းေခၚ၍ မျဖစ္မွန္း ကြ်န္ေတာ္သိသည္။ အမွန္ကို သိျခင္းသည္ ေအးစိမ့္ျခင္းကဲ့သို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို လႊမ္းၿခဳံသြားခဲ့၏ ။ ကြ်န္ေတာ္ေစာေစာက သကၤာမကင္း ျဖစ္ေနခဲ့ျခင္းကို ေသခ်ာေစရန္ ေရျပင္ေပၚငုံ႔ၿပီး မီးအိမ္ကို ေျမွာက္လိုက္ သည္။ နက္ေမွာင္ေသာ ေရလႊာေၾကးမုံထဲမွ မ်က္ႏွာတစ္ခုက ကြ်န္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနသည္။ ေလးနက္ခက္ထန္ေသာသြင္ျပင္ႏွင့္ မႈိင္းျပာျပာ မ်က္လုံးမ်ားရွိေသာ မ်က္ႏွာ။ ယင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။

ေနာက္ေၾကာင္းသို႔ ဦးတည္ေသာ လမ္းမရွိေတာ့သျဖင့္ ေမွာင္မည္းေသာ ေရျပင္က်ယ္တြင္ ညထဲသို႔ ပိုမိုနက္ရႈိင္းစြာ ကြ်န္ေတာ္ခရီးဆက္ခဲ့ပါေတာ့သည္။
____________________________________________________________________

(ဂ်ာမန္စာေရးဆရာႀကီး Hermann Hesse ၏ Flute Dream ကိုဆရာ ေမာင္ရဲခိုင္မွ ဘာသာျပန္ကာ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလထုတ္၊ ဟန္သစ္မဂၢဇင္းတြင္ ပါ၀င္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီး Hermann Hesse ၏ သိဒၶတၳမွာ ဆရာပါရဂူ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ခြင့္ရခဲ့သည္။ သိဒၶတၳကို ဖတ္ၿပီးေနာက္ အေရွ႔တိုင္း ဒႆနႏွင့္ ႏွီးႏြယ္ေသာ Hermann Hesse ၏ ၀တၱဳမ်ားကို ပိုမိုႏွစ္သက္လာခဲ့သည္။ ယခု၀တၱဳတိုသည္လည္း ကြ်န္ေတာ္ အႀကိဳက္ဆုံး ၀တၱဳတိုမ်ားထဲမွ တစ္ပုဒ္ျဖစ္ၿပီး၊ မူရင္းဖတ္ဖူးသူမ်ား ရွိႏိုင္ေသာ္လည္း ဆရာေမာင္ရဲခိုင္ဘာသာ ျပန္သည္ကို ဖတ္ဖူးသူ ရွားမည္ဟု ထင္ေသာေၾကာင့္ မွ်ေ၀ခံစားလိုက္ပါသည္။ )