Sorry, Blame it on me ( 100 th post )

30 August 2009

ကြ်န္ေတာ္ဘေလာ့ဂ္ကို စေရးခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ ...။ ဘယ္ေလာက္ေက်ာ္ခဲ့လဲဆိုတာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ထုံးစံအတိုင္းမမွတ္မိေတာ့ဘူး ။ ဘယ္ရက္က ဘေလာ့ဂ္ကိုစဖန္တီးလဲဆိုတာနဲ႔ ပို႔စ္စေရးတဲ့ေန႔ ပို႔စ္တင္ျဖစ္တဲ့ေန႔ေတြက လြဲေနၿပီး ဘယ္ရက္ကို အတည္ယူရမလဲ ဆိုတာ မသိတာလည္းပါေတာ့ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေတြဘာေတြလည္း အထူးတလည္မေရးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး ။ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ တစ္ႏွစ္ျပည့္တို႔ ပို႔စ္တစ္ရာေျမာက္တို႔ ေရးတာဖတ္ရရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အရမ္းအားက်ခဲ့ပါတယ္ ။ တစ္ႏွစ္ျပည့္မေရးႏိုင္ရင္ေတာင္ ၁၀၀ ျပည့္ ပို႔စ္ေတာ့ အမွတ္တရအျဖစ္ေရးမယ္လို႔လည္း အားခဲထားခဲ့တယ္ ။ အရင္ေရးတဲ့ႏႈန္းနဲ႔တုန္းကေတာ့ ငါလည္း တစ္ရာမၾကာခင္ျပည့္ေတာ့မွာဆိုၿပီး ဘယ္လိုေရးမယ္ ဘာေတြေရးမယ္ ဆိုၿပီးေတြးခဲ့တာေတြရွိပါတယ္။ တကယ္တမ္းလက္ေတြ႔မွာေတာ့ ၁၀၀ျပည့္ေအာင္ေရးဖို႔ဆိုတာက ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ထင္သေလာက္မလြယ္ပါဘူး။

၂၀၀၉ တစ္ႏွစ္လုံးမွာ ကြ်န္ေတာ္ေရးခဲ့တာက ၁၀ ပုဒ္ေက်ာ္ေက်ာ္ရယ္ပဲရွိတယ္။ ဒါနဲ႔ dashboard က ပို႔စ္အပုဒ္ေရေဖၚျပထားတာကို သတိထားမိေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာက ၉၉ ပုဒ္ေျမာက္ျဖစ္ေနတယ္ ...။ ဒီေတာ့ ေနာက္တစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ့ အခုလက္ရွိပို႔စ္ဟာ တစ္ရာေျမာက္ေပါ႔...။
တစ္ရာေျမာက္ကို ကြ်န္ေတာ္ဘာေရးရင္ေကာင္းမလဲ။ ေတြးထားတာေတြအကုန္လုံး ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္တယ္။ ဒီၾကားထဲ အိမ္ကကြန္ျပဴတာကလည္း သုံးမရေအာင္ပ်က္... အင္တာနက္ဆိုင္လာဖို႔ကလည္း ခရီးေတြကထြက္ေနရတာနဲ႔ အလွမ္းေ၀း ... မအားတဲ့ၾကားက အခ်ိန္လုၿပီး မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ေရးေနၾကတဲ့ မိတ္ေဆြ၊သူငယ္ခ်င္း ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြကိုပဲအားက်စိတ္ျဖစ္ေနမိတယ္။ ဒီအတိုင္းေတာ့မျဖစ္ေသးပါဘူးဆိုၿပီး တစ္ရာေျမာက္ပို႔စ္ကို တစ္ခုခုေတာ့ အမွတ္တရျဖစ္ေအာင္ ေရးမွပါလို႔ေတာ့ စိတ္ကအၿမဲျဖစ္ေနတယ္။

တစ္ေန႔က ရုံးကိုကိစၥတစ္ခုနဲ႔သြားေတာ့ ကားေပၚကတီဗီမွာ MTV တစ္ေခြၾကည့္ခဲ့ရတယ္။ Akon ရဲ႔ ေခြပါ ။ သီခ်င္းေတြကလည္း ၾကာပါၿပီ ။ ဒါေပမယ့္ AKon ကို ကြ်န္ေတာ္အသံအေနနဲ႔သာ ဟိုးတုန္းကနားေထာင္ဖူးၿပီး video ကိုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာမၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး ။ အဲ့ဒီအထဲက သီခ်င္းကိုလည္း အရင္တုန္းကသိခဲ့ေပမယ့္ နားထဲေသခ်ာမေရာက္ခဲ့ဘူး။ အခု music video အေနနဲ႔ၾကည့္လိုက္ရမွ ကြ်န္ေတာ့္လက္ရွိအျဖစ္ေတြနဲ႔ တိုက္ဆိုင္ေနသလိုျဖစ္ၿပီး ရင္ဘတ္ထဲကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲၾကာေနပါေစ ရင္ဘတ္ကိုတြယ္ညိေနသ၍ လတ္ဆတ္ေနဆဲပါပဲဗ်ာ ။

အဲ့ဒီသီခ်င္းမွာ Akon ကေျပာပါတယ္။ အျပစ္အားလုံးဟာ သူ႔ေၾကာင့္ပါတဲ့ ..။ သူ႔ကိုသာ အျပစ္တင္ပါေတာ့လို႔ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာေလသံလို စိတ္မရွည္တဲ့ပုံနဲ႔ အားလုံးငါ႔အျပစ္ပဲ ထားပါေတာ့ဆိုတဲ့ ေလသံမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး ..။ ျဖစ္ခဲ့တာအားလုံးအတြက္ သူစိတ္မေကာင္းပါဘူး ။ သူ႔အျပစ္ေတြကို၀န္ခံပါတယ္ ..။ ဆက္ၿပီးေတာ့ ဒီလိုအျပစ္ေတြဟာ သူ႔မွာတာ၀န္ရွိတဲ့လို႔ခံယူထားတဲ့ အသံမ်ိဳးပါ ။ ဒါက ကြ်န္ေတာ္ခံစားမိတဲ့ အပိုင္းကိုေျပာတာပါ ။ သူ႔ေလသံက ခြင့္လႊတ္ေပးပါ ဆိုတာရယ္ ေနာက္မျဖစ္ေအာင္တာ၀န္ယူပါတယ္ဆိုတဲ့ အသံမ်ိဳးလို႔ခံစားမိတယ္။

ကြ်န္ေတာ္လူေတြကို ဘယ္ေလာက္မ်ား ေစာ္ကားေမာ္ကားျပဳခဲ့ၿပီးၿပီလဲ..။ ကြ်န္ေတာ္ျမင္ဖူးတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ေရာ ကြ်န္ေတာ္မျမင္ဖူးေပမယ့္ ရွိေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္( ဘေလာ့ဂ္ ေလာက ) က လူေတြအေပၚမွာ ကြ်န္ေတာ္သိလွ်က္နဲ႔ျဖစ္ေစ မသိလွ်က္နဲ႔ျဖစ္ေစ သူတို႔စိတ္ပ်က္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ဖူးမွာပါ ။ အဲ့ဒီအတြက္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုခ်စ္တဲ့သူေတြ ၊ ကြ်န္ေတာ္က ခ်စ္တဲ့သူေတြ ၊ ကြ်န္ေတာ့္အေပၚမုန္းတဲ့သူေတြ ၊ ကြ်န္ေတာ္က မုန္းခဲ့သူေတြအားလုံး စိတ္ကသိကေအာက္ေတာ့ ျဖစ္ခဲ့ဖူးမွာပါ ။ Akon ေလသံနဲ႔ေျပာရရင္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ .. အားလုံးကြ်န္ေတာ့္အျပစ္ေတြပါ လို႔ပဲေျပာရမွာပါ ။ တကယ္ကို ၀န္ခ်ေတာင္းပန္လိုျခင္းျဖစ္ပါတယ္ ။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ့္ေၾကာင့္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရရင္ ဒီေနရာကေနပဲ ကြ်န္ေတာ့္အျပစ္ေတြလို႔သတ္မွတ္ၿပီး နားလည္ခြင့္လႊတ္မူ႔ကို ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္ဗ်ာ ...။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔ ခံယူခ်က္ဟာ ကြ်န္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းအတိုင္းကို ျဖစ္သြားပါတယ္။ အခုတေလာ အႀကိဳက္ဆုံးသီခ်င္းကို ေျပာပါဆိုရင္လည္း ဒီသီခ်င္းပါပဲ ။ လူေတြကိုစိတ္ထဲက ေတာင္းပန္ရင္း စိတ္ရဲ႔ေအးခ်မ္းေပါ႔ပါးမူ႔ကို ရွာေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ Akon ရဲ႔ ေမွာ္၀င္ေနတဲ့ ဂရုဏာသံကေန တဆင့္ေပါ႔ ..။ MTV ကိုၾကည့္ၿပီးသြားရင္လည္း ေနာက္တစ္ေခါက္ေလာက္ ၾကည့္သြားပါဦး ..။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္မူ႔ကို Akon ကတဆင့္ေျပာျပပါလိမ့္မယ္ :-) ။





Lyrics | Akon Lyrics | Sorry, Blame It On Me Lyrics

ဒီလို၀န္ခ်ေတာင္းပန္မူ႔ဟာပဲ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႔ ၁၀၀ ေျမာက္အမွတ္တရပို႔စ္ျဖစ္ပါေစေတာ့ ...။ ကြ်န္ေတာ့္ပတ္၀န္းက်င္၊ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ပတ္သတ္သမွ်လူအားလုံး.. ကြ်န္ေတာ္နဲ႔မပတ္သတ္သမွ်လူအားလုံး ... ေျမကမာၻေပၚကရွိသမွ်လူအားလုံး ကိုယ္က်န္းမာစိတ္ခ်မ္းသာ ရွိၾကပါေစခင္ဗ်ာ ....။

ကြ်န္ေတာ္မသိခဲ့ေသာ ကဗ်ာ

14 August 2009

တစ္ခ်ိန္တုန္းက ....
မိုးမျမင္ေလမျမင္နဲ႔
အလင္းတုထဲမွာ ေပ်ာ္ေနတတ္ခဲ့တာ
ညေတြဘယ္လို စီးဆင္းသြားလဲ
ကိုယ္မသိခဲ့..... ။

ေႏြးေထြးတဲ့အလင္းနဲ႔
ငါ႔ရဲ႕မနက္ခင္းေလးရယ္
အခန္းက်ဥ္းေလးထဲကို တိုး၀င္မလာပါနဲ႔
အေမွာင္ဆိုတာ အမိုက္ဆုံးမ်ားလား
ကိုယ္မသိခဲ့ ..... ။

လွ်ိဳ႕၀ွက္တဲ့ႏွလုံးသားနဲ႔
ေမွာ္ပညာသုံးခဲ့တဲ့ စုန္းမေလးေရ
အဲ့ဒီ ေသတၱာနက္ထဲမွာ
တစ္စုံတစ္ခုေတာ့ ရွိမွာေပါ႔...
ဘာလဲဆိုတာေတာ့
ကိုယ္.. မသိခဲ့ ....။

ေန႔စြဲမ်ား .....
ကိန္းဂဏန္းမ်ား .....
တီးတိုးစကားမ်ား ...
လိုအင္ဆႏၵမ်ား ...
ရုပ္၀တၱဳတစ္ခုရဲ႔ ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္မ်ား ...
ဇာတ္သိမ္းခန္းေရာက္မွ နားမလည္ျခင္းမ်ား ...
တစ္ခ်ိန္မွာ ေမာပန္းႏြမ္းလ်
တိမ္ေတြလို ကြယ္ေပ်ာက္သြားႏုိင္လည္း ....
ေန၀င္ခ်ိန္ေတြ အဲ့ဒီေလာက္ေစာလိမ့္မယ္္ဆိုတာ ..
ကိုယ္... မသိခဲ့ ...။

နားမလည္ခဲ့ေသာ သီခ်င္းမ်ား
ဘယ္သူေတြေရးဖြဲ႔ခဲ့ပါသလဲ
ကိုယ္မသိခဲ့ ......

ေကြ႕ေကာက္ေသာျမစ္မ်ား
ဘယ္ပင္လယ္ဆီ စီး၀င္ပါသလဲ
ကိုယ္မသိခဲ့ ......

အလိုလိုအသံေပ်ာက္ခဲ့တဲ့ ေရဒီယုိေလး
ဘာေၾကာင့္မ်ားပါလိမ့္ ......
ကိုယ္မသိခဲ့ ......

လူနဲ႔သက္မဲ့ပစၥည္းၾကား ထပ္တူညီျခင္းသီအိုရီ
ဘယ္သူက ထုတ္ခဲ့တာပါလဲ
ကိုယ္မသိခဲ့.....

ႏႈတ္ဆက္လမ္းခြဲစကားအတြက္
အလွပဆုံးေ၀ါဟာရက ဘာပါလဲ
ကိုယ္မသိခဲ့...

အေ၀းပ်ံငွက္ကေလး
ဘယ္အပင္မွာ ခိုနားဦးမွာလဲ
ကိုယ္မသိခဲ့....

ကိုယ့္မာနမ်ားအတြက္
အေကာင္းဆုံးဆင္ေျခက ဘယ္လိုပါလဲ
ကိုယ္မသိခဲ့......

ကိုယ္တိုင္နားမလည္ေသာ ဒီကဗ်ာကို
ဘာေၾကာင့္ေရးခဲ့ပါသလဲ
ကိုယ္မသိခဲ့....

ေမးခြန္းမ်ားရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာအေျဖက
ဘာကိုမွ.....................
ကိုယ္ ..... တကယ္ ..... မ ..... သိ ..... ခဲ့ ..... ပါ .....။


( 14 . 8 . 09 , 00:55 A.M )

ေမာင္ေအးႏွင့္ေခြး

6 August 2009

ေမာင္ေအးက သြက္လက္ခ်က္ခ်ာသည္။ လူႀကီးေတြအျမင္နဲ႔ေျပာရလွ်င္ေတာ့ ဖင္ေပါ႔တယ္ေပါ႔။ သူ႔ပုံစံကလည္း အမ်ားတကာအလယ္တြင္ထင္ေပၚေလသည္။ အသားကမည္းမည္း၊ ပိန္ေျခာက္ေျခာက္၊ မ်က္လုံးျပဴးျပဴး ႏွင့္ လူေကာင္ေသးေသာေမာင္ေအးသည္ တစ္ခါျမင္လွ်င္မွတ္မိလြယ္ေသာ ရုပ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ေမာင္ေအးကို ကြ်န္ေတာ္သတိထားမိတာကလည္း သူသည္လူတစ္ကာ ပါးစပ္ဇ်ားတြင္ေရပန္းစားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ေမာင္ေအးေရ ဟိုဟာေလးလုပ္ပါဦး၊ ဒီဟာေလးလုပ္ပါဦးဆိုသည္ႏွင့္ ေမာင္ေအးက ညီးညဴေလ့မရွိ... ပါးစပ္ကေတာ့အေျပာင္အျပက္ေတြ ေျပာတတ္သည္။ သူမ်ားေတြက ေက်ာက္ေလာင္းရလွ်င္ ပင္ပန္းတယ္ဆိုကာ ေနာက္ေန႔အလုပ္မဆင္းေသာ္လည္း ေမာင္ေအးကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္သလိုပင္ အလုပ္ကိုပုံမွန္လာသည္။ တကယ္ေတာ့ ထိုေန႔မ်ိဳးဆိုလွ်င္ ေမာင္ေအးက သူမ်ားထက္ပို၍ ပင္ပန္းပါသည္။
အလုပ္ကိုခိုကပ္ေလ့မရွိေသာသူ႔ကို အိမ္ရွင္မ်ားက သေဘာက်သလို၊ သူ႔ ကန္ထရိုက္ကလည္း လက္စြဲျဖစ္သည္။ တစ္ခုခုဆိုလွ်င္ ေမာင္ေအးနာမည္ကို ပါးစပ္ကမခ်ေတာ့... ယုတ္စြအဆုံး mixer စက္ႏိႈးတာကိုပင္ ေမာင္ေအးလုပ္မွျဖစ္ေလသည္။ ထိုသို႔အလုပ္ကိုသြက္သြက္လက္လက္လုပ္တတ္ေသာ ေမာင္ေအးကို ကြ်န္ေတာ္ကလည္းခင္ပါသည္။ ခင္မင္ျခင္းႏွင့္ အတူသူ႔အေၾကာင္းကိုပါ စိတ္၀င္စားမိေလသည္။

တစ္ေန႔ slab ေလာင္းဖို႔ အထပ္သားျပားေတြကို ေမာင္ေအး ေဆးသုတ္ေနတုန္း ကြ်န္ေတာ္သူ႔နားကိုေရာက္သြားသည္။ ဒီဆိုဒ္ကို ကြ်န္ေတာ္ေရာက္တာမၾကာေသးသျဖင့္ ေမာင္ေအးသည္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေတာ့ ခပ္တန္းတန္းပင္ေနတတ္သည္။

"ေမာင္ေအး မင္းဒီေန႔ၿပီးပါ႔မလား"

ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ကိုခပ္ရႊင္ရႊင္ေနာက္ကာ ခင္မင္မူ႔ကိုစယူလိုက္သည္။

"ဒီေလာက္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေအးေဆးပါ "

သူကလည္း ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးပင္ ျပန္ေျပာသည္။

ရၿပီ... သူႏွင့္ကြ်န္ေတာ္စကားဆက္ေျပာလို႔...

"ေမာင္ေအး မင္းအသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ"

"ဗ်ာ... ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ရွိၿပီ အစ္ကို"

'ေၾသာ္....'

တကယ္ေတာ့ ေမာင္ေအးခႏၶာကိုယ္သည္ သူ႔အသက္ႏွင့္ႏိႈင္းယွဥ္လွ်င္ ပိန္လွီလြန္းလွသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္သည္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ၾကည့္၍ သူ႔အသက္ကို ကြ်န္ေတာ္မွန္းခဲ့တုန္းက ဆယ့္ေလး၊ဆယ့္ငါးႏွစ္ထက္ပိုစရာမရွိ...။ ေမာင္ေအး ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီေလာက္လူေကာင္ညွက္ရတာလဲ...။ ပင္ပန္းမူ႔ဒဏ္ေၾကာင့္လား.. ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဆင္းရဲမူ႔ဒဏ္ေၾကာင့္ အာဟာရ မျပည့္ခဲ့တာလား...။
ကြ်န္ေတာ္မေမးျဖစ္ခဲ့........။ ထားေတာ့ဒီကိစၥက ေမာင္ေအးတို႔လို႔ လူငယ္ကေလးမ်ား ကြ်န္ေတာ္ႀကဳံခဲ့ဖူးတာ မ်ားၿပီမဟုတ္လား....။

"ေမာင္ေအး မင္းအရင္တုန္းကေရာ ဘယ္မွာလုပ္ခဲ့ေသးလဲ"

သူက ေဆးသုတ္ေနရင္းနဲ႔ျပန္ေျဖသည္။

"လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ "

"ေၾသာ္ မင္းအဆင္မေျပလို႔ထြက္လာတာလား"

အဆင္မေျပေသာေၾကာင့္ထြက္တာပဲ ျဖစ္ရမည္ကိုသိေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္က စကားေဖၚကေမးလိုက္သည္။

"အင္းဟုတ္တယ္အစ္ကိုရ.. ပင္ပန္းလြန္းလို႔ပါ... ေန႔တိုင္းလည္းဆင္းရတယ္.. အေ၀းေျပးကားဂိတ္ကဆိုင္ဆိုေတာ့ ညဆိုရင္လည္းေနာက္က်မွအိပ္ရတယ္ မနက္ဆို သုံးနာရီခြဲျပန္ထရတယ္.."

"ဒီမွာေရာ မင္းမပင္ပန္းဘူးလားကြ... ေက်ာက္ေလာင္းရင္ ထမ္းရတာေတြက ငါဆိုရင္ေတာင္ မထမ္းႏိုင္ပါဘူးကြာ"

"အာ... လူပင္ပန္းေပမယ့္ စိတ္မပင္ပန္းဘူးအစ္ကိုရ... ကြ်န္ေတာ္နားခ်င္ရင္နားလို႔ရတယ္.. ပိုက္ဆံမရတာပဲရွိတယ္..ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အခုကန္ထရိုက္ကလည္း သေဘာေကာင္းပါတယ္"

"ေအး အဲ့ဒါေတာ့ ဟုတ္တယ္ကြ မင္းတို႔ကန္ထရိုက္က ေအးလြန္းလို႕ ငါေတာင္တြန္းေပးေနရတယ္"

ေမာင္ေအးေျပာလိုက္ေတာ့ သူ႔ကိုကြ်န္ေတာ္ပို၍ သေဘာက်သြားသည္။ သူသည္စိတ္ပင္ပန္းမူ႔ထက္ ခႏၶာကိုယ္သာအပင္ပန္းခံ၍ လြပ္လပ္မူ႔ကို ႀကိဳက္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေလသည္။ သူက ဆက္ေျပာသည္။

"ဒါေပမယ့္ အစ္ကိုရာ.. ပိုက္ဆံမရတဲ့ေန႔ဆို ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကိုမိန္းမက ထမင္းမေကြ်းခ်င္ဘူးဗ်"

ကြ်န္ေတာ့္ဆုံးျဖတ္ခ်က္တို႔ေစာသြားသည္ထင္သည္။ စိတ္လြပ္လပ္မူ႔တစ္ခုမွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ေသာ္လည္း တစ္ခုက ရွိေနျပန္သည္။

"ေၾသာ္ အင္း... ဟုတ္လား... ေအးကြာ ဒီေတာ့ မင္းေန႔တိုင္း ဆင္းေနရတာေပါ႔"

"ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္းကလည္း စုံတယ္အစ္ကိုရ... ကြ်န္ေတာ္ေနရာအမ်ားႀကီးမွာ လုပ္ဖူးတယ္"

သူကကြ်န္ေတာ္ႏွင့္စကားေျပာရတာ စိတ္ပါလာတယ္ထင္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေျပာခ်င္စိတ္ ေပါက္လာေသာေၾကာင့္ ေဆးသုတ္ေနရာမွ ခဏနားကာ ေဆးေပါ႔လိပ္ကိုမီးညွိလိုက္ေလသည္။ ေမာင္ေအးသည္ ေဆးေပါ႔လိပ္ကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းေသာက္တတ္ေနၿပီျဖစ္သည္။

"ကြ်န္ေတာ္လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာမလုပ္ခင္တုန္းက ေရႊေတာင္ၾကားထဲက အိမ္တစ္အိမ္မွာ ၿခံေစာင့္၊မာလီ လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္"

"ဟုတ္လား ... အဲ့ဒီမွာေကာ ဘယ္လုိလဲ ေနရထိုင္ရတာ၊ စားရေသာက္ရတာ"

"ဒီလိုအစ္ကိုရ .. အဲ့ဒီကိုလိုက္ပို႔တာက ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကိုေလ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ေနဖို႔က အဆင္ေျပတယ္ဆိုၿပီး ပို႔ေပးတာ သူကလည္း ၊ ကြ်န္ေတာ့္ကို တိုက္နဲ႔ထားတာ ၊ အိပ္ယာကလည္း ေမြ႕ယာေတြနဲ႔ စားတာကလည္း သူတို႔စားသလိုပဲ ေကြ်းတာ..."

"ေၾသာ္... ေကာင္းရွာသားပဲကြ..."

"ၿပီးေတာ့ ေကာ္ဖီတို႔၊ လက္ဘက္ရည္တို႔ မုန္႔တို႔ကလည္း တစ္ေန႔ကို သုံးခါေလာက္ လာလာေကြ်းတယ္။
အိမ္မႀကီးဘက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔မသြားရဘူးအစ္ကို"

"ကားဂိုေထာင္အေပၚထပ္လိုမ်ိဳးမွာ ေနရတာလား"

"အင္းဟုတ္တယ္အစ္ကို..."

ေကြ်းတာေမြးတာ ရွယ္ဆိုေသာ၊ သူတို႔စားသလို ေကြ်းတာဆိုေသာ ေမာင္ေအးစကားကို ကြ်န္ေတာ္နည္းနည္းသေဘာေပါက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ေမာင္ေအးကို ဘာမွမေျပာျဖစ္...။ သူေနထိုင္ရေသာ ဘ၀ေလးသည္ သူ႔ရြာကအိမ္ေလးႏွင့္ေတာ့ လူေနမူ႔အဆင့္ခ်င္းမ်ားစြာ ကြာေပလိမ့္မည္။
ေခတ္ကလည္း လက္၀ဲေတြဘာေတြ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားေတြဟု ေျပာေနရမည့္ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ ေမာင္ေအးကို ဒီေလာက္ထားတာကိုပင္ သူ႔အိမ္ရွင္မ်ားသည္ မဆိုးဟု ဆိုရေပမည္။

"ဒါဆိုရင္ မင္းအဲ့ဒီမွာ ဆက္မေနပဲ ဘာလို႔ထြက္လာရတာလဲ"

"သူတို႔က ေခြးေတြေမြးထားတယ္အစ္ကို"

"ေအးေလ အဲ့ဒီေတာ့ မင္းေခြးေက်ာင္းရတယ္ေပါ႔"

"အဲ့ဒါက ကိစၥမရွိဘူး အစ္ကိုရ... သူတို႔ေခြးေတြက အေကာင္အႀကီးႀကီးေတြပဲ ဘာအမ်ိဳးအစားလဲေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း မသိဘူး ..။ အဲ့ဒီေခြးေတြက လူတကာကို ကိုက္မယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ... သူတို႔အိမ္ႀကီးေပၚက လူေတြကလြဲရင္ေလ"

"ေၾသာ္ မင္းကိုေခြးကိုက္လို႔လား"

"အား ကိုက္ခံရတာေပါ႔ အစ္ကိုရ ႏွစ္ခါေတာင္... ဒါေပမယ့္ ကိုက္တာထက္ဆိုးတာက... ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၿခံထဲမွာအလုပ္လုပ္ေနတုန္းတို႔၊ ၿခံတံခါးဆင္းဖြင့္ေပးရတာတို႔ လုပ္ေနတုန္း အဲ့ဒီေခြးေတြက လိုက္တယ္ေနာ္...
ေခြးကို ျပန္ၿပီး မလွန္႔ရဘူး၊ မေျပးရဘူး ပုံမုန္ပဲ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ ၊ ကိုက္ရင္မင္းတို႔ကို ေဆးထိုးေပးမယ္ ေျပာထားတယ္အစ္ကို"

"ဟင္ ဘယ္လိုႀကီးလဲကြ မင္းဟာက"

"ေဆးေတာ့ တကယ္ထိုးေပးတာအစ္ကိုရ... ဒါေပမယ့္ အဲ့လိုကိုက္တိုင္းသာ ခံေနရရင္ေတာ့ ေသမွာပဲဆိုၿပီး စိတ္ညစ္ၿပီးထြက္လာတာ..။ ကြ်န္ေတာ္ေျပးတဲ့ေန႔ကဆို ေန႔လည္တစ္နာရီကတည္းက အဲ့ဒီအိမ္က ထြက္လာတာ ညေနေျခာက္နာရီေလာက္မွ ျပည္လမ္းကိုေရာက္တယ္... ရယ္ရတယ္ေနာ္ ဟီး ဟီး"

ေမာင္ေအးစကားတို႔ ကြ်န္ေတာ့္နားထဲမွတဆင့္ ဦးေႏွာက္ကို အလုပ္ေပးေနသည္။ ထိုသို႔အေၾကာင္းမ်ိဳး အရင္က ကြ်န္ေတာ္မၾကားဘူး.....။ ေမာင္ေအးေျပာမွ ကြ်န္ေတာ္သိရသည္။ သူထြက္ေျပးလာသည္မွာ အေကာင္းဆုံးလုပ္ရပ္ျဖစ္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ေလးေလးနက္နက္ေထာက္ခံလိုက္မိသည္။

ေမာင္ေအးအေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာျပေတာ့ သူတို႔ေတြကလည္းအံ့ၾသၾကသည္။

"ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ မေျပးရ၊ မေျခာက္လွန္႔ရတာလဲကြ ေခြးေတြကို"

သူတို႔က ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆက္ေမးသည္။

"ငါ႔အထင္ေတာ့... ေခြးေတြစိတ္ပ်က္သြားၿပီး ... အားငယ္စိတ္၀င္သြားမွာစိုးလို႔ထင္တာပဲကြ"

ကြ်န္ေတာ္ကကြ်န္ေတာ့္အျမင္ကို ေျပာျပလိုက္ေတာ့ သူတို႔စုတ္တသပ္သပ္ျဖစ္သြားၾကသည္။

မယုံမရွိပါႏွင့္...။ ေလာကတြင္ လူကိုေခြးတစ္ေကာင္ထက္ပင္ ပို၍နိမ့္က်သည္ဟု ျမင္သူမ်ားရွိပါသည္။ ေခြးေလာက္ေတာင္ သစၥာမရွိ၊ ေခြးေလာက္ေတာင္ ေက်းဇူးမသိတတ္၊ ေခြးတိရစ ၦာန္ေကာင္ဟု ယုတ္မာေသာ သူမ်ားအား ႏိႈင္းေျပာတတ္ေသာ္လည္း .. သာမာန္လူတစ္ေယာက္သည္ ေခြးတစ္ေကာင္ထက္ သို႔မဟုတ္ တိရစ ၦာန္တစ္ေကာင္ထက္ ဘယ္လိုနည္းႏွင့္မွနိမ့္မက်ႏိုင္ဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ဖူးေသာ ဆရာေနမ်ိဳး၏ ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္၀တၱဳတိုငယ္စုထဲမွ ကြ်ႏု္ပ္၏ဇနီးကေလး စာစုငယ္ကို သတိရမိသည္။ ထိုအထဲမွ ဇာတ္ေကာင္တစ္ခ်ိဳ႕သည္ အျပင္ကမၻာေလာကထဲတြင္ အမွန္တကယ္ပင္ တည္ရွိပါသည္။

သင္လည္း ဘယ္လိုအျမင္ရွိပါသလဲမိတ္ေဆြ... ဆရာေနမ်ိဳး၀တၱဳထဲကလိုပင္ လူသည္ တိရစ ၦာန္ တစ္ေကာင္ထက္နိမ့္က်ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ပါ ဟုပင္ ျမင္လိမ့္မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ယုံၾကည္ပါသည္ မိတ္ေဆြ........။

မွတ္ဥာဏ္

1 August 2009

တစ္ေန႔က အလုပ္ကိုသြားေတာ့ ကားကေတာ္ေတာ္ပင္က်ပ္သည္။ ဒီၾကားထဲတစ္မွတ္တိုင္တစ္မွတ္တိုင္ကို ရပ္လိုက္ရင္လည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မထြက္ေတာ့...။ ရာသီဥတုကလည္း မိုးကသာအုံ႔မႈိင္းေနသည္ မိုးကေတာ့တစ္စက္မွမရြာေသာေၾကာင့္ ေလွာင္အိုက္အိုက္ႀကီး ျဖစ္ေန၏ ။ မွတ္တိုင္တစ္ခုမွာ အၾကာႀကီးရပ္ေနတုန္း လူတစ္ေယာက္ကြ်န္ေတာ့္ေဘးလာရပ္သည္။ ရာသီဥတုပူတာေရာ.. အလုပ္ေနာက္က်မွစိုးလို႔စိတ္မရွည္တာေရာ ေရာၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ထုံးစံအတိုင္းေဒါသကမၼဌာန္းပြားမ်ားေနခဲ့မိသည္။ ဒါကိုထိုလာရပ္ေသာ လူသည္မရိပ္မိဘူးထင္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုၿပဳံးျပၿပီး

"အလုပ္အခုမွသြားမလို႔လား ဘယ္ကစီးလာတာလဲ "

ဟုလာေမးသည္။ ကြ်န္ေတာ္သူ႔ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ္မသိ.........ထုိ႔ေၾကာင့္

"ဘယ္ကလဲ.. လူမွားေနၿပီထင္တယ္ေနာ္..."

ကြ်န္ေတာ့္ေလသံတို႔ ကြ်တ္ဆတ္ဆတ္ႏိုင္သြားေၾကာင္း ကိုယ္တိုင္သတိထားလိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္မတတ္ႏိုင္ ကြ်န္ေတာ္ဒီလိုပင္ တုံ႔ျပန္မိလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့သူ႔ကို ဘယ္လိုပင္စဥ္းစားစဥ္းစားကြ်န္ေတာ္မသိ...။ ပုံစံကလည္း တစ္မ်ိဳးပင္......။ အနည္းငယ္ႏြမ္းနယ္ပုံသူ႔မ်က္ႏွာႏွင့္ အ၀တ္အစားေပၚတြင္ျမင္ေနရေသာေၾကာင့္ ရုတ္တရက္သံသယ၀င္တတ္သည့္စိတ္က ကြ်န္ေတာ့္ကိုႀကီးစိုးသြားျခင္းျဖစ္ႏိုင္ေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္သူ႔ကို မသိပါ ( သို႔မဟုတ္ ) ဘယ္သူမွန္းမမွတ္မိပါ ။ သူကလည္းကြ်န္ေတာ္ေျပာလိုက္သည္ႏွင့္ ရုတ္ခ်ည္းပင္

"ေဆာရီးေနာ္.. လူမွားသြားတယ္ "

ဟုေျပာေလသည္။ သူ႔ေလသံတြင္လည္း မာနမ်ားႏွင့္ ေအာက္သက္သက္ျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ မခံႏိုင္ေသာ အသံတစ္မ်ိဳးထြက္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘာမွဆက္မေျပာျဖစ္ ကားျပတင္းေပါက္မွသာအျပင္ကို ေငးေနလိုက္သည္။

ကားကဆက္လက္ထြက္ခြာလာသည္။ သတိထားမိ၍ ဟိုလူ႔ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခုထက္ထိကားေပၚက မဆင္းေသး... ။ ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္သည္...။ ကြ်န္ေတာ္စားေနက် ထမင္းဆိုင္ကလူမ်ားလား...။ ကြ်န္ေတာ္မမွတ္မိ။ ကြမ္းယာဆိုင္က လူမ်ားလား ..။ ဒါလည္းမေသခ်ာ...။ ကြ်န္ေတာ့္site နားကတစ္ေယာက္ေယာက္မ်ားလား..။ ဒါဆိုလည္း ကြ်န္ေတာ္က သတိမထားမိေပမယ့္... ကြ်န္ေတာ့္ကိုမ်က္မွန္းတမ္းမိသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ႏိုင္သည္..။ ဘယ္လိုပင္ စဥ္းစားေသာ္လည္း အေျဖမထြက္လာသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ဆက္မေတြးတတ္ေတာ့..။

ကြ်န္ေတာ္ဆင္းရမည့္ ကားမွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ့.. ထိုလူကကြ်န္ေတာ့္ေရွ႕ကအရင္ဆင္းသည္..။
ကြ်န္ေတာ့္ေရွ႔ကပင္ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္ကာ ေနာက္ကိုတစ္ခ်က္မွလွည့္မၾကည့္။ သူဘယ္ကမွန္းသိရန္ ကြ်န္ေတာ္ေနာက္ကေန အသာလိုက္ၾကည့္သည္။ သူႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ကလည္း လမ္းေၾကာင္းကတူေနသည္။ သူသည္ကြ်န္ေတာ့္ေရွ႕ကေန ကြ်န္ေတာ္သြားေနၾကလမ္းအတိုင္းသြားသည္..။ ထမင္းဆိုင္ေတြနားေရာက္သည္ ။ သူမေကြ႔......။ ကြမ္းယာဆိုင္ထဲလည္း သူ၀င္မသြား..။ site နားကအိမ္ေတြစီကလည္းမဟုတ္..။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္site နားေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္site ဘက္ေကြ႔သည့္လမ္းကို ေကြ႔သြားသည္။
ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ေနၿပီ.........။ site ထဲကအလုပ္သမားတစ္ေယာက္ေယာက္ပင္ျဖစ္လိမ့္မည္။ ထင္သည့္အတိုင္းပင္ သူသည္ site ထဲကိုတည့္တည့္မတ္မတ္ပင္၀င္သြားေလသည္။

သူသည္ကြ်န္ေတာ့္site ထဲမွေဆးသုတ္လူႀကမ္းတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ပင္အားနာသြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္သူ႔ကိုဆက္ဆံလိုက္ပုံက ရင့္သီးသြားသည္ဟုထင္သည္။ သူကလည္း ကြ်န္ေတာ္က မေခၚခ်င္မေျပာခ်င္ေသာေၾကာင့္ သက္သက္မဲ့ လုပ္လႊတ္လိုက္သည္ဟု ထင္သြားႏုိင္သည္။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရုပ္သည္မမွတ္မိစရာသိပ္ေတာ့မရွိ..။ သူ႔ကိုကြ်န္ေတာ္ခ်က္ခ်င္းပင္ ေတာင္းပန္လိုက္သည္။

"အာ...ဦးေလး ေဆာရီးဗ်ာ... ကြ်န္ေတာ္က ေဆးသုတ္တဲ့အ၀တ္အစားနဲ႔ပဲျမင္ေနက်ဆိုေတာ့ ရုတ္တရက္စဥ္းစားမရလို႔ပါ ဟီး ဟီး ဦးေလးကလည္းကြ်န္ေတာ္ကဘယ္ကလည္း ေမးေတာ့ဒီကလို႔ေျပာရင္ရတာကို..."

ေလေျပကလည္း ေသြးလိုက္ရေသးသည္။ သူကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ကိုျပန္အားနာသြားသည္ထင္သည္။
ကြ်န္ေတာ္လည္း တကယ္လူမွားေနတယ္ထင္လို႔ပါ ဟုျပန္ေျပာသည္။

တကယ္ေတာ့ကြ်န္ေတာ့္လိုအပ္ခ်က္သာျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ လူမ်က္ႏွာမ်ားကိုမွတ္ရာတြင္ ေတာ္ေတာ္ညံ့ဖ်င္းပါသည္။ သူအလုပ္လုပ္ေနသည္ကို အာရုံစိုက္ၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာကို သတိမထားမိျခင္းမွာ လူတစ္ေယာက္ကိုအသိအမွတ္မျပဳသည္ႏွင့္ေတာ္ေတာ္ပင္ ဆင္တူပါလိမ့္မည္။ သူသည္ကြ်န္ေတာ္ထိုသို႔ဆက္ဆံမိသျဖင့္ စိတ္မေကာင္းလည္းျဖစ္သြားႏိုင္ေလာက္သည္..။ ထို႔ေၾကာင့္ကြ်န္ေတာ္သည္ လူမူ႔ဆက္ဆံေရးညံ့ဖ်င္းသူတစ္ေယာက္ဟုပင္ သူထင္သြားႏိုင္ေလသည္။

ကြ်န္ေတာ္ကလည္းကြ်န္ေတာ္ပင္ လူေတြရဲ႔မ်က္ႏွာကိုဆိုသိပ္ၿပီးဂရုတစိုက္ၾကည့္မိေလ့မရွိ..။ ျခြင္းခ်က္အေနနဲ႔ ေကာင္မေလးေခ်ာေခ်ာေလးမ်ားကိုေတာ့ တစ္ခါျမင္ဖူးရင္ တစ္သက္မွတ္မိတတ္သည္ :P ။ သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ လူမ်က္ႏွာေတြကို ေတာ္ေတာ္ပင္မွတ္မိသည္။ ယုတ္စြအဆုံးသူသည္ ကားစပါယ္ယာမ်ားကိုပင္ မွတ္မိေလသည္။ သူသည္လမ္းေတြကိုေတာ့ မမွတ္မိတတ္...။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ လမ္းမ်ား၊တည္ေနရာမ်ားႏွင့္ပတ္သတ္လွ်င္ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ထက္ပို၍မွတ္မိသည္ဟုထင္သည္။

ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ျပဴးကေတာ့ ေမြးေန႔မ်ား၊ ဖုန္းနံပါတ္မ်ားကို သူမ်ားထက္ပို၍မွတ္မိသည္။ ေမြးေန႔ႏွင့္ပတ္သတ္လွ်င္လည္း ကြ်န္ေတာ္သည္ ညံ့ဖ်င္းသူတစ္ေယာက္သာျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ေမြးေန႔မွလြဲ၍ က်န္ေသာေမြးေန႔ဆိုလွ်င္ တစ္ခုကိုသာ မွတ္မိသည္။ ဒါေတာင္ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ရက္ေလာက္ပဲကြာေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေမြးေန႔မ်ားကို မမွတ္မိေသာေၾကာင့္ ေၾသာ္ ဟုတ္သားပဲ ဘာညာဆိုၿပီး အလိုက္သင့္ေျပာခဲ့ရသည္လည္းမ်ားၿပီ။

လူသည္တစ္ေနရာတြင္ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းေသာ္လည္း တစ္ေနရာတြင္ မေကာင္းႏိုင္ဟုထင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္လည္း ထိုကဲ့သို႔ပင္ လမ္းမ်ားႏွင့္ပတ္သတ္လွ်င္ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းေသာ္လည္း လူ႔မ်က္ႏွာမ်ား၊ ဖုန္းနံပါတ္မ်ား၊ ေမြးေန႔ ေန႔စြဲမ်ားႏွင့္ပတ္သတ္လွ်င္ ညံ့ဖ်င္းပါသည္။ ထိုအက်င့္ကို အတတ္ႏိုင္ဆုံးျပင္ရေပဦးမည္။ မ်က္ႏွာပူခဲ့ရ၊ မ်က္ႏွာပ်က္ခဲ့ရေပါင္း မ်ားခဲ့ၿပီမဟုတ္လား....။