ေမာင္ေအးႏွင့္ေခြး

6 August 2009

ေမာင္ေအးက သြက္လက္ခ်က္ခ်ာသည္။ လူႀကီးေတြအျမင္နဲ႔ေျပာရလွ်င္ေတာ့ ဖင္ေပါ႔တယ္ေပါ႔။ သူ႔ပုံစံကလည္း အမ်ားတကာအလယ္တြင္ထင္ေပၚေလသည္။ အသားကမည္းမည္း၊ ပိန္ေျခာက္ေျခာက္၊ မ်က္လုံးျပဴးျပဴး ႏွင့္ လူေကာင္ေသးေသာေမာင္ေအးသည္ တစ္ခါျမင္လွ်င္မွတ္မိလြယ္ေသာ ရုပ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ေမာင္ေအးကို ကြ်န္ေတာ္သတိထားမိတာကလည္း သူသည္လူတစ္ကာ ပါးစပ္ဇ်ားတြင္ေရပန္းစားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ေမာင္ေအးေရ ဟိုဟာေလးလုပ္ပါဦး၊ ဒီဟာေလးလုပ္ပါဦးဆိုသည္ႏွင့္ ေမာင္ေအးက ညီးညဴေလ့မရွိ... ပါးစပ္ကေတာ့အေျပာင္အျပက္ေတြ ေျပာတတ္သည္။ သူမ်ားေတြက ေက်ာက္ေလာင္းရလွ်င္ ပင္ပန္းတယ္ဆိုကာ ေနာက္ေန႔အလုပ္မဆင္းေသာ္လည္း ေမာင္ေအးကေတာ့ ဘာမွမျဖစ္သလိုပင္ အလုပ္ကိုပုံမွန္လာသည္။ တကယ္ေတာ့ ထိုေန႔မ်ိဳးဆိုလွ်င္ ေမာင္ေအးက သူမ်ားထက္ပို၍ ပင္ပန္းပါသည္။
အလုပ္ကိုခိုကပ္ေလ့မရွိေသာသူ႔ကို အိမ္ရွင္မ်ားက သေဘာက်သလို၊ သူ႔ ကန္ထရိုက္ကလည္း လက္စြဲျဖစ္သည္။ တစ္ခုခုဆိုလွ်င္ ေမာင္ေအးနာမည္ကို ပါးစပ္ကမခ်ေတာ့... ယုတ္စြအဆုံး mixer စက္ႏိႈးတာကိုပင္ ေမာင္ေအးလုပ္မွျဖစ္ေလသည္။ ထိုသို႔အလုပ္ကိုသြက္သြက္လက္လက္လုပ္တတ္ေသာ ေမာင္ေအးကို ကြ်န္ေတာ္ကလည္းခင္ပါသည္။ ခင္မင္ျခင္းႏွင့္ အတူသူ႔အေၾကာင္းကိုပါ စိတ္၀င္စားမိေလသည္။

တစ္ေန႔ slab ေလာင္းဖို႔ အထပ္သားျပားေတြကို ေမာင္ေအး ေဆးသုတ္ေနတုန္း ကြ်န္ေတာ္သူ႔နားကိုေရာက္သြားသည္။ ဒီဆိုဒ္ကို ကြ်န္ေတာ္ေရာက္တာမၾကာေသးသျဖင့္ ေမာင္ေအးသည္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေတာ့ ခပ္တန္းတန္းပင္ေနတတ္သည္။

"ေမာင္ေအး မင္းဒီေန႔ၿပီးပါ႔မလား"

ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ကိုခပ္ရႊင္ရႊင္ေနာက္ကာ ခင္မင္မူ႔ကိုစယူလိုက္သည္။

"ဒီေလာက္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေအးေဆးပါ "

သူကလည္း ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးပင္ ျပန္ေျပာသည္။

ရၿပီ... သူႏွင့္ကြ်န္ေတာ္စကားဆက္ေျပာလို႔...

"ေမာင္ေအး မင္းအသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ"

"ဗ်ာ... ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ရွိၿပီ အစ္ကို"

'ေၾသာ္....'

တကယ္ေတာ့ ေမာင္ေအးခႏၶာကိုယ္သည္ သူ႔အသက္ႏွင့္ႏိႈင္းယွဥ္လွ်င္ ပိန္လွီလြန္းလွသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္သည္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ၾကည့္၍ သူ႔အသက္ကို ကြ်န္ေတာ္မွန္းခဲ့တုန္းက ဆယ့္ေလး၊ဆယ့္ငါးႏွစ္ထက္ပိုစရာမရွိ...။ ေမာင္ေအး ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီေလာက္လူေကာင္ညွက္ရတာလဲ...။ ပင္ပန္းမူ႔ဒဏ္ေၾကာင့္လား.. ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဆင္းရဲမူ႔ဒဏ္ေၾကာင့္ အာဟာရ မျပည့္ခဲ့တာလား...။
ကြ်န္ေတာ္မေမးျဖစ္ခဲ့........။ ထားေတာ့ဒီကိစၥက ေမာင္ေအးတို႔လို႔ လူငယ္ကေလးမ်ား ကြ်န္ေတာ္ႀကဳံခဲ့ဖူးတာ မ်ားၿပီမဟုတ္လား....။

"ေမာင္ေအး မင္းအရင္တုန္းကေရာ ဘယ္မွာလုပ္ခဲ့ေသးလဲ"

သူက ေဆးသုတ္ေနရင္းနဲ႔ျပန္ေျဖသည္။

"လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ "

"ေၾသာ္ မင္းအဆင္မေျပလို႔ထြက္လာတာလား"

အဆင္မေျပေသာေၾကာင့္ထြက္တာပဲ ျဖစ္ရမည္ကိုသိေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္က စကားေဖၚကေမးလိုက္သည္။

"အင္းဟုတ္တယ္အစ္ကိုရ.. ပင္ပန္းလြန္းလို႔ပါ... ေန႔တိုင္းလည္းဆင္းရတယ္.. အေ၀းေျပးကားဂိတ္ကဆိုင္ဆိုေတာ့ ညဆိုရင္လည္းေနာက္က်မွအိပ္ရတယ္ မနက္ဆို သုံးနာရီခြဲျပန္ထရတယ္.."

"ဒီမွာေရာ မင္းမပင္ပန္းဘူးလားကြ... ေက်ာက္ေလာင္းရင္ ထမ္းရတာေတြက ငါဆိုရင္ေတာင္ မထမ္းႏိုင္ပါဘူးကြာ"

"အာ... လူပင္ပန္းေပမယ့္ စိတ္မပင္ပန္းဘူးအစ္ကိုရ... ကြ်န္ေတာ္နားခ်င္ရင္နားလို႔ရတယ္.. ပိုက္ဆံမရတာပဲရွိတယ္..ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အခုကန္ထရိုက္ကလည္း သေဘာေကာင္းပါတယ္"

"ေအး အဲ့ဒါေတာ့ ဟုတ္တယ္ကြ မင္းတို႔ကန္ထရိုက္က ေအးလြန္းလို႕ ငါေတာင္တြန္းေပးေနရတယ္"

ေမာင္ေအးေျပာလိုက္ေတာ့ သူ႔ကိုကြ်န္ေတာ္ပို၍ သေဘာက်သြားသည္။ သူသည္စိတ္ပင္ပန္းမူ႔ထက္ ခႏၶာကိုယ္သာအပင္ပန္းခံ၍ လြပ္လပ္မူ႔ကို ႀကိဳက္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေလသည္။ သူက ဆက္ေျပာသည္။

"ဒါေပမယ့္ အစ္ကိုရာ.. ပိုက္ဆံမရတဲ့ေန႔ဆို ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကိုမိန္းမက ထမင္းမေကြ်းခ်င္ဘူးဗ်"

ကြ်န္ေတာ့္ဆုံးျဖတ္ခ်က္တို႔ေစာသြားသည္ထင္သည္။ စိတ္လြပ္လပ္မူ႔တစ္ခုမွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ေသာ္လည္း တစ္ခုက ရွိေနျပန္သည္။

"ေၾသာ္ အင္း... ဟုတ္လား... ေအးကြာ ဒီေတာ့ မင္းေန႔တိုင္း ဆင္းေနရတာေပါ႔"

"ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္းကလည္း စုံတယ္အစ္ကိုရ... ကြ်န္ေတာ္ေနရာအမ်ားႀကီးမွာ လုပ္ဖူးတယ္"

သူကကြ်န္ေတာ္ႏွင့္စကားေျပာရတာ စိတ္ပါလာတယ္ထင္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေျပာခ်င္စိတ္ ေပါက္လာေသာေၾကာင့္ ေဆးသုတ္ေနရာမွ ခဏနားကာ ေဆးေပါ႔လိပ္ကိုမီးညွိလိုက္ေလသည္။ ေမာင္ေအးသည္ ေဆးေပါ႔လိပ္ကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းေသာက္တတ္ေနၿပီျဖစ္သည္။

"ကြ်န္ေတာ္လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာမလုပ္ခင္တုန္းက ေရႊေတာင္ၾကားထဲက အိမ္တစ္အိမ္မွာ ၿခံေစာင့္၊မာလီ လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္"

"ဟုတ္လား ... အဲ့ဒီမွာေကာ ဘယ္လုိလဲ ေနရထိုင္ရတာ၊ စားရေသာက္ရတာ"

"ဒီလိုအစ္ကိုရ .. အဲ့ဒီကိုလိုက္ပို႔တာက ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကိုေလ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ေနဖို႔က အဆင္ေျပတယ္ဆိုၿပီး ပို႔ေပးတာ သူကလည္း ၊ ကြ်န္ေတာ့္ကို တိုက္နဲ႔ထားတာ ၊ အိပ္ယာကလည္း ေမြ႕ယာေတြနဲ႔ စားတာကလည္း သူတို႔စားသလိုပဲ ေကြ်းတာ..."

"ေၾသာ္... ေကာင္းရွာသားပဲကြ..."

"ၿပီးေတာ့ ေကာ္ဖီတို႔၊ လက္ဘက္ရည္တို႔ မုန္႔တို႔ကလည္း တစ္ေန႔ကို သုံးခါေလာက္ လာလာေကြ်းတယ္။
အိမ္မႀကီးဘက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔မသြားရဘူးအစ္ကို"

"ကားဂိုေထာင္အေပၚထပ္လိုမ်ိဳးမွာ ေနရတာလား"

"အင္းဟုတ္တယ္အစ္ကို..."

ေကြ်းတာေမြးတာ ရွယ္ဆိုေသာ၊ သူတို႔စားသလို ေကြ်းတာဆိုေသာ ေမာင္ေအးစကားကို ကြ်န္ေတာ္နည္းနည္းသေဘာေပါက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ေမာင္ေအးကို ဘာမွမေျပာျဖစ္...။ သူေနထိုင္ရေသာ ဘ၀ေလးသည္ သူ႔ရြာကအိမ္ေလးႏွင့္ေတာ့ လူေနမူ႔အဆင့္ခ်င္းမ်ားစြာ ကြာေပလိမ့္မည္။
ေခတ္ကလည္း လက္၀ဲေတြဘာေတြ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားေတြဟု ေျပာေနရမည့္ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ ေမာင္ေအးကို ဒီေလာက္ထားတာကိုပင္ သူ႔အိမ္ရွင္မ်ားသည္ မဆိုးဟု ဆိုရေပမည္။

"ဒါဆိုရင္ မင္းအဲ့ဒီမွာ ဆက္မေနပဲ ဘာလို႔ထြက္လာရတာလဲ"

"သူတို႔က ေခြးေတြေမြးထားတယ္အစ္ကို"

"ေအးေလ အဲ့ဒီေတာ့ မင္းေခြးေက်ာင္းရတယ္ေပါ႔"

"အဲ့ဒါက ကိစၥမရွိဘူး အစ္ကိုရ... သူတို႔ေခြးေတြက အေကာင္အႀကီးႀကီးေတြပဲ ဘာအမ်ိဳးအစားလဲေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း မသိဘူး ..။ အဲ့ဒီေခြးေတြက လူတကာကို ကိုက္မယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ... သူတို႔အိမ္ႀကီးေပၚက လူေတြကလြဲရင္ေလ"

"ေၾသာ္ မင္းကိုေခြးကိုက္လို႔လား"

"အား ကိုက္ခံရတာေပါ႔ အစ္ကိုရ ႏွစ္ခါေတာင္... ဒါေပမယ့္ ကိုက္တာထက္ဆိုးတာက... ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၿခံထဲမွာအလုပ္လုပ္ေနတုန္းတို႔၊ ၿခံတံခါးဆင္းဖြင့္ေပးရတာတို႔ လုပ္ေနတုန္း အဲ့ဒီေခြးေတြက လိုက္တယ္ေနာ္...
ေခြးကို ျပန္ၿပီး မလွန္႔ရဘူး၊ မေျပးရဘူး ပုံမုန္ပဲ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ ၊ ကိုက္ရင္မင္းတို႔ကို ေဆးထိုးေပးမယ္ ေျပာထားတယ္အစ္ကို"

"ဟင္ ဘယ္လိုႀကီးလဲကြ မင္းဟာက"

"ေဆးေတာ့ တကယ္ထိုးေပးတာအစ္ကိုရ... ဒါေပမယ့္ အဲ့လိုကိုက္တိုင္းသာ ခံေနရရင္ေတာ့ ေသမွာပဲဆိုၿပီး စိတ္ညစ္ၿပီးထြက္လာတာ..။ ကြ်န္ေတာ္ေျပးတဲ့ေန႔ကဆို ေန႔လည္တစ္နာရီကတည္းက အဲ့ဒီအိမ္က ထြက္လာတာ ညေနေျခာက္နာရီေလာက္မွ ျပည္လမ္းကိုေရာက္တယ္... ရယ္ရတယ္ေနာ္ ဟီး ဟီး"

ေမာင္ေအးစကားတို႔ ကြ်န္ေတာ့္နားထဲမွတဆင့္ ဦးေႏွာက္ကို အလုပ္ေပးေနသည္။ ထိုသို႔အေၾကာင္းမ်ိဳး အရင္က ကြ်န္ေတာ္မၾကားဘူး.....။ ေမာင္ေအးေျပာမွ ကြ်န္ေတာ္သိရသည္။ သူထြက္ေျပးလာသည္မွာ အေကာင္းဆုံးလုပ္ရပ္ျဖစ္ေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ေလးေလးနက္နက္ေထာက္ခံလိုက္မိသည္။

ေမာင္ေအးအေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာျပေတာ့ သူတို႔ေတြကလည္းအံ့ၾသၾကသည္။

"ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ မေျပးရ၊ မေျခာက္လွန္႔ရတာလဲကြ ေခြးေတြကို"

သူတို႔က ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆက္ေမးသည္။

"ငါ႔အထင္ေတာ့... ေခြးေတြစိတ္ပ်က္သြားၿပီး ... အားငယ္စိတ္၀င္သြားမွာစိုးလို႔ထင္တာပဲကြ"

ကြ်န္ေတာ္ကကြ်န္ေတာ့္အျမင္ကို ေျပာျပလိုက္ေတာ့ သူတို႔စုတ္တသပ္သပ္ျဖစ္သြားၾကသည္။

မယုံမရွိပါႏွင့္...။ ေလာကတြင္ လူကိုေခြးတစ္ေကာင္ထက္ပင္ ပို၍နိမ့္က်သည္ဟု ျမင္သူမ်ားရွိပါသည္။ ေခြးေလာက္ေတာင္ သစၥာမရွိ၊ ေခြးေလာက္ေတာင္ ေက်းဇူးမသိတတ္၊ ေခြးတိရစ ၦာန္ေကာင္ဟု ယုတ္မာေသာ သူမ်ားအား ႏိႈင္းေျပာတတ္ေသာ္လည္း .. သာမာန္လူတစ္ေယာက္သည္ ေခြးတစ္ေကာင္ထက္ သို႔မဟုတ္ တိရစ ၦာန္တစ္ေကာင္ထက္ ဘယ္လိုနည္းႏွင့္မွနိမ့္မက်ႏိုင္ဟု ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ဖူးေသာ ဆရာေနမ်ိဳး၏ ျမည္ေနတဲ့ထရမ္းပက္၀တၱဳတိုငယ္စုထဲမွ ကြ်ႏု္ပ္၏ဇနီးကေလး စာစုငယ္ကို သတိရမိသည္။ ထိုအထဲမွ ဇာတ္ေကာင္တစ္ခ်ိဳ႕သည္ အျပင္ကမၻာေလာကထဲတြင္ အမွန္တကယ္ပင္ တည္ရွိပါသည္။

သင္လည္း ဘယ္လိုအျမင္ရွိပါသလဲမိတ္ေဆြ... ဆရာေနမ်ိဳး၀တၱဳထဲကလိုပင္ လူသည္ တိရစ ၦာန္ တစ္ေကာင္ထက္နိမ့္က်ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ပါ ဟုပင္ ျမင္လိမ့္မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ယုံၾကည္ပါသည္ မိတ္ေဆြ........။

12 ေယာက္ မွတ္ခ်က္ေပးခဲ့သည္:

ေမဇင္ said...

တကယ္ပဲ လူကုိ ေခြးေလာက္ေတာင္ တန္ဖုိး မထားဖူးေပါ့ ..တကယ္ေပ့ါေနာ္.... ကိုယ့္ကို လာကိုက္မယ္မွန္း သိသိၾကီးနဲ႕ ျငိမ္ခံေနရမွာေပါ့... ဆိုးလုိက္တာ...

Dr Phyo Wai Kyaw said...

လူ႔ဂုဏ္သိကၡာကုိ ႏွိမ့္ခ်ေစာ္ကားျခင္း ခံရတာမ်ိဳးက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကဳံေတြ႔ေနက်ပါ။
(ကုိယ္လည္းမလြတ္ဘူး)

မ်က္မွန္ေလး said...

ဘယ္လိုေၿပာရမွန္းေတာင္သိေတာ႔ဘူး

လူေတြကို ေခြးေလာက္တန္ဖိုးမထားဘူးဆိုတဲ႔သေဘာေပါ႔

Anonymous said...

အျပင္ထြက္မလာခင္က သူေဌးအိမ္တစ္အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေခြးေတြကို ေခ်ာကလက္ေတြခ်ေကြ်းေနတာ ျမင္မိတဲ့ျမင္ကြင္းေလးသတိရမိတယ္။ ေၾကာင္ေတြကို ေစ်းထဲက ေကာင္းေပ့ဆိုတဲ့ငါးေတြေကြ်းရတာ ဂုဏ္ယူစြာေျပာျပန္ေတာ့ အင္း.......တစ္ျခားဘ၀ေတြကို ျမင္ေယာင္ရင္း သက္ျပင္းေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ခ်ရံုကလြဲျပီး......

လင္းဒီပ said...

ကုိယ္ထင္တာေတာ့ ေခြးေတြ စိတ္ထဲမွာ ကိုက္ရဲတဲ့စိတ္ေပ်ာက္ျပီး လူစိမ္းေတြကို ျပန္ေၾကာက္ေနမွာစိုးလို႕ လို႕ထင္တယ္ ။လူစိမ္းေတြကို ေၾကာက္ျပီးမကိုက္ေတာ့ရင္ သူတို႕ျခံမလံုေတာ့ဘူးေပါ့ေလ။

ခက္ပါတယ္...လူခ်င္းအတူတူ ကိုေတာင္ တန္ဖိုးခ်ျပီး စဥ္းစားတယ္ ဆိုကတည္းက သူတို႕ ကိုယ္တိုင္ကလည္း လူစိတ္ေတြ ေပ်ာက္ေနျပီလို႕ထင္တယ္...။

ေမ့သမီး said...

ေအာ္ ဂလိုမ်ိဳးေတြလည္းရိွေသးသကုိးလို႕ မွတ္ရမွာပဲေနာ္။

ေရႊျပည္သူ (ShwePyiThu) said...

ေခြးေတြအတြက္ အိမ္ရွင္ေတြ ေတြးပံုက ကိုလင္းဒီပ ေျပာသြားသလိုပဲ ထင္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း မျဖစ္သင့္ပါဘူးေလ။ ဖတ္ရင္း ေမာင္ေအးကို မ်က္စိထဲ ျမင္ေနတယ္။ ဖတ္ၿပီးေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ခဏေလာက္ အေတြးေတြ ဆက္ေနမိတယ္။ ေမာင္ေလးဖားႀကီး လက္ရာေတြကေတာ့ အျမဲေကာင္းေနတာပါပဲ...

Unknown said...

ဖတ္ျပီးေတာ့ ဘာေျပာရမလည္းမသိဘူး လူေတြအေႀကာင္းေတာ့ စဥ္းစားျဖစ္သြားတယ္ ကိုဖားႀကီးေရ ေကာင္းေသာေန႔ဗ်ာ :)

Kyaw Nyo Thway said...

လူဟာလူပဲ
ေခြးဟာေခြးပဲ
လူဟာေခြးနဲ႔အတူေနေပမယ္႔
လူထက္ေခြးကို ပိုတန္ဖိုးထားလို႔မရဘူး။
လူနဲ႔ေခြးနဲ႔တူတူေနမယ္ဆိုရင္ အဲ႔ဒိလူဟာ ေခြးျဖစ္သြားမွာေပါ႔။
ေခြးကိုေခြးလိုပဲဆက္ဆံရမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ ေခြးဟာ ေခြးျဖစ္ေနလို႔ပဲ။
လူဟာေခြးထက္ျမင္႔ျမတ္တယ္။

ေမာင္ေအးထြက္လာတာမွန္တယ္။

Anonymous said...

အေရးအသားေတာ့ သေဘာက်သြားၿပီဆရာေရ...။ ဖတ္ၿပီး.... လူလူလူလူလူ... ေၿပာၿပရရင္ေတာ့ဗ်ာ က်ေနာ္တုိ႔လဲ ေမာင္ေအးလုိပါပဲဗ်ာ... ဟုိေမာင္ေအးမဟုတ္ဘူးေနာ္ ဒီပုိ႔စ္ထဲက ေမာင္ေအးကုိေၿပာတာ အဟီးဟီး.. မွားကုန္မွာစုိးလုိ႔...။

Talkii said...

နိုင္ငံျခားက ေခြးျဖစ္လိုက္ခ်င္တယ္လို့ ဒုကဿခေရာက္လြန္းတဲ့သူတစ္ေယာက္ ေျပာတာျကားဖူးတယ္။ စိတ္ဓါတ္ေတြ အဲသာေလာက္ထိက်ေအာင္ ဘယ္လိုမ်ား ခံစားရသလဲဆိုတာ စဉ္းစားမိတယ္ဗ်။

ထြက္ေျပးရဲတဲ့ သတဿတိရွိတဲ့အတြက္ ေမာင္ေအးကို ခ်ီးက်ူးသြားတယ္။

HAPPY CLOUD said...

ဒီတစ္ပုဒ္လည္း ဂြတ္တာပဲဗ်။ အရင္ကေတာ့ အကိုဆိုက္ဒ္ေရာက္ဖူးေသးတယ္။ ဘေလာဂ့္မလည္တာၾကာလို႔ အခုမွျပန္ဖတ္ၾကည့္ေနတာ။ ရသပိုင္းအသားေပး စုစည္းထားလို႔ သေဘာက်တယ္ဗ်ာ။ ဒီလိုဘေလာဂ့္မ်ိဳးက ရွားေနၿပီ။

အားတိုင္းေရးႏိုင္ပါေစဗ်ာ
မိုးေမာင္