က်ိဳက္ပြန္ဘုရားပြဲေစ်း(၂၀၁၆)
သုံးဆယ္ေက်ာ္တနဂၤေႏြမ်ား
အစိမ္းေရာင္အပင္ေတြ ပိုစိုက္မယ္
ေျမနီလမ္းေလးေပၚမွာ စက္ဘီးေတြစီးၾကမယ္
ငယ္ငယ္တုန္းကလို တိမ္ေတြကိုေငးၾကည့္မယ္
ၿခံထဲက သစ္ရြက္ေျခာက္ေလးေတြကို
လွဲက်င္းၿပီး မီးပုံရိႈ႕မယ္
ငါ႔ကေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ရယ္သံ၊ငိုသံေတြရွိေတာ႔
ေခါင္းေလာင္းေလးေတြ ဆည္းလည္းေလးေတြေတာ႔
အိမ္မွာမလိုဘူးေပါ႔
ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေနေရာင္ျခည္ရတဲ႔
မနက္ေတြမွာဆို
ငါ႔ဇနီးျပင္ေပးတဲ႔ မနက္စာကိုစားရင္း
စာအုပ္ေတြဖတ္ရမယ္
အသက္သုံးဆယ္ေက်ာ္မွာ
ေလာဘတႀကီးလိုအပ္တာအားလုံး
ဒီလိုတနဂၤေႏြေတြမွာေတာ႔
ေမ့ထားႏိုင္ေအာင္ ငါႀကိဳးစားရဦးမယ္ေလ
ကိုးခြဲ
17 May 2016အလွျပေမာ္ဒယ္မင္းသမီးက
ေရဒီယိုအစီအစဥ္ထဲမွာ
လွ်ာဖ်ားေလာက္ကေန စက္ေသနတ္ပစ္သလိုအသံမ်ိဳးနဲ႔
အႏုပညာ ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို
ဗြက္ထေလာက္ေအာင္ မုဒိန္းက်င့္တယ္
ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္ခြင့္နဲ႔ကိုယ္မွာ
ငါဟာ အကုသိုလ္ကိုပဲ လိုင္းမေျပာင္းဘာမေျပာင္းနဲ႔
ထိုင္နားေထာင္ေနခဲ့တာ
ေခြ်းသီးလုံးေတြက်ေစတဲ့ ေနပူစုတ္ပ်င္းေအာက္မွာ
ေႏြရဲ႕အပူဟာ
ဘ၀အပူေတြထက္ေတာ႔ ပိုၿပီးမပူႏိုင္ဘူးတဲ့
ဘ၀သရုပ္ေဖၚဆရာႀကီးေတြ
လက္သရမ္းခဲ့ၾကတာ
ကိုးမိုင္ခြဲေကြ႕နားမွာ
ညဥ့္ငွက္မေလးေတြ
လူသုံးနဲတဲ့ မွတ္တိုင္မွာ
ဘယ္ေတာ့မွမလာတဲ့
ဘတ္(စ)ကားကိုေစာင့္ရင္း
ေန႔ငွက္ျဖစ္ေနခဲ့ၾကတာဟာ
အာဏာသိမ္းၿပီးစ ေခတ္ကတည္းကပဲ
အခုေခတ္ေရာက္ေတာ႔လဲ
ဒီမိုကေရစီဆိုတာႀကီးဟာ
တစ္ေရွာ့ဘယ္ေလာက္လဲလို႔
တကၠစီဆရာကေမးတယ္။
အဲယားကြန္းနဲ႔ဆိုတစ္ေစ်း
ရိုးရိုးဆိုတစ္ေစ်းတဲ့
ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီလိုေႏြပူပူမွာေတာ့
မီးမပ်က္ပါေစနဲ႔လို႔
ေရာင္းသူ၀ယ္သူ ဆုေတာင္းေတြတူခဲ့ၾကဖူးလိမ့္မယ္
ကိုယ္တိုင္မေသာက္ဘူးတဲ့
တစ္ဘူးသုံးရာတန္
ေရသန္႔ဘူးစိမ္းေတြ မွာ တံဆိပ္ကပ္ထားတာ
(Life)
ဘဝ
ဘ၀ဆိုတာ
တကယ္ေတာ့
မွန္လုံပိတ္ကားထဲက
အဲယားကြန္းေတြပါလို႔
စံပယ္ပန္းျဖဴေလးေတြ
ေရာင္းမေကာင္းလို႔
ကိုးမိုင္ခြဲေကြ႔နားမွာ
မွန္လုံကားေတြလာအေခၚကို
သြားေစာင့္ေနတဲ့
စံပယ္ပန္းျဖဴေလးက ေျပာသြားတယ္။
ျပန္လာခ်ိန္ခဏ
4 December 2009ဘာကိုဘယ္လို စေရးရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး ... ဦးရွင္ႀကီး နတ္ျဖစ္သြားတဲ့ ကြ်န္းနားကရြာတစ္ရြာကို ကိုးလပိုင္းတစ္ဆယ့္တစ္ရက္ ကေရာက္သြားတယ္ .... ဒီေန႔ ဒီဇင္ဘာ ေလးရက္ေန႔ည ရွစ္နာရီမွာ ရန္ကုန္ကို ခဏျပန္ေရာက္တယ္...။ ေရးရမယ္ဆိုရင္ ေရးစရာေတြကအမ်ားသား ... ဒါေပမယ့္ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ခဏျပန္ေရာက္ေၾကာင္းေလာက္ပဲ အသိေပးပါရေစ ... ဘေလာ့ ေလာကႀကီးနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ဂါ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ အားလုံးကို ကြန္ျပဴတာဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာေတာင္ မျမင္ဘူး မသိၾကတဲ့ အရပ္ကေန ေန႔စဥ္လိုလို သတိရမိပါတယ္ ... ။
ခြင့္ရတဲ့ ရက္ကလည္း အရမ္းကိုနည္းလြန္းေတာ့ ပို႔စ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာေရးျဖစ္မယ္မထင္ဘူး ...။ ေရးျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ ဓနိေတာ၊ အုန္းေတာေတြနဲ႔ မိေက်ာင္းေတြအေၾကာင္း
အမ်ားဆုံးျဖစ္မွာ က်ိန္းေသပဲ.... ။ ဘယ္ပဲသြားသြား ေရလမ္းခရီးဆိုေတာ့ ... အခုရန္ကုန္ျပန္ေရာက္တာ ကားမစီးတတ္သလိုျဖစ္ေနတယ္ ...။ ျမင္ျမင္သမွ် ရန္ကုန္သူေလးေတြကလည္း ကြ်န္ေတာ္သြားတုန္းကထက္ ပိုၿပီးေခ်ာလာသလိုပဲ ....။ :)
အမွတ္တရ လာလည္ ၾကသူမ်ား ၊ မလည္ျဖစ္သူမ်ား အားလုးံအားလုံးကို ေက်းဇူးတယ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ ...။
ျပခန္းထဲက အိပ္မက္မ်ား
2 September 2009
အလင္းရွာျခင္း
မီးအိမ္ငယ္ကို ကိုင္စြဲကာ အေမွာင္ထုထဲသို႔ ကြ်န္ေတာ္တိုး၀င္လာခဲ့သည္။ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ျမဴခိုးမ်ားက်ဆင္းေနေၾကာင္းကို မီးအိမ္ငယ္ေလး၏ အလင္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မွေန၍ ေတြ႕ေနရသည္ ။ ညေလေအးကလည္း သစ္ေတာအုပ္မ်ားကိုျဖတ္ကာ တစိမ့္စိမ့္ႏွင့္တိုက္ခတ္ေနသည္ ။ သစ္ေတာအုပ္ထဲျဖတ္ေလွ်ာက္လာရင္း သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္တြင္ လူရိပ္တစ္ခုကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္နီးကပ္လာေသာအခါမီးေရာင္မွိန္မွိန္မွတဆင့္ ထိုလူရိပ္၏ပုံသ႑န္ကို ကြဲျပားစြာျမင္လိုက္ရေလ၏ ။
လူစိမ္းသည္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုႏွစ္လိုဖြယ္ၿပဳံးျပေလသည္။ သူ႔အၿပဳံးသည္ တည္ၿငိမ္ေသာ္လည္း ခင္မင္ေႏြးေထြးမူ႔ရွိသည္ဟု ခံစားလိုက္ရသည္။
"ဘယ္သြားမလို႔လဲ မိတ္ေဆြ"
သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို စေမးလိုက္သည္ ။ ကြ်န္ေတာ္က သူ႔အေမးကိုေျဖလိုက္သည္။
"ကြ်န္ေတာ္လား ... အလင္းကိုရွာေဖြဖို႔ထြက္လာတာပါ ... ဒီမွာက သိပ္ေမွာင္လြန္းတယ္မဟုတ္လား ... ဒါနဲ႔ ....ခင္ဗ်ားေရာ ဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ .."
"ကြ်န္ေတာ္လဲ ... ခရီးသြားတစ္ေယာက္ပါပဲ ... ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ခဏနားေနတာပါ ... ဒါနဲ႔ခင္ဗ်ားက အလင္းကိုရွာေနတာလား"
"ဟုတ္ကဲ့ ... အလင္းကိုရွာေနတာပါ... ေျပာရရင္ေတာ့ အလင္းေတြေကာင္းကင္မွာ အျပည့္ေတာက္ပေနတဲ့ အရပ္ကိုပဲ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ"
"ေၾသာ္ ... ခင္ဗ်ားက အလင္းကိုရွာေနတာကိုး ..."
သူေရရြတ္လိုက္ေသာ အသံတြင္ကြ်န္ေတာ့္ကို ဂရုဏာသက္ျခင္း သို႔မဟုတ္ နားမလည္ျခင္း စသည့္အသံမ်ားပါေနသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ခံစားလိုက္ရသည္ ။ တဆက္တည္းပင္ သူကဆက္ေျပာသည္ ။
"ခင္ဗ်ား အလင္းကိုရွာတာေကာင္းပါတယ္ ... ဒါေပမယ့္ ေရွ႕ေရာက္ရင္ေတာ့ သတိထားဗ်ာ .. ခင္ဗ်ားသြားမယ့္လမ္းဘက္မွာက ေလေတြတအားၾကမ္းေနတယ္ေလ ။ မိုးေတြလည္း အရမ္းရြာေနတယ္ ... ခင္ဗ်ားမီးအိမ္ေလးကိုလည္း သတိထားဦး ..."
သူက ေစတနာပါေသာအသံျဖင့္သတိေပးလိုက္သည္။
"ဟုတ္ကဲ့ ... ေက်းဇူးပါပဲဗ်ာ... ကြ်န္ေတာ့္ကိုသြားခြင့္ျပဳပါဦး"
မီးအိမ္ငယ္ကိုဆြဲကိုင္ကာ ေမွာင္မဲေသာေတာအုပ္ထဲသို႔ ကြ်န္ေတာ္ဆက္လက္ထြက္ခြာလာခဲ့သည္ ။ မုန္တုိင္းမ်ားရွိေနလည္း ျဖတ္ေက်ာ္ရေပဦးမည္ ။ အလင္းကိုရွာေဖြဖို႔ အတြက္ေပါ႔ ..................။
+ + + + + + ။ + + + + + +
ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္
လူတစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ကိုလာေျပာသည္။
"ခင္ဗ်ားဟာ စကားေျပာရင္ ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္တအားၾကည့္တာပဲ ... ခင္ဗ်ားဟာလိပ္ပဲဗ်"
"ဗ်ာ... ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ လိပ္ျဖစ္ရတာလဲ"
"ဟုတ္တယ္ေလ ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္ပဲ ယက္တတ္လို႔"
"ဟင့္အင္း ကြ်န္ေတာ္ဟာ လိပ္မဟုတ္ပါဘူး"
"ေၾသာ္ ခင္ဗ်ားက ျငင္းခ်င္တယ္ေပါ႔"
"မဟုတ္ဘူးဗ် ကြ်န္ေတာ္က လိပ္ထက္ဆိုးတယ္"
"ဟုတ္လား ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ားက ဘာလဲ"
"ကြ်န္ေတာ္က ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းသုံးတဲ့ Backhoe ႀကီးေလ"
"ဗ်ာ"
"ဟုတ္တယ္ဗ် ကြ်န္ေတာ္က ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္ယက္ရင္ လိပ္ေလာက္မကဘူး backhoe ႀကီးလို အားရပါးရကို ယက္တာဗ်"
"ေၾသာ္ ... ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာပဲေနာ္"
"ဒါေပမယ့္ဗ်ာ ... တစ္ခါေတာ့လိပ္ေလးတစ္ေကာင္နဲ႔ ၿပိဳင္ယက္တာ ကြ်န္ေတာ္ရႈံးသြားဖူးတယ္ဗ်"
"ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲ"
"ဒီလိုေလဗ်ာ သူကကြ်န္ေတာ့္ေရွ႕က ေနလာယက္တဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ္လည္းသူ႔ေလာက္ေတာ့ေအးေဆးေပါ႔ဆိုၿပီး ျပန္ယက္မယ္လုပ္လိုက္တာ... အား ......လား .......လား ကြ်န္ေတာ္က စက္ပဲဗ် ... ဆီလည္းမရွိ...ေမာင္းတဲ့သူလည္း မရွိေရာ ကြ်န္ေတာ္ခံလိုက္ရေတာ့တာေပါ႔"
"ေၾသာ္ ... ခင္ဗ်ားလို Backhoe ႀကီးလည္း ခံလိုက္ရေသးတယ္ေနာ္"
+ + + + + + ။ + + + + + +
ဟိုးေရွးေရွးကလို ပုံျပင္
ေနသာေသာ တစ္ေန႔တြင္ ေတာအုပ္ထဲသို႔ ကြ်န္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာသည္။ ေတာအုပ္အလယ္တြင္ ထိုင္ကာငိုင္ေနေသာ က်ားတစ္ေကာင္ကို ေတြ႔လိုက္ရေသာေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္သူ႔အနားသို႔ခ်ည္းကပ္သြားသည္ ။ ကြ်န္ေတာ္က က်ားကိုလွမ္းေျပာလိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ား ... ဘာျဖစ္လို႔ငိုင္ေနရတာလဲဗ် ..."
"ေရႊယုန္ဗ်ာ ကြ်န္ေတာ့္အေပၚလူလည္ အဲ ယုန္လည္ က်လြန္းလို႔ပါ"
"ေၾသာ္ခင္ဗ်ားက ကိုေရႊက်ားႀကီးလား"
"ဟုတ္ကဲ့"
"ခင္ဗ်ားဗ်ာ ဒီပုံျပင္ထဲမွာပဲ ႏုံအအနဲ႔ ခံလိုက္ရတာပါ ... တျခားပုံျပင္ေတြမွာေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ ငစဥ္းလဲႀကီးေတြဆိုပဲဗ်"
"ဟုတ္ပါတယ္ေလ ... ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီပုံျပင္ေတြကိုလည္း ခင္ဗ်ားေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာၾကည့္ပါဗ်ာ .. ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲပါေစဦး ေနာက္ဆုံးေတာ့ ယုန္ပညာရွိေလးေတြကပဲ အႏိုင္ယူသြားၾကတာပါ ..."
"ေၾသာ္ ... ခင္ဗ်ားက အခုပုံျပင္မွာေတာ့ႏိုင္ခ်င္တာေပါ႔ ေလ ... ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားမႏိုင္ေပမယ့္ လူေတြကခင္ဗ်ားကို သနားၾကတယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္"
"သနားတယ္ဟုတ္လား ... အလကားပါဗ်ာ..ကြ်န္ေတာ့္ကိုငတုံးႀကီးခံရတာေတာင္ နည္းေသးတယ္ဆိုၿပီး ရယ္ခ်င္ေနၾကတာပါ .. သူတို႔တကယ္သေဘာက်တာက ေရႊယုန္ကိုပါ .. တကယ္ေတာ့ဗ်ာ .. ေလာကႀကီးဟာ ...."
ကြ်န္ေတာ္ေရႊက်ားကို ဘာမွဆက္မေျပာခ်င္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။ ေရႊက်ားကေတာ့ ေလာကႀကီးဟာ ... ဘယ္လိုဘယ္၀ါ ဆိုၿပီး ဒႆနတစ္ခု ထုတ္ေနေပလိမ့္မည္ ။
+ + + + + + ။ + + + + + +
တစ္ခန္းရပ္မဟုတ္ေသာ
ပိတ္ကားခ်သြားၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ကားထိုင္ခုံတြင္ပင္ဆက္လက္ ထိုင္ေနသည္ ။ ရုံအေစာင့္ေရာက္လာသည္ ။
"ေဟ့လူ မျပန္ေသးဘူးလား ... ျပဇာတ္ၿပီးသြားၿပီေလ"
"ဗ်ာ .. ဟုတ္လား ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ၿပီးသြားၿပီလို႔မထင္ပါဘူး ... ဒါဟာ ခဏတာပိတ္ကားခ်လိုက္တာမဟုတ္လား"
"မဟုတ္ေသးဘူးေလဗ်ာ ... ခင္ဗ်ားဘာေတြေၾကာင္ေနတာလဲ ... မင္းသားနဲ႔မင္းသမီးနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေပါင္းစည္းသြားလို႔ ပရိတ္သတ္ေတြေတာင္ လက္ခုပ္တီးလိုက္ၾကေသးတယ္ေလ"
"ေၾသာ္... ခင္ဗ်ားက အဲ့ဒါကို ဇာတ္သိမ္းလို႔ဆိုလိုခ်င္တာလား .. ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အဲ့လိုမယူဆဘူး .. ဒါဟာ တမင္သက္သက္လုပ္လိုက္တဲ့ ဇာတ္သိမ္းပဲဗ် ... တကယ့္ဇာတ္သိမ္းဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေသမွပဲရွိမယ္ထင္တယ္ေလ .."
"ခင္ဗ်ားက အရူးပဲ .. ဒါဆိုလည္း အဲ့ဒီပိတ္ကားေနာက္တစ္ခါ ျပန္ဖြင့္မယ့္အခ်ိန္ခင္ဗ်ားဘာသာ ခင္ဗ်ားေစာင့္ေပေတာ့ အျပင္မွာေတာ့ႏွင္းေတြက်ေနၿပီ ... က်ဳပ္လည္း ျပန္ေတာ့မယ္..."
"ေၾသာ္ႏွင္းေတြေတာင္ က်ေနၿပီလား ... ဒါဆိုေဆာင္းေရာက္ၿပီေပါ႔ ... ေအးဗ်ာ ကြ်န္ေတာ္တကယ့္ဇာတ္သိမ္းေရာက္တဲ့အထိ ၾကည့္ခ်င္လို႔ ဆက္ေစာင့္လိုက္ဦးမယ္ ... ေဆာင္းဆိုတာ အိပ္မက္ေတြ တေက်ာ့ျပန္ေရာက္တတ္တဲ့အခ်ိန္ပဲဗ် ... မၾကာခင္ပိတ္ကား ျပန္တက္လာၿပီး ျပဇာတ္ကို ကြ်န္ေတာ္ၾကည့္ရဦးမယ္ထင္တယ္ ... ခင္ဗ်ား ျပန္ရင္လည္းျပန္ေတာ့ေလ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ေစာင့္လိုက္ဦးမယ္ ..."
ကြ်န္ေတာ့္ကိုၾကည့္၍ ေခါင္းခါကာ ရုံအေစာင့္သည္ထြက္ခြာသြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဇာတ္လမ္းမ်ားၿပီးဆုံးသည္ဟု ဘယ္ေတာ့မွမထင္ ... ပိတ္ကားျပန္ပြင့္မည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ရဦးမည္ ။ ႏွင္းေတြက်ေနၿပီဟု ဆိုသည္။ ေဆာင္းရာသီကို ေရာက္ၿပီေပါ႔ ...။
ေဆာင္းဆိုတာ အိပ္မက္ေတြတစ္ေက်ာ့ျပန္လာ တတ္တဲ့ရာသီမဟုတ္လား ............။
Photo credits; flickr.com, wordpress.com, excavators101.com, lawnjock.com, saskschools.com, madehow.com
Sorry, Blame it on me ( 100 th post )
30 August 2009ကြ်န္ေတာ္ဘေလာ့ဂ္ကို စေရးခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ ...။ ဘယ္ေလာက္ေက်ာ္ခဲ့လဲဆိုတာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ထုံးစံအတိုင္းမမွတ္မိေတာ့ဘူး ။ ဘယ္ရက္က ဘေလာ့ဂ္ကိုစဖန္တီးလဲဆိုတာနဲ႔ ပို႔စ္စေရးတဲ့ေန႔ ပို႔စ္တင္ျဖစ္တဲ့ေန႔ေတြက လြဲေနၿပီး ဘယ္ရက္ကို အတည္ယူရမလဲ ဆိုတာ မသိတာလည္းပါေတာ့ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေတြဘာေတြလည္း အထူးတလည္မေရးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး ။ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ တစ္ႏွစ္ျပည့္တို႔ ပို႔စ္တစ္ရာေျမာက္တို႔ ေရးတာဖတ္ရရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အရမ္းအားက်ခဲ့ပါတယ္ ။ တစ္ႏွစ္ျပည့္မေရးႏိုင္ရင္ေတာင္ ၁၀၀ ျပည့္ ပို႔စ္ေတာ့ အမွတ္တရအျဖစ္ေရးမယ္လို႔လည္း အားခဲထားခဲ့တယ္ ။ အရင္ေရးတဲ့ႏႈန္းနဲ႔တုန္းကေတာ့ ငါလည္း တစ္ရာမၾကာခင္ျပည့္ေတာ့မွာဆိုၿပီး ဘယ္လိုေရးမယ္ ဘာေတြေရးမယ္ ဆိုၿပီးေတြးခဲ့တာေတြရွိပါတယ္။ တကယ္တမ္းလက္ေတြ႔မွာေတာ့ ၁၀၀ျပည့္ေအာင္ေရးဖို႔ဆိုတာက ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ထင္သေလာက္မလြယ္ပါဘူး။
၂၀၀၉ တစ္ႏွစ္လုံးမွာ ကြ်န္ေတာ္ေရးခဲ့တာက ၁၀ ပုဒ္ေက်ာ္ေက်ာ္ရယ္ပဲရွိတယ္။ ဒါနဲ႔ dashboard က ပို႔စ္အပုဒ္ေရေဖၚျပထားတာကို သတိထားမိေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာက ၉၉ ပုဒ္ေျမာက္ျဖစ္ေနတယ္ ...။ ဒီေတာ့ ေနာက္တစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ့ အခုလက္ရွိပို႔စ္ဟာ တစ္ရာေျမာက္ေပါ႔...။
တစ္ရာေျမာက္ကို ကြ်န္ေတာ္ဘာေရးရင္ေကာင္းမလဲ။ ေတြးထားတာေတြအကုန္လုံး ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္တယ္။ ဒီၾကားထဲ အိမ္ကကြန္ျပဴတာကလည္း သုံးမရေအာင္ပ်က္... အင္တာနက္ဆိုင္လာဖို႔ကလည္း ခရီးေတြကထြက္ေနရတာနဲ႔ အလွမ္းေ၀း ... မအားတဲ့ၾကားက အခ်ိန္လုၿပီး မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ေရးေနၾကတဲ့ မိတ္ေဆြ၊သူငယ္ခ်င္း ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြကိုပဲအားက်စိတ္ျဖစ္ေနမိတယ္။ ဒီအတိုင္းေတာ့မျဖစ္ေသးပါဘူးဆိုၿပီး တစ္ရာေျမာက္ပို႔စ္ကို တစ္ခုခုေတာ့ အမွတ္တရျဖစ္ေအာင္ ေရးမွပါလို႔ေတာ့ စိတ္ကအၿမဲျဖစ္ေနတယ္။
တစ္ေန႔က ရုံးကိုကိစၥတစ္ခုနဲ႔သြားေတာ့ ကားေပၚကတီဗီမွာ MTV တစ္ေခြၾကည့္ခဲ့ရတယ္။ Akon ရဲ႔ ေခြပါ ။ သီခ်င္းေတြကလည္း ၾကာပါၿပီ ။ ဒါေပမယ့္ AKon ကို ကြ်န္ေတာ္အသံအေနနဲ႔သာ ဟိုးတုန္းကနားေထာင္ဖူးၿပီး video ကိုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာမၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး ။ အဲ့ဒီအထဲက သီခ်င္းကိုလည္း အရင္တုန္းကသိခဲ့ေပမယ့္ နားထဲေသခ်ာမေရာက္ခဲ့ဘူး။ အခု music video အေနနဲ႔ၾကည့္လိုက္ရမွ ကြ်န္ေတာ့္လက္ရွိအျဖစ္ေတြနဲ႔ တိုက္ဆိုင္ေနသလိုျဖစ္ၿပီး ရင္ဘတ္ထဲကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲၾကာေနပါေစ ရင္ဘတ္ကိုတြယ္ညိေနသ၍ လတ္ဆတ္ေနဆဲပါပဲဗ်ာ ။
အဲ့ဒီသီခ်င္းမွာ Akon ကေျပာပါတယ္။ အျပစ္အားလုံးဟာ သူ႔ေၾကာင့္ပါတဲ့ ..။ သူ႔ကိုသာ အျပစ္တင္ပါေတာ့လို႔ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာေလသံလို စိတ္မရွည္တဲ့ပုံနဲ႔ အားလုံးငါ႔အျပစ္ပဲ ထားပါေတာ့ဆိုတဲ့ ေလသံမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး ..။ ျဖစ္ခဲ့တာအားလုံးအတြက္ သူစိတ္မေကာင္းပါဘူး ။ သူ႔အျပစ္ေတြကို၀န္ခံပါတယ္ ..။ ဆက္ၿပီးေတာ့ ဒီလိုအျပစ္ေတြဟာ သူ႔မွာတာ၀န္ရွိတဲ့လို႔ခံယူထားတဲ့ အသံမ်ိဳးပါ ။ ဒါက ကြ်န္ေတာ္ခံစားမိတဲ့ အပိုင္းကိုေျပာတာပါ ။ သူ႔ေလသံက ခြင့္လႊတ္ေပးပါ ဆိုတာရယ္ ေနာက္မျဖစ္ေအာင္တာ၀န္ယူပါတယ္ဆိုတဲ့ အသံမ်ိဳးလို႔ခံစားမိတယ္။
ကြ်န္ေတာ္လူေတြကို ဘယ္ေလာက္မ်ား ေစာ္ကားေမာ္ကားျပဳခဲ့ၿပီးၿပီလဲ..။ ကြ်န္ေတာ္ျမင္ဖူးတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ေရာ ကြ်န္ေတာ္မျမင္ဖူးေပမယ့္ ရွိေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္( ဘေလာ့ဂ္ ေလာက ) က လူေတြအေပၚမွာ ကြ်န္ေတာ္သိလွ်က္နဲ႔ျဖစ္ေစ မသိလွ်က္နဲ႔ျဖစ္ေစ သူတို႔စိတ္ပ်က္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ဖူးမွာပါ ။ အဲ့ဒီအတြက္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုခ်စ္တဲ့သူေတြ ၊ ကြ်န္ေတာ္က ခ်စ္တဲ့သူေတြ ၊ ကြ်န္ေတာ့္အေပၚမုန္းတဲ့သူေတြ ၊ ကြ်န္ေတာ္က မုန္းခဲ့သူေတြအားလုံး စိတ္ကသိကေအာက္ေတာ့ ျဖစ္ခဲ့ဖူးမွာပါ ။ Akon ေလသံနဲ႔ေျပာရရင္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ .. အားလုံးကြ်န္ေတာ့္အျပစ္ေတြပါ လို႔ပဲေျပာရမွာပါ ။ တကယ္ကို ၀န္ခ်ေတာင္းပန္လိုျခင္းျဖစ္ပါတယ္ ။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ့္ေၾကာင့္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရရင္ ဒီေနရာကေနပဲ ကြ်န္ေတာ့္အျပစ္ေတြလို႔သတ္မွတ္ၿပီး နားလည္ခြင့္လႊတ္မူ႔ကို ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ဗ်ာ ...။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔ ခံယူခ်က္ဟာ ကြ်န္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းအတိုင္းကို ျဖစ္သြားပါတယ္။ အခုတေလာ အႀကိဳက္ဆုံးသီခ်င္းကို ေျပာပါဆိုရင္လည္း ဒီသီခ်င္းပါပဲ ။ လူေတြကိုစိတ္ထဲက ေတာင္းပန္ရင္း စိတ္ရဲ႔ေအးခ်မ္းေပါ႔ပါးမူ႔ကို ရွာေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ Akon ရဲ႔ ေမွာ္၀င္ေနတဲ့ ဂရုဏာသံကေန တဆင့္ေပါ႔ ..။ MTV ကိုၾကည့္ၿပီးသြားရင္လည္း ေနာက္တစ္ေခါက္ေလာက္ ၾကည့္သြားပါဦး ..။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္မူ႔ကို Akon ကတဆင့္ေျပာျပပါလိမ့္မယ္ :-) ။
Lyrics | Akon Lyrics | Sorry, Blame It On Me Lyrics
ဒီလို၀န္ခ်ေတာင္းပန္မူ႔ဟာပဲ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔ ၁၀၀ ေျမာက္အမွတ္တရပို႔စ္ျဖစ္ပါေစေတာ့ ...။ ကြ်န္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္၊ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ပတ္သတ္သမွ်လူအားလုံး.. ကြ်န္ေတာ္နဲ႔မပတ္သတ္သမွ်လူအားလုံး ... ေျမကမာၻေပၚကရွိသမွ်လူအားလုံး ကိုယ္က်န္းမာစိတ္ခ်မ္းသာ ရွိၾကပါေစခင္ဗ်ာ ....။
ကြ်န္ေတာ္မသိခဲ့ေသာ ကဗ်ာ
14 August 2009တစ္ခ်ိန္တုန္းက ....
မိုးမျမင္ေလမျမင္နဲ႔
အလင္းတုထဲမွာ ေပ်ာ္ေနတတ္ခဲ့တာ
ညေတြဘယ္လို စီးဆင္းသြားလဲ
ကိုယ္မသိခဲ့..... ။
ေႏြးေထြးတဲ့အလင္းနဲ႔
ငါ႔ရဲ႕မနက္ခင္းေလးရယ္
အခန္းက်ဥ္းေလးထဲကို တိုး၀င္မလာပါနဲ႔
အေမွာင္ဆိုတာ အမိုက္ဆုံးမ်ားလား
ကိုယ္မသိခဲ့ ..... ။
လွ်ိဳ႕၀ွက္တဲ့ႏွလုံးသားနဲ႔
ေမွာ္ပညာသုံးခဲ့တဲ့ စုန္းမေလးေရ
အဲ့ဒီ ေသတၱာနက္ထဲမွာ
တစ္စုံတစ္ခုေတာ့ ရွိမွာေပါ႔...
ဘာလဲဆိုတာေတာ့
ကိုယ္.. မသိခဲ့ ....။
ေန႔စြဲမ်ား .....
ကိန္းဂဏန္းမ်ား .....
တီးတိုးစကားမ်ား ...
လိုအင္ဆႏၵမ်ား ...
ရုပ္၀တၱဳတစ္ခုရဲ႔ ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္မ်ား ...
ဇာတ္သိမ္းခန္းေရာက္မွ နားမလည္ျခင္းမ်ား ...
တစ္ခ်ိန္မွာ ေမာပန္းႏြမ္းလ်
တိမ္ေတြလို ကြယ္ေပ်ာက္သြားႏုိင္လည္း ....
ေန၀င္ခ်ိန္ေတြ အဲ့ဒီေလာက္ေစာလိမ့္မယ္္ဆိုတာ ..
ကိုယ္... မသိခဲ့ ...။
နားမလည္ခဲ့ေသာ သီခ်င္းမ်ား
ဘယ္သူေတြေရးဖြဲ႔ခဲ့ပါသလဲ
ကိုယ္မသိခဲ့ ......
ေကြ႕ေကာက္ေသာျမစ္မ်ား
ဘယ္ပင္လယ္ဆီ စီး၀င္ပါသလဲ
ကိုယ္မသိခဲ့ ......
အလိုလိုအသံေပ်ာက္ခဲ့တဲ့ ေရဒီယုိေလး
ဘာေၾကာင့္မ်ားပါလိမ့္ ......
ကိုယ္မသိခဲ့ ......
လူနဲ႔သက္မဲ့ပစၥည္းၾကား ထပ္တူညီျခင္းသီအိုရီ
ဘယ္သူက ထုတ္ခဲ့တာပါလဲ
ကိုယ္မသိခဲ့.....
ႏႈတ္ဆက္လမ္းခြဲစကားအတြက္
အလွပဆုံးေ၀ါဟာရက ဘာပါလဲ
ကိုယ္မသိခဲ့...
အေ၀းပ်ံငွက္ကေလး
ဘယ္အပင္မွာ ခိုနားဦးမွာလဲ
ကိုယ္မသိခဲ့....
ကိုယ့္မာနမ်ားအတြက္
အေကာင္းဆုံးဆင္ေျခက ဘယ္လိုပါလဲ
ကိုယ္မသိခဲ့......
ကိုယ္တိုင္နားမလည္ေသာ ဒီကဗ်ာကို
ဘာေၾကာင့္ေရးခဲ့ပါသလဲ
ကိုယ္မသိခဲ့....
ေမးခြန္းမ်ားရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာအေျဖက
ဘာကိုမွ.....................
ကိုယ္ ..... တကယ္ ..... မ ..... သိ ..... ခဲ့ ..... ပါ .....။
( 14 . 8 . 09 , 00:55 A.M )
Subscribe to:
Posts (Atom)
